หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1947

หญิงสาวออกจากวิลล่าด้วยความสงสัย

หลังจากเดินออกจากคฤหาสน์ เธอก็ตรงไปยังอาคารเล็กๆ ที่อยู่ไม่ไกลนัก

อาคารขนาดเล็กดูเหมือนบ้านธรรมดา แต่เมื่อลงไปเป็นเหมือนดั่งโลกที่แตกต่างในห้องใต้ดินข้างล่าง

ชั้นใต้ดินมีขนาดใหญ่มากและมีห้องเดี่ยวหลายห้องอยู่ในนั้น

หญิงสาวเดินเข้าไป ก็เจอคนสองคนในห้องแรก

คนหนึ่งเป็นคนขับเมื่อครู่ และอีกคนเป็นชายชรานอนอยู่บนเตียงเหมือนสุนัขที่ตายแล้ว

เมื่อสำรวจอย่างละเอียดแล้ว เห็นว่าชายชราคนนี้ไม่ใช่ใครอื่นเลย เขาคือท่านอาจาร์ยกู่!

ถ้าหลินมั่วอยู่ที่นี่ เขาจะต้องประหลาดใจอย่างแน่นอน ว่าแท้จริงแล้วเป็นคนของเซวียอู่เยี่ยที่จับท่านอาจาร์ยกู่!

ท่านอาจาร์ยกู่หายใจแรงมาก แม้ว่าสถานการณ์จะดูไม่ดีเท่าไหร่ แต่อย่างน้อยเขาก็รอดชีวิตมาได้

เมื่อเห็นว่าหน้าหญิงสาวดูสงสัย คนขับก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะเบาๆ "เป็นอะไรไป"

“พูดอะไรผิดอีกแล้วหรือไง แล้วโดนคุณอู่เยี่ยด่าเหรอ”

หญิงสาวจ้องมองคนขับด้วยท่าทางไม่พอใจและพูดด้วยความโกรธ "คุณอู่เยี่ยด่าฉัน นั่นก็เป็นเพราะฉันควรโดนด่าแล้ว"

คนขับยิ้ม “ถ้าควรโดนด่า แล้วทำหน้ายังงี้แล้วทำไม”

หญิงสาวพูดด้วยความโกรธ "ฉันแค่ไม่เข้าใจ"

คนขับ “เธอไม่เข้าใจอะไร”

หญิงสาว "ฉันแค่ไม่เข้าใจว่าทำไมคุณอู่เยี่ยถึงอยากสนับสนุนผู้แซ่หลินคนนั้น"

“ครั้งที่แล้ว คุณอู่เยี่ยไปที่เมืองก่วงหยางเป็นการส่วนตัวเพื่อให้โอกาสที่ดีแก่ผู้แซ่หลิน”

“ผลก็คือ ผู้แซ่หลินไม่รู้ว่าอะไรดีอะไรไม่ดี และก็ปฏิเสธไปแล้ว”

“คนแบบนี้ที่ไม่เข้าใจคนดีๆ แบบนี้ ควรจะคุกเข่าขอร้องเราสิ แล้วเราจะไปช่วยเขาทำไม”

คนขับรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย นึกถึงสถานการณ์นี้ ก็อดยิ้มไม่ได้

“ เธอนี่นะ เธอยังไร้เดียงสาเกินไป!”

คนขับก็หัวเราะ

ทันใดนั้นหญิงสาวก็โกรธ "นายว่าใครไร้เดียงสา"

“ทำไมฉันถึงไร้เดียงสาล่ะ”