หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1959

เมืองอวิ๋นอัน

หลินมั่วพักอยู่ที่นี่หนึ่งวัน และตระกูลเซี่ยก็มาถึงเมืองอวิ๋นอัน

เซี่ยซิงกั๋วนำผู้คนบุกเข้าไปในบ้านตระกูลจ้าวด้วยตัวเอง เพื่อต้องการนำตัวหลินมั่วที่ยังคงนอนอยู่บนเตียงพักฟื้นในห้องออกมา

บรรดาสมาชิกตระกูลใหญ่ในเมืองอวิ๋นอันต้องการหยุดเขา แต่พวกเขาไม่ใช่คู่ต่อสู้ของตระกูลเซี่ยเลย

เซี่ยซิงกั๋วนำผู้คนมายังห้องที่หลินมั่วพักอยู่ แต่ถูกอู๋เสวียนขวางอยู่หน้าประตู

“เซี่ยซิงกั๋ว คุณจะทำอะไร”

“คุณสัญญากับหลี่เถียจุ่ยแล้ว ว่าจะให้เวลาท่านหมอเทวดาหลินหนึ่งสัปดาห์”

“นี่ผ่านไปไม่ถึงสามวัน คุณก็มาพบท่านหมอเทวดาหลิน หมายความว่ายังไง”

“ในฐานะคุณท่านแห่งของตระกูลเซี่ย คุณจะไม่รักษาคำพูดหรือ”

อู๋เสวียนพูดด้วยความโกรธ

เซี่ยซิงกั๋วยิ้มน้อยๆ และไม่พูดอะไร

เซี่ยเชียนซานซึ่งอยู่ข้างๆ เขา ก็เดินออกมาทันที และพูดด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน "พวกเราตระกูลเซี่ย แน่นอนว่าต้องรักษาคำพูดอยู่แล้ว!"

“แต่ถ้าคนอื่นผิดสัญญาก่อน ก็จะมาว่าเราไม่ได้นะ!”

อู๋เสวียนพูดเสียงแข็ง "ใครผิดสัญญา"

เซี่ยเชียนซานพูดเยาะ "อะไรนะ ผมพูดอะไรผิดหรือ”

“พ่อของผมใจดี และให้เวลาหลินมั่วหนึ่งสัปดาห์ในการพิสูจน์ตัวเอง”

“แต่เขาทำอะไร”

“เขาถือโอกาสนี้พยายามหลบหนีอย่างลับๆ นี่ไม่ถือเป็นการละเมิดสัญญาหรือไง”

“สำหรับคนต่ำช้าไร้ยางอายแบบนี้ เราจะยอมปล่อยให้เขากำเริบเสิบสานได้หรือ”

“ในเมื่อเขาผิดสัญญาก่อน เราทำได้เพียงจับตัวเขากลับไป และให้คำอธิบายที่ดีแก่เรา!”

อู๋เสวียนโกรธมาก "เซี่ยเชียนซาน คุณพูดอะไร”

“ใครคิดจะหนี”

“พวกเราไล่ตามอาจารย์กู่กับจ้าวเทียนหยวนและคนอื่นๆ ก็เลยไปถึงมณฑลซู”

“เพื่อจับฆาตกรที่ฆ่าเซี่ยซิงปัง ท่านหมอเทวดาหลินจึงถูกลอบกัด และได้รับบาดเจ็บสาหัสขนาดนี้”

“จะเอาตัวท่านหมอเทวดาหลินไป ข้ามศพผมไปก่อน”

ในที่สุด เซี่ยซิงกั๋วก็เดินออกมา เขามองอู๋เสวียนและพูดเบาๆ “หากผู้สืบทอดคนสุดท้ายของหมัดหย่งชุนแห่งตระกูลอู๋จะต้องมาตายที่นี่ มันจะไม่น่าเสียดายไปหน่อยหรือ”

“ผมกับพ่อของคุณนับว่าสนิทกันพอสมควร ผมแนะนำให้คุณหลีกทางซะ อย่าต้องมาสละชีพโดยไม่จำเป็นเลย”

อู๋เสวียนมองไปที่เซี่ยซิงกั๋วด้วยสายตาเย็นชา "ในเมื่อคุณมีความสัมพันธ์ที่ดีกับพ่อของผม คุณก็ควรจะรู้"

"ผมในฐานะสมาชิกตระกูลอู๋ มีแต่ตายในสนามรบ ไม่มีเหตุผลใดที่จะต้องล่าถอยเพราะความขลาดกลัว!”

เซี่ยซิงกั๋วพยักหน้าช้าๆ "นับว่ามีศักดิ์ศรีใช้ได้!"

“แต่น่าเสียดายที่ศักดิ์ศรีไม่ได้หมายความว่ามีปัญญา”

“เห็นๆ อยู่ว่าผลจะออกมาเป็นยังไง ก็ยังยืนกรานที่จะทำ มีแต่คนโง่เท่านั้นแหละที่จะทำแบบนี้”

“คนของตระกูลอู๋ต้องมาตกอยู่ในสถานการณ์เช่นนี้ ท่าทางจะเป็นเรื่องปกตินะ”

หลังจากพูดจบ เซี่ยซิงกั๋วก็ถอดเสื้อคลุมของเขาออก แล้วมอบให้คนข้างๆ และพูดเบาๆ "ในเมื่ออยากตาย ก็จะสงเคราะห์ให้!"

“วันนี้ ถ้าคุณไม่หลีกทาง ผมก็จำเป็นต้องทำให้หมัดหย่งชุนแห่งตระกูลอู๋ซื่อสูญพันธุ์นับจากนี้เป็นต้นไป!”

อู๋เสวียนสูดลมหายใจลึก ร่างกายของเขาจมดิ่งลงเล็กน้อย เขาวางมือในท่าพร้อมต่อสู้ แล้วพูดอย่างสงบ "หย่งชุน อู๋เสวียน โปรดชี้แนะ!"