หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1966

“โอ๊ย โอ๊ย!”

ภรรยาพยุง ชายวัยกลางคนที่กุมท้อง มายังหน้าประตูร้านขายยาสวี่ซื่อ

“ที่รักทนหน่อยนะ ฉันจะอยู่ที่นี่เรียกร้องความยุติธรรมให้คุณเอง”

หลังจากวางสามีบนบันไดแล้ว หญิงสาวก็พับแขนเสื้อขึ้น

“ร้านขายยาเถื่อน ออกมาเดี๋ยวนี้เลยนะ”

เสียงแผดดัง จนผู้คนที่เดินผ่านไปมาตกใจทันที

แม้จะไม่รู้ชัดว่าทำไม แต่ความอยากรู้อยากเห็นในใจของพวกเขา ทำให้ทุกคนล้อมวงเข้าไปรอบตัวเขา

และภายในร้าน เสี่ยวเฟิงซึ่งเพิ่งจะทำความสะอาดเสร็จและเปิดร้าน ก็ตกใจกับเสียงของหญิงสาวเช่นกัน

แม้จะไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น

แต่ถ้าหญิงสาวคนนี้ยังคงตะโกนอย่างนี้ต่อไปอีก เรื่องเล็กๆ น้อยๆ ก็กลายเป็นเรื่องใหญ่

หลังจากขยิบตาให้เพื่อนร่วมงานที่อยู่ข้างหลังเขา เสี่ยวเฟิงก็เดินขึ้นไป

“สวัสดีครับ คุณผู้หญิง มีอะไรให้เราช่วยไหมครับ”

เมื่อเห็นมีคนในร้านมา หญิงสาวก็โผเข้ามาราวกับคนบ้า

แล้วคว้าเสื้อผ้าของเขาไว้

“ร้านเถื่อนๆของพวกคุณ เมื่อวานสามีของฉันแค่ไม่สบายเป็นหวัดเล็กน้อย”

“พอกินยาแก้หวัดของพวกคุณ จากนั้นก็มีอาการปวดท้องอย่างรุนแรง”

“เช้าวันนี้อาเจียนไม่หยุด”

รอให้หญิงสาวพูดจนจบ

สามีที่อยู่บนบันได ก็ทำท่าซึมเศร้าร่วมสมทบทันที

แก้มที่ซีดเซียวบวกกับเหงื่อที่ท่วมศรีษะ ให้ความรู้สึกราวกับคนป่วยหนัก

ที่อีกด้าน

ฟังฮุ่ยกำลังเก็บของในโกดังด้านหลัง

เสมียนก็บุกเข้ามา

“ประธานฟัง ประธานฟัง เกิดเรื่องแล้ว”

“มีคนมาก่อเรื่องที่หน้าร้าน บอกว่าพวกเราเป็นร้านเถื่อน แถมมีคนจำนวนมากรายล้อมร้านเราแล้ว”

นี่คือความหวาดกลัวที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของคนเปิดร้านขายยา

แม้จะไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่ภายหลังจากความวุ่นวายดังกล่าว ธุรกิจร้านขายยาก็สามารถตกต่ำลงมาก

ฟังฮุ่ยวางปากกาและกระดาษในมือ จากนั้นรีบวิ่งออกไป

รอจนเธอมาถึงหน้าประตูร้าน

ผู้หญิงคนนั้นก็กอดสามีของเธอร้องไห้ด้วยความทุกข์ระทม

“ตาฮั่นเอ้ย แกเป็นอะไรไป อย่าทำฉันตกใจซิ”