หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1969

งานเลี้ยงยังคงดำเนินต่อไป

เซวียอู่เยี่ยยังคงสงสัย เกี่ยวกับความสัมพันธ์ของไท่จื่อกับหลินมั่ว

“พูดถึงเรื่องนี้ คุณรู้จักกับหลินมั่วได้ยังไง”

“พูดตามความจริง ผมไม่คิดว่าพวกคุณจะสามารถเข้ากันได้”

ในเมื่อเซวียอู่เยี่ยถามขึ้นมา

ไม่จื่อจึงไม่ได้ปิดบังอะไร

เล่าเรื่องของตัวเองและระหว่างแม่กับหลินมั่วแต่ต้นจนจบหนึ่งรอบ

“ก็ดี ฉันยังคิดว่าคุณไม่มีเพื่อนนะ!”

เมื่อได้ยินคำพูดนี้ ไทจื่อก็กังวลทันที

“อาศัยสถานะของไท่จื่อ อาศัยเสน่ห์ของไท่จื่อ

คนที่คิดอยากจะเป็นเพื่อนของผม มีครอบคลุมทั่วทั้งหกมณฑลภาคใต้”

“เพียงแต่ผมไม่สนใจและรังเกียจ!”

ทันทีที่คำพูดเหล่านี้พูดออกไป ทุกคนรู้สึกขบขันทันที

ต้องรู้ว่าความสัมพันธ์ของหลินมั่วกับสองแม่ลูกนี้ตื้นเขิน

แม้ว่าบนใบหน้าของอู่เยี่ยยังมีรอยยิ้มประดับอยู่ แต่เขาก็ไม่ตอบอะไร ไม่รู้ว่าคิดอะไรอยู่

หลังจากสุราถูกเวียนดื่มหลายต่อหลายรอบ เซวียอู่เยี่ยก็ขอตัวออกไปจากโต๊ะ โดยบอกว่าจะไปจัดการเรื่องต่างๆ

ในงานเลี้ยงจึงเหลือเพียงแค่ คุณนายเซวียและไท่จื่อแม่ลูก

จ้องอาหารที่อุดมสมบูรณ์บนโต๊ะ

คุณนายเซวียก็ลังเลใจอยู่ครู่หนึ่ง

ซ่งหลัวอีในอดีตได้กลายมาเป็นคุณนายเซวีย

ตระกูลซ่งซึ่งโด่งดังไปทั่วประเทศในตอนนั้น มาบัดนี้ได้ตกอยู่ในสภาพที่เกือบถูกคนลืมไปแล้ว

แต่เธอซ่งหลัวอีจะไม่มีวันลืม สาวน้อยที่ตอนนั้นยืนหยัดอย่างกล้าหาญ

ถ้าไม่ใช่เพราะเธอ ตัวเองก็คงตายในเมืองหลวงไปนานแล้ว

แน่นอนว่ายังมีมุมมองของความเด็ดเดี่ยว

ผู้ชายคนนั้นยังคงใจดี ยังคงอ่อนโยนเสมอ

สิ่งที่เขาพูดยังคงดังก้องอยู่ในโสตประสาท

“ฉันเห็นว่าเธอมีพรสวรรค์ไม่เลว มิสู้ไหว้ฉันเป็นอาจารย์เถอะ

ตราบใดที่เธอแข็งแกร่งพอ ก็จะไม่มีใครกล้ารังแกเธอแล้ว”

ถูกต้อง ผู้ชายคนนั้นก็คือหลินเซียว ตอนนั้นก็เป็นอาจารย์ของเธอซ่งหลัวอีด้วย

คนที่ไม่เพียงแต่สอนเธอฝึกฝน ขณะเดียวกันก็สอนเธอให้เข้มแข็งอีกด้วย

ผู้หญิงคนนั้นในตอนนั้น ก็คือภรรยาของหลินเซียวอีกด้วย

สำหรับคู่สามีภรรยานี้ เธอซ่งหลัวอียังคงวางแผนที่จะใช้ชีวิตที่เหลือตอบแทนเขา

อย่างไรก็ตามไม่มีอะไรคงอยู่ตลอดไป