หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1982

สำหรับคนส่วนใหญ่แล้ว

ยาบำรุงปราณคือสิ่งที่ไม่เคยได้ยินมาก่อน

แต่ในความทรงจำของหลินมั่ว สมุนไพรชนิดนี้หายสาบสูญไปหลายปีแล้ว

สรรพคุณดังชื่อของมัน สามารถช่วยรักษาเส้นลมปราณที่ได้รับบาดเจ็บ

เรื่องที่เส้นลมปราณของหินมั่วได้รับบาดเจ็บนั้นเป็นที่รู้กันทั่ว

ที่ตาเฒ่าเอายาบำรุงปราณออกมาเช่นนี้ เห็นได้ชัดว่าต้องการพุ่งเป้ามาที่เขา

“หมอเทวดาหลิน ผมจิวซานเหิงซิ่น”

“หากหมอเทวดาหลินยอมลงมือ ผมก็เต็มใจมอบยาบำรุงปราณให้เป็นเดิมพัน”

หากจิวซานเหิงซิ่นไม่ได้มาไม้นี้

หลินมั่วก็คงจะขับไล่ไสส่งไปแล้ว

แต่เพราะยาบำรุงปราณมีประโยชน์ต่อเขามาก ดังนั้นเขาจึงลังเลอยู่พักใหญ่ ก่อนจะเอ่ยปาก

“แล้วฉันต้องเอาอะไรเป็นเดิมพัน?”

“ในเมื่อพวกผมมาถึงที่เอง จะให้หมอเทวดาหลินเสียเปรียบได้อย่างไร”

“แค่หมอเทวดาหลินช่วยสั่งสอนลูกศิษย์ให้ผม ผมก็จะมอบยาบำรุงปราณให้กับมือ”

พูดจบก็วางกล่องใส่ยาบำรุงปราณไว้บนโต๊ะ

แม้คำพูดจะดูสวยหรู แต่คำว่า “สั่งสอน” กลับมีความหมายแฝง

มีเพียงแค่ต้องชนะเท่านั้นที่จะเป็นการสั่งสอน

“ได้ แต่ฉันมีข้อแม้หนึ่งข้อ”

“พอถึงเวลาพวกแกต้องบอกฉันถึงที่มาของยาบำรุงปราณ”

เมื่อพูดคำนี้ออกไป สีหน้าของจิวซานเหิงซิ่นก็ดูลำบากใจขึ้นมา

“หมอเทวดาหลิน ไม่ใช่ว่าผมมีอะไรปิดบังหรอกนะ”

“แต่มันหายสาบสูญไปตั้งแต่เมื่อห้าสิบปีก่อนแล้ว”

“สิ่งนี้ผ่านการชำระและถูกสืบทอดมาจากบรรพบุรุษ ให้ผมได้เห็นจนทุกวันนี้”

แม้ว่าจะเตรียมตัวเตรียมใจไว้ก่อนแล้ว แต่พอได้ยินคำพูดของจิวซานเหิงซิ่น

หลินมั่วก็อดรู้สึกผิดหวังไม่ได้

หากมียาบำรุงปราณเพียงพอ เขาก็สามารถสกัดยาเม็ดขยายเส้นลมปราณได้

แต่ตอนนี้มีเพียงเม็ดเดียว ประสิทธิภาพของยาก็อาจจะไม่เพียงพอ

แม้ว่ามีแล้วจะดีกว่าไม่มี แต่นี่ก็เป็นยาเพียงเม็ดเดียวที่มีอยู่บนโลกใบนี้

“ในเมื่อเป็นเช่นนั้นก็ได้ แกอยากแข่งอะไร?”

เมื่อเห็นว่าหลินมั่วตกลง อาจารย์ลูกศิษย์สองคนก็เผยรอยยิ้มชั่วร้ายออกมาทันที

เขากดเสียงต่ำ

จิวซานเหิงซิ่นเอ่ยด้วยระดับเสียงที่คิดว่ามีเพียงพวกเขาสองคนได้ยิน