“หลินมั่ว อย่ามาเล่นลิ้น”
“ฉันถามแกคำหนึ่ง กล้าประลองเรื่องการแพทย์กับฉันไหม!”
เพราะรู้ดีว่าคารมคมคายของเขานั้นไม่เท่าหลินมั่ว กวาเถียนเจี๋ยซื่อจึงพูดออกมาตามตรง
หลินมั่วส่ายหน้ามองอีกฝ่ายราวกับเขาเป็นคนโง่
“ไม่ใช่เรื่องกล้าไม่กล้า”
“แกมาโดยไม่ได้รับเชิญ ซ้ำยังใช้คำพูดคำจาข่มคนอื่น”
“แกจะเอาอะไรมาประลองกับฉัน? หน้าบานๆ ของแกหรือไง?”
“แก…”
เพียงชั่วขณะ กวาเถียนเจี๋ยซื่อก็พูดอะไรไม่ออก
“ฉันถามแก กล้าประลองไหม ไอ้เต่าหัวหด”
“ประลองกับไอ้คนไร้การศึกษาแบบแกน่ะเหรอ”
“ประลองกับแกไม่ต่างอะไรกับฉุดฉันให้ต่ำลงเลย”
“อู๋เสวียนส่งแขก!”
พูดจบหลินมั่วก็ไม่สนใจอีกฝ่าย หันหลังเดินออกไปทันที
คงจะดีไม่น้อยไม่ใช่เหรอ?
กวาเถียนเจี๋ยซื่อที่ถูกยั่วโมโหยกยิ้มเย็น
“เหอะ ไอ้สวะ กล้าปฏิเสธฉันงั้นเหรอ”
“ไปตายซะ!”
เขากำหมัดพุ่งตรงไปที่หลังของหลินมั่วทันที
“หยุด!”
สองเสียงดังขึ้นประสานกัน
อู๋เสวียนมาปรากฏตัวอยู่ข้างๆ หลินมั่วด้วยแววตาโกรธเคือง
ไม่คิดว่าเจ้าสองคนจากประเทศวากุโกจะหน้าไม่อายเช่นนี้
เมื่อเจอกับคนไม่ยอมรามืออย่างกวาเถียนเจี๋ยซื่อ อู๋เสวียนย่อมไม่ยอมอ่อนข้อให้แน่นอน
เขาเข้าไปจับข้อมือของอีกฝ่ายไว้แน่น
แม้ว่ากวาเถียนเจี๋ยซื่อจะมีพละกำลัง
แต่ก็ยังต่างกับอู๋เสวียนอยู่มาก
เมื่อสัมผัสได้ถึงแรงบีบที่ข้อมือ สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนทันที
จะถอยตอนนี้ก็สายไปเสียแล้ว
เขาถูกเหวี่ยงกระเด็นออกไปจากการออกแรงของอู๋เสวียน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะหมอเทวดา
เซี่ยวซิงปัง ตายไปแล้วยังจะมาคุยได้อีก ตัวละครผิดนะ...
คือคนจีนมีนเป็นแบบนี้จริงๆใช่มั้ย ดูถูกคนอื่นเป็นนิจ หลงตัวเอง แล้วก็เห็นแก่ประโยชน์ส่วนตนเป็นที่ตั้ง ยิ่งอ่านยิ่งน่ารำคาญทั้งเรื่องทั้งเรื่องไม่มีห่าไรเลยพระเอกเกินให้คนดูถูกไปทั่ว พ่อแม่นางเอกก๋หน้าเงิน นางเอกก็นอกจากรักพระเอกแล้วไม่มีอะำรเลยนอกจากสร้างปัญหา เด่วคนนั้นจ้อง คนนี้ต้อง ให้พระเอกมาคอยกำจัด วนไปวนมา อ่านแค่สี่สิบตอนก็เอียนละ ไม่รู้จริงๆนิยายจีนมันเป็นแบบนี้ทุกเรื่องจนคิดว่านี่คือนิสัยจริงๆของคนจีนไปแล้วนะนี่...
อัพวันละ 20 ตอนเหมือนเดิมก้ดีนะแอด 🥺...
รอตอนใหม่นะครับ...
ยังรออยู่นะครับ...
ไม่อัพหลายวันแล้วครับแอดดดดด...
นิยายเรื่องนี้....อ่านไปไม่กี่ตอน...พ๊อตเรื่องสร้างพระเอกเป็นหมาตัวหนึ่ง...เท่านั้น...ไม่มีศักสรี อะไรเลย...โคตรโง่....ยอมให้คนอื่นกดขี่....หรือคนเขียนเองเป็นแบบนี้ครับ...งง...
นิยายไร้สาระของแท้...
นิยายน้ำเน่า...
นิยายขยะ คนแตงก็ขยะ...