เสียงคำรามที่แสดงถึงความไม่พอใจที่ถูกแกล้งของอู๋เซวี๋ยนดังขึ้น
หลังจากเขาลุกขึ้นยืนได้ สีหน้าก็เปลี่ยนไปกะทันหันทันที
“พี่ ๆ ๆ พี่ฟื้นฟูพลังได้แล้วเหรอ?”
เมื่อเทียบกับท่าทางที่ตื่นเต้นและทำอะไรไม่ถูกของเขา หลินมั่วดูเหมือนจะสงบนิ่งมากกว่า
“อืม ตันเถียนได้รับการฟื้นฟูแล้ว เส้นลมปราณก็เกือบจะหายดีแล้ว”
“ฮ่า ๆ ๆ ผมรู้อยู่แล้ว ๆ สามารถเป็นวัตถุในตำนานอย่างไท่อา ต้องมีความพิเศษในตัวของมันอย่างแน่นอน”
เป็นเรื่องยากที่จะจินตนาการได้ว่าคนที่อายุย่างเข้าวัยกลางคนและเป็นถึงปรมาจารย์ศาสตร์ศิลปะการต่อสู้จะมีท่าทางตื่นเต้นมือไม้ทำอะไรไม่ถูกเช่นนี้
ช่างเป็นเด็กน้อยเสียจริงๆ
แน่นอนว่าหัวใจของหลินมั่วรับรู้ได้ถึงความอบอุ่นที่มอบให้ อู๋เซวี๋ยนคนนี้มีความสุขไปกับเขาจริง ๆ หลังจากสงบสติอารมณ์ลงได้แล้ว อู๋เซวี๋ยนก็จ้องมองหลินมั่วอย่างไม่แน่ใจอยู่นาน
“ถ้ายังไงให้หมอเทวดาเซวียมาตรวจดูหน่อยดีไหมพี่ ให้เขามายืนยันเสียหน่อย
ถึงยังไงเรื่องของเส้นลมปราณตันเถียนก็ไม่ใช่เรื่องล้อเล่น เผื่อมีอะไรจะได้มีแนวทางป้องกัน”
แต่หลินมั่วส่ายหัว เพราะในฐานะที่ตัวเองเป็นหมอเทวดา ร่างกายของตัวเองเป็นอย่างไรแน่นอนว่าเขาย่อมรู้ดีที่สุด
“ตอนนี้ทางหมอเทวดาเซวียเองก็ยังอยู่ในวังวนปัญหาของการวิพากษ์วิจารณ์ของสาธารณชนอยู่ ดังนั้นอย่าไปรบกวนเขาเลย อีกอย่างร่างกายของตัวฉันเองฉันย่อมรู้ดีไม่มีปัญหาอะไร วางใจเถอะ“
ในเมื่อเขามีความคิดที่แน่วแน่เช่นนี้ อู๋เซวี๋ยนก็ไม่อยากจะพูดโน้มน้าวใจอีก
“ใช่แล้วล่ะ เมื่อกี้นายว่ายาอะไรมานะ? มาหาฉันมีเรื่องอะไรเหรอ?”
“ยาสึชิ อูริตะครับ เขาบอกว่ามาหาพี่เพื่อจะดวลทักษะทางการแพทย์กับพี่”
เมื่อได้ยินเจตนาที่อีกฝ่ายมาหาถึงบ้าน หลินมั่วก็ยิ้มอย่างเย็นชา
“เขาเลือกเวลาได้เหมาะสมเสียเหลือเกิน”
ข่าวลือเรื่องที่ตัวเองเส้นลมปราณตันเถียนสูญสิ้น นอนติดเตียงพักรักษาตัวอยู่นั้น จนถึงวันนี้ได้ลือกันไปทั่วแล้ว
เวลานี้ยังจะมาหาถึงที่เพื่อดวลทักษะทางการแพทย์ แน่นอนว่าต้องไม่คิดดีแน่นอน
“ถ้ายังไงให้ผมไล่เขาไปดีไหม?”
หากเป็นเมื่อไม่กี่วันก่อนหลินมั่วคงลังเลเล็กน้อย
แต่ตอนนี้ร่างกายของเขาฟื้นฟูขึ้นมาเรียบร้อยแล้ว เขาย่อมไม่มีเหตุผลที่จะปฏิเสธ
“มาเยือนถึงบ้านก็ถือว่าเป็นแขก การที่ไล่แขกกลับไปจะเป็นการเสียมารยาทไปสักหน่อย ถ้ายังไงประลองกับเขาสักหน่อย จะได้ให้คนภายนอกรู้ว่าคนอย่างหลินมั่วไม่ใช่คนที่ใครจะสามารถยั่วยุได้”
อีกทางด้านหนึ่ง
ณ ห้องโถงของวิลล่า ยาสึชิ อูริตะมารออยู่นานแล้ว
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะหมอเทวดา
เซี่ยวซิงปัง ตายไปแล้วยังจะมาคุยได้อีก ตัวละครผิดนะ...
คือคนจีนมีนเป็นแบบนี้จริงๆใช่มั้ย ดูถูกคนอื่นเป็นนิจ หลงตัวเอง แล้วก็เห็นแก่ประโยชน์ส่วนตนเป็นที่ตั้ง ยิ่งอ่านยิ่งน่ารำคาญทั้งเรื่องทั้งเรื่องไม่มีห่าไรเลยพระเอกเกินให้คนดูถูกไปทั่ว พ่อแม่นางเอกก๋หน้าเงิน นางเอกก็นอกจากรักพระเอกแล้วไม่มีอะำรเลยนอกจากสร้างปัญหา เด่วคนนั้นจ้อง คนนี้ต้อง ให้พระเอกมาคอยกำจัด วนไปวนมา อ่านแค่สี่สิบตอนก็เอียนละ ไม่รู้จริงๆนิยายจีนมันเป็นแบบนี้ทุกเรื่องจนคิดว่านี่คือนิสัยจริงๆของคนจีนไปแล้วนะนี่...
อัพวันละ 20 ตอนเหมือนเดิมก้ดีนะแอด 🥺...
รอตอนใหม่นะครับ...
ยังรออยู่นะครับ...
ไม่อัพหลายวันแล้วครับแอดดดดด...
นิยายเรื่องนี้....อ่านไปไม่กี่ตอน...พ๊อตเรื่องสร้างพระเอกเป็นหมาตัวหนึ่ง...เท่านั้น...ไม่มีศักสรี อะไรเลย...โคตรโง่....ยอมให้คนอื่นกดขี่....หรือคนเขียนเองเป็นแบบนี้ครับ...งง...
นิยายไร้สาระของแท้...
นิยายน้ำเน่า...
นิยายขยะ คนแตงก็ขยะ...