หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2002

กลุ่มคนขยับขยาย และเปิดทางเดินตรงกลาง

ท่ามกลางสายตาของทุกคน ชายสวมเสื้อคลุมกันลมเดินออกมาข้างหน้าอย่างช้าๆ

“ฉันไม่มีเจตนาจะเป็นศัตรูกับอู่เยี่ย

ขอเพียงส่งตัวหลินมั่วมา พวกแกสามารถเดินทางต่ออย่างปลอดภัย

ไม่เช่นนั้น...”

เห็นได้ชัดว่าคนกลุ่มนี้มุ่งเป้ามาที่หลินมั่ว

ถึงแม้ว่าอีกฝ่ายจะคนเยอะกว่า แต่พี่เซอและขบวนรถก็ไม่ถดถอย

“ไม่เช่นนั้นแล้วยังไง คนของตอนใต้ ใช่ว่าพูดคำเดียวก็สามารถเอาตัวไปได้

สหาย จะตกลงไหม”

เมื่อพูดจบ

กลุ่มคนที่ล้อมขบวนรถ ก็ขานตอบทันที

“ไม่ตกลง ! ”

คำตอบที่พร้อมเพียงกัน ดูโดดเด่นเป็นพิเศษ

“ห้าๆๆ ลูกกระจ๊อกอย่างพวกแก คิดอยากมาแย่งคนไปจากมือของพวกเรา”

“มาสิ ไม่กลัวตายก็เข้ามา ให้พวกแกได้รู้ถึงความเก่งกาจของฉัน”

“พูดจ๊อกแจ๊กจอแจเหลวไหลทำไม แน่จริงก็เข้ามาสิ”

“ใช่ แม่นางทั้งหลาย ลูกพี่รอพวกแกอยู่”

ได้ยินคำสบประมาทของฝั่งตรงข้าม ชายที่คลุมเสื้อกันลมพายไหล่ จากนั้นใบหน้าเผยรอยยิ้มเล่ห์เหลี่ยม

“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ เช่นนั้นชีวิตของพวกแก ฉันจำเป็นต้องกำจัดมัน

นอกจากหลินมั่วและหวังเพ๋ยเต๋อ คนอื่นๆ ฆ่าให้หมด”

เมื่อมีคำสั่ง กลุ่มคนนับร้อยที่ล้อมรอบขบวนรถก็รวมตัวทันที

เผชิญหน้ากับศัตรูที่ดึงดัน พี่เซอไม่มีความหวาดกลัวแม้แต่น้อย

เมื่อพูดเย้ยหยัน ก็พุ่งเข้าไปทันที

ทั้งสองฝ่ายปะทะเข้าด้วยกัน

เขาถือโอกาสตวัดแขนทั้งสองข้าง ประกายดาบสว่าง คู่ต่อสู้ฝ่ายตรงข้ามหยุดนิ่งทันที

มาพร้อมกับสีหน้าความเจ็บปวด และกุมที่หน้าท้องด้วยสีหน้าตื่นตระหนก

ถัดมา นี่เป็นเพียงการลงมือเบาๆ ภายใต้เลือดที่ไหลริน เขาเอวขาดไปแล้ว

ถึงแม้ว่าพนักงานคุ้มครองความปลอดภัยที่ติดตามมากับขบวนรถจะผ่านการฝึกมาแล้ว

แต่ชายฉกรรจ์สู้คนเยอะไม่ไหว