หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2018

เมื่อเลือกห้องพักเรียบร้อยจัดการกระเป๋าสัมภาระเสร็จสิ้น

ไม่สามารถต้านทานคำขอร้องที่หนักแน่นของหลินมั่วได้ หลังจากบอกปฏิเสธไปทางอ้อมแล้ว

ในที่สุดเณรน้อยก็เปลี่ยนเป็นชุดผ้าไหมสีขาวโบราณและรองเท้าชุดใหม่

“จุ๊จุ๊จุ๊ เณรน้อยรูปงาม”

เมื่อเผชิญกับคำหยอกล้อของนักปราชญ์หญิงตุนหวง ตู้จี๋ก็เขินหน้าแดงขึ้นอีกครั้ง

เนื่องจากหยิ่นจงตัวแทนเข้าร่วมการแข่งขันที่ตามมาทีหลังอาจจะเดินทางมาถึงในตอนบ่ายหรือไม่ก็เช้าวันพรุ่งนี้

ในขณะที่การแข่งขันยังไม่เริ่มทั้งสามคนก็จัดงานเลี้ยงน้ำชาแบบเรียบง่ายที่ห้องตรวจโรคของหุยชุนถัง

แน่นอนว่าหัวข้อที่พูดคุยกันส่วนใหญ่เป็นเรื่องโรคต่าง ๆที่รักษาหายยากที่ประสบพบเจอมาระหว่างการเป็นหมอ

เสวียเหลียน นักปราชญ์ตุนหวงเป็นคนที่มีความเฉลียวฉลาดประกอบกับเบื้องหลังเส้นสนกลในที่ยิ่งใหญ่ประคับประคองไว้ ประเภทสรรพคุณเภสัชวิทยาต่าง ๆก็อยู่เพียงแค่ปลายนิ้วสัมผัส

ตู้จี๋ ลูกศิษย์พุทธศาสนาเป็นหมอเพียงลำพังมาสามปีมีฝีมือประสบการณ์มากมาย

ส่วนหลินมั่วอาศัยการเป็นผู้สืบทอดหมอเทวดา

เมื่อรวมกับจุดเด่นของทั้งสองเข้าด้วยกันให้เหตุผลพิจารณาถึงวิธีการจัดการโรคทั่วไปและโรคที่รักษาหายยากต่าง ๆ

ทุกคนล้วนมีจุดเด่นของตัวเองมีทักษะที่ดีเลิศ

สำหรับวิชาการแพทย์ทั้งสามคนมีคุณสมบัติเหนือคนอื่นอยู่แล้ว

หลังจากที่ศึกษาพิจารณาทุกคนต่างก็ได้รับความรู้เพิ่มมากขึ้น

“โยมหลินได้ยินว่ายาฟื้นชีวิตใหม่ที่กำลังได้รับความนิยมในช่วงนี้เป็นฝีมือของโยม

อาตมาชื่นชมมานานแล้วไม่ทราบว่าอธิบายให้ฟังหน่อยจะได้หรือไม่”

ตั้งแต่ที่รู้ความเณรน้อยก็เริ่มใกล้ชิดกับวิชาการแพทย์แล้ว

อย่างไรก็ตามแม้ว่าจะเรียนวิชาแพทย์ฝึกฝนวิชามาหลายปีแต่สำหรับโรคมะเร็งเรื้อรังเขายังคงหมดหนทางสู้อยู่เหมือนเดิม

ตอนนี้ได้พบกับคนที่ริเริ่มสร้างยาเพราะร้อนใจจึงเอ่ยถามขึ้นมา

เมื่อเข้าใจหลักการที่เกี่ยวข้องหากสามารถเข้าใจถึงการใช้ยาฟื้นชีวิตใหม่ได้อย่างลึกซึ้ง

บางทีอาจสามารถใช้สิ่งนี้เอาชนะอุปสรรคของโลกทางการแพทย์อย่างโรคมะเร็งได้

แต่ทว่าเมื่อสิ้นเสียงพูดทันใดนั้นเณรน้อยก็ตระหนักได้ถึงความเสียมารยาทของตัวเอง

คนที่เป็นหมอสิ่งต้องห้ามก็คือการเจาะลึกเรื่องราวภายในของคนอาชีพเดียวกัน

ท้ายที่สุดแล้วนี่อาจเป็นเครื่องมือทำมาหากินของเขาได้

เมื่อคิดเช่นนี้ เขาก็รีบอธิบายทันที

“อาตมาเสียมารยาทไป โยมหลินได้โปรดคิดว่าอาตมาไม่เคยเอ่ยถึงสิ่งนี้”

หากเป็นคนอื่นถามเช่นนี้หลินมั่วก็คงจะหักขาอีกฝ่ายไปแล้ว

แต่เณรน้อยคนนี้กลับแตกต่างกัน