หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2044

ถึงแม้จะพูดขนาดนี้แล้ว แต่เพื่อนรักของเธอก็ยังคงปฏิเสธที่จะยอมรับ

มือของไป๋เฉียนเอ๋อร์เริ่มสั่น

ฉันชักจะทนไม่ไหว ฉันชักจะทนไม่ไหวแล้ว!

“โอ๊ย หรงหรง!

คุณหลินพูดขนาดนี้แล้ว เธอรับไว้เถอะ

หากของสิ่งนี้ไร้ประสิทธิภาพขึ้นมาจริงๆ มันจะเสียของโดยเปล่าประโยชน์นะ”

เมื่อมองสีหน้าของเพื่อนสาว แล้วมองสีหน้าของหลินมั่วที่กำลังยิ้ม

หลังจากลังเลอยู่พักใหญ่ ไป๋รั่วหรงก็ยอมรับมันอย่างด้วยความรู้สึกเกรงใจ

“ขอบคุณค่ะ คุณหมอหลิน!”

“ไม่เป็นไรหรอกครับ เหล่านี้ล้วนเป็นเพียงสิ่งของนอกกาย

อีกอย่าง คุณรั่วหรง คุณต้องจำไว้ว่า

ในช่วงเวลาพักฟื้นร่างกาย คุณห้ามโกรธเด็ดขาดนะครับ

ไม่เช่นนั้น อาการของคุณมีโอกาสที่จะกำเริบขึ้นมาอีก เข้าใจไหม”

ไป๋รั่วหรงพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง พร้อมด้วยใบหน้าที่แดง

เรื่องราวใดๆ หากไม่มีการเปรียบเทียบ ก็ไม่รู้สึกถึงความเจ็บปวด

เมื่อเห็นภาพตรงหน้า ใบหน้าของเหล่ยส่าวถิงก็มืดหม่น จนน้ำตาแทบร่วง

สิ่งที่ตนมอบให้นั้น อีกฝ่ายหาข้ออ้างสารพัด ให้ตายก็ไม่ยอมรับ

แต่เมื่อหลินมั่วคนนี้หยิบเมล็ดบัวออกมา เธอก็ทำทีเป็นบ่ายเบี่ยง แต่สุดท้ายกลับรับมันไว้

ชายกร่างอย่างเขา ก็ระเบิดออกมาโดยสมบูรณ์

“หรงหรง ตระกูลเหล่ยและตระกูลไป๋มีความสนิทสนมกันด้านผลประโยชน์

คุณต้องอยู่กับผมเท่านั้น มันถึงจะเป็นทางเลือกที่ดีที่สุด

คุณไม่เข้าใจหรือไง”

ในเมื่อพูดดีๆ ไม่เข้าใจ เหล่ยส่าวถิงจึงต้องหยิบยกภูมิหลังของทั้งสองตระกูลขึ้นมา

พยายามที่จะเอาชนะกำแพงหนาในใจของอีกฝ่าย

อย่างไรก็ตาม เขาไม่รู้จักไป๋รั่วหรงดีพอ

เธอเป็นคนไม่ชอบให้ใครไม้แข็ง เป็นหญิงสาวที่เก็บความรู้สึกแต่ดื้อรั้น

“ฉันอิ่มแล้ว และนี่มันก็ดึกแล้ว..

คุณหลิน เรากลับกันดีกว่าค่ะ”

ไป๋รั่วหรงไม่ต้องการอยู่ที่นี่ต่อแล้ว

“ดีเหมือนกันครับ! กลับเร็วหน่อย

แต่คุณรั่วหรงควรจะกินเมล็ดบัวอัคคีนี้เลยนะครับ

ถึงแม้ว่ามันจะมีกล่องห่อหุ้มอยู่ แต่พลังของมันจะสามารถระเหยได้ตลอดเวลา

ช้าไปหนึ่งวินาที ก็ถือว่าสูญเปล่าไปหนึ่งวินาที”

แน่นอนว่านี่เป็นเพียงข้ออ้างของหลินมั่วเท่านั้น

เมล็ดบัวอัคคีนี้ล้ำค่าเกินไป และเป็นที่ต้องการของผู้อื่นอยู่ทุกเมื่อ

ดังนั้น การกินมันเข้าไปต่อหน้าคนอื่นเท่านั้น จึงจะสามารถหยุดความคิดของพวกเขาได้

หลังจากที่เห็นไป๋รั่วหรงกินมันเข้าไปกับตาของเขาเอง หลินมั่วก็พยักหน้าและพูดว่า

"โอเค เรากลับกันเถอะ”