หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2068

“ขอบคุณผู้อาวุโสไป๋ ในเมืองจิงนี้คนที่สามารถทำให้ผู้อาวุโสไป๋รินน้ำชาให้ได้

คิดว่าคงมีแค่ผมกระมังครับ”

ขณะที่กกลังพูดหลินมั่วก็ยกถ้วยน้ำชาขึ้นแล้วดื่มมันจนหมด

เมื่อประโยคนี้ถูกเอ่ยออกมา

การกระทำของผู้อาวุโสไป๋ที่อยู่ตรงหน้าก็ชะงักไปครู่หนึ่งอย่างเห็นได้ชัด

คำพูดนี้ช่างคุ้นหู สายตาของเขามองไปที่หลินมั่วอีกครั้ง

เหมือนกับว่าผู้อาวุโสไป๋ได้เห็นภาพเงาของผู้ชายคนนั้น

ความสบายๆ นั้นเริ่มแฝงไปด้วยความจริงจัง เหมือนกับกำลังซ่อนความจริงจังเอาไว้

การที่จะดูแลตระกูลไป๋ได้

ผู้อาวุโสไป๋ย่อมมีวิธีการอ่านคนที่พิเศษ

เพียงแค่มองเขาก็รู้ว่า

ชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้านั้นเหมือนกับผู้ชายคนนั้นที่แบกความแค้นเอาไว้

สิ่งเดียวที่ไม่เหมือนคือความกดดันที่มาพร้อมกับอายุ

ผู้ชายคนนั้นดูหนักแน่น ส่วนหลินมั่วมีพลังมากกว่า

‘มิน่าเล่า เจ้าหนุ่มของเขาถึงได้ช่วยหลินมั่วแบบนี้’

เมื่อสัมผัสได้ถึงความผิดปกติของผู้อาวุโสไป๋

หลินมั่วจึงถามอย่างสงสัยว่า

“ผู้อาวุโสไป๋ครับ เป็นอะไรไปครับ มีอะไรหรือเปล่า”

พอเขาพูดจบ

ผู้อาวุโสไป๋เองก็รู้สึกตัวว่าตัวเองได้เสียมารยาทไป เขารีบทำตัวให้กลับมาอยู่ในร่องในรอยอีกครั้ง

“ไม่มีอะไร เพียงแต่นึกถึงคนคนหนึ่งขึ้นมาเท่านั้น

เลิกคุยเรื่องนี้กันเถอะ ได้ยินมาว่านายเคยเคยฝึกมาบ้างใช่ไหม”

เมื่ออยู่ต่อหน้าผู้อาวุโสไป๋หลอนมั่วย่อมรู้ว่าผู้อาวุโสไป๋ถามถึงเรื่องการฝึกยุทธ

หลินมั่วพยักหน้าอย่างไม่ลังเล

จากความสามารถของตระกูลไป๋แล้วเรื่องที่เกิดขึ้นที่แดนใต้ผู้อาวุโสไป๋ย่อมรู้ดี

ดังนั้นหลินมั่วจึงไม่ได้ปิดบังเขา

“เมื่อก่อนเคยฝึกครับ แต่ตอนหลังมีความเปลี่ยนแปลงเกิดขึ้นเล็กน้อย จุดตันเถียนกับเส้นลมปราณได้รับความเสียหายไปไม่มากก็น้อย

และเมื่อไม่นานมานี้ก็กลับมาดีขึ้น หลังจากนั้นผมก็เลยฝึกดาบยาวครับ แต่ฟ้าดินมีข้อจำกัด

วิถีทางแห่งดาบนั้นยากกว่าการใช้หมัดมวยมากเลยครับ”

ขณะที่กำลังพูดหลินวางอาวุธวิเศษไท่อาในมือลงบนโต๊ะน้ำชา

ในฐานะที่เป็นผู้หลงรักวัตถุโบราณทางวัฒนธรรมเป็นอย่างสูง

เพียงแวบแรกที่ผู้อาวุโสไป๋เห็นไท่อาเขาก็รู้ได้ทันทีว่าดาบนี้ไม่ธรรมดา

“ฉันขอยืมดูหน่อยได้ไหม”

หลินมั่วเองก็ใจกว้างส่งไท่อาไปให้

ผู้อาวุโสไป๋รับดาบมาแล้วชักดาบออกจากฝัก