หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2075

ฝนตกปรอยๆ อย่างต่อเนื่อง

ผู้อาวุโสไป๋นั่งดื่มชาอยู่ใต้ชายคา

จ้องมองหลินมั่วที่อยู่ในลานบ้าน ก่อนจะเอ่ยถามด้วยความสงสัย

“นายว่าเขาจะเข้าใจความลับนี้ไหม”

ลุงโซ่วกลับส่ายหน้า

“นายท่านทำผมลำบากใจแล้ว”

“ผมไม่เข้าใจเรื่องวิทยายุทธเลยสักนิด”

ข้ออ้างของลุงโซ่ว

ทำผู้อาวุโสไป๋กลอกตาไปมา

“แก่ขนาดนี้แล้ว ทำไมยังหน้าไม่อายแบบนี้”

“ความสามารถในการโกหกตาไม่กะพริบของนายนี่พัฒนาขึ้นอีกแล้วนะ”

“นายท่าน ใส่ร้ายผมแล้ว…”

ลุงโซ่วกำลังจะอธิบาย แต่ยังไม่ทันได้พูดอะไรก็หยุด

ในขณะเดียวกันก็สัมผัสได้ถึงบรรยากาศรอบๆ ที่เปลี่ยนไป

ผู้อาวุโสไป๋เองก็วางแก้วชาในมือก่อนจะหันไปมองทางลานบ้าน

ท่ามกลางสายฝน

หลินมั่วค่อยๆ ลืมตาขึ้น พลังในร่างกายหมุนวน

เขาปล่อยหมัดออกไปท่ามกลายสายตาของคนทั้งสอง

ทันใดนั้นพายุก็พัดผ่านสายฝน และพื้นที่สุญญากาศก็ปรากฏขึ้นอย่างน่าอัศจรรย์ทุกที่ที่มีเงาหมัดผ่านไป

หลังจากหยุดไปสักพัก

ร่างกายของหลินมั่วก็ขยับอีกครั้ง

ทันทีที่ก้าวออกไป ฝนตกปรอยๆ ก็สั่นไปทั่วทั้งร่างกาย

หมัดและลูกเตะที่ปล่อยออกไปเหมือนกับการเลียนแบบซ่านโส่วของตระกูลไป๋

รูปร่างเจ็ดแต้ม ศักยภาพสามแต้ม

ในขณะที่หลินมั่วเลียนแบบทุกการเคลื่อนไหว ฝนบนท้องฟ้าก็ไม่สามารถเข้าใกล้เขาได้เลย

“นี่?”

ไม่น่าเชื่อ!

เมื่อเห็นว่าหลินมั่วเข้าใจความลับของซ่านโส่วของตระกูลไป๋จริงๆ

ผู้อาวุโสไป๋ก็ตะลึง

ตอนเด็กๆ ที่เขารู้เคล็ดลับนี้ เขาใช้เวลากว่าครึ่งเดือน และได้รับการยกย่องว่าเป็นอัจฉริยะศิลปะการต่อสู้ที่หายาก

ตอนนี้เขาเห็นหลินมั่ว

เขาเพียงสาธิตแค่ครึ่งชั่วโมง บวกกับความเข้าใจ

เวลาเพียงไม่ถึงหนึ่งชั่วโมง

“ลุงโซ่ว พวกเราแก่แล้วจริงๆ”

“ตอนนี้คนหนุ่มพัฒนาทักษะจนไม่มีอะไรให้วิจารณ์แล้ว”

“อายุเพียงยี่สิบกว่าก็เก่งกาจด้านการแพทย์จนไม่มีใครเทียบได้”

สิ่งที่น่ากลัวนี้เพียงพอที่จะทำให้ผู้คนอ้าปากค้าง

สิ่งที่น่ากลัวยิ่งกว่านั้นคือทักษะศิลปะการต่อสู้ของเด็กคนนี้สามารถเรียกได้ว่าเป็นสัตว์ประหลาด

เมื่อคิดถึงสิ่งนี้ ผู้อาวุโสไป๋ก็ได้แต่ส่ายหน้าต่อไป