หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2100

จู๋เยี่ยชิงในตอนนี้ไม่สามารถยืนให้มั่นคงได้เอง นอกจากต้องใช้ดาบยาวที่ปักอยู่บนพื้นค้ำตัวเองเอาไว้ไม่เช่นนั้นเธอคงล้มไปกองกับพื้นตั้งนานแล้ว

ไป๋เมี่ยนหลังยักไหล่ให้อย่างจนใจ

“ศิษย์น้อง เรื่องราวมันไม่ได้ง่ายอย่างที่เธอเห็น มีบางเรื่องที่พี่จำเป็นต้องทำ ช่างเถอะ พูดมากไปก็ไม่มีประโยชน์ เธอไปเสียเถอะ”

พูดจบเขาก็หยิบขวดยาเล็ก ๆ ออกมาจากในอกเสื้อแล้วโยนไปให้จู๋เยี่ยชิง

“งูพญายม แม้ว่ามันจะไม่ได้กัดเธอแต่เธอก็สูดอายพิษของมันเข้าไป ถ้าหากไม่ทานยาแก้พิษให้ทันเวลาก็จะอาจทำร้ายพลังพื้นฐานของเธอเสียหายได้ เธอกลับไปเสียเถอะมีเรื่องบางเรื่องที่เธอไม่ควรเข้ามาเกี่ยวข้องด้วย”

พูดจบเขาก็ไม่ได้พูดอะไรอีก และหันหลังเดินเข้าไปในห้อง เมื่อเอ่ยถึงเรื่องนี้ขึ้นมา ความทรงจำในปีนั้นก็ลอยขึ้นมาให้อดนึกถึงไม่ได้ แม้ว่าเขาจะเป็นคนของตระกูลไป๋ และยังเป็นบุคคลที่เป็นศูนย์กลางของตระกูลไป๋

แต่เขากลับถูกคนหลอกใช้ให้เป็นเครื่องมือในการยุแยง และต้องไปอยู่ฝ่ายศัตรูฝั่งตรงข้ามตระกูลไป๋ด้วยกำลังของตัวเองเพียงคนเดียวต้องต่อต้านกับคนทั้งตระกูลไป๋ สุดท้ายเหลือเพียงเรื่องเพ้อฝันของคนปัญญาอ่อนเท่านั้น

หลังจากผ่านการล้อมจับและต่อสู้มาหลายครั้ง ทำให้เขาได้รับบาดเจ็บภายในทั้งตัวและหลังจากนั้นไม่นาน เขาก็ไปเชื่อคำพูดยุยงของผู้อื่นอีกครั้งที่ว่าขอเพียงได้ขุนทรัพย์ล้ำค่าของแดนใต้มา ระดับพลังยุทธ์จะทะยานขึ้นสูงขึ้น

เมื่อถึงตอนนั้นถ้าอยากจะทำลายล้างตระกูลไป๋ให้สูญสิ้นก็เป็นเรื่องแค่พลิกฝ่ามือเท่านั้น ในขณะนั้นเขาฮึกเหิมมากแม้จะมีอาการบาดเจ็บภายในทั้งตัว แต่เขาก็ยังต้องการเข้าร่วมการต่อสู้ที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนของชายแดนทางใต้ในครั้งนี้

แต่น่าเสียดายที่หลังจากสงครามสิ้นสุดลง เขาไม่เพียงแต่จะไม่ได้รับผลประโยชน์อะไรใด ๆ แต่กลับทำให้อาการบาดเจ็บภายในแย่ลงกว่าเดิมและที่น่าเศร้าก็คือตอนที่พันธมิตรทางการต่อสู้รู้เรื่องนี้ก็โกรธกับเรื่องนี้มาก

ผู้ที่เกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ทั้งหมดถูกลงโทษอย่างหนัก ถ้าหากไม่มีใครขอร้องแทนเขา เขาก็คงจะถูกกลุ่มพันธมิตรทางการต่อสู้ควบคุมตัวหรือไม่ก็ประหารชีวิตไปนานแล้ว

แต่เมื่อนึกถึงคนที่ขอร้องขอความเมตตาในครั้งนั้น เขาก็แทบอดทนรอไม่ไหวอยากจะกินเลือดดินเนื้อเขาแต่ในเวลานั้นตัวเขาไม่ต้องพูดถึงเรื่องการแก้แค้นเลย แม้แต่จะมีชีวิตได้หรือไม่ก็ยังยากเลย

เมื่อทำอะไรไม่ได้ เขาก็ทำได้เพียงแค่หนีออกจากเมืองจิงไปทั้งที่ยังมีอาการบาดเจ็บ จนกระทั่งได้มาเจอกับราชาแห่งดาบ จางไป่หลิง

อีกฝ่ายอ้างถึงความสามารถที่โดดเด่นของตนว่าไม่เพียงแต่จะช่วยเขาระงับอาการบาดเจ็บภายในเท่านั้น แต่ยังจะรับเขาเป็นลูกศิษย์อีกด้วย

แต่น่าเสียดายที่อาการบาดเจ็บเก่ายังไม่ทันหายก็เพิ่มอาการบาดเจ็บใหม่เพิ่มขึ้นมาอีก และเวลาในการรักษาก็ยืดเยื้อนานออกไปอีก

แม้ว่าเขาจะรักษาอาการบาดเจ็บภายในได้แล้ว แต่ก็ยังทิ้งโรคติดตัวมาด้วย ทุกวันนี้ยังต้องพึ่งยาเพื่อระงับความเจ็บปวดจากบาดแผลที่ซ่อนอยู่ภายในตลอดเวลาและหลังจากเข้าไปเป็นศิษย์สำนักแห่งดาบ จางไป่หลิงก็สอนเขาทุกอย่างด้วยใจจริง ๆ

ทางด้านหลังเขาจู๋เยี่ยชิงยังคงมองด้วยท่าทีที่ไม่พอใจอยู่ เดิมทีที่มาหาไป๋เมี่ยนหลัง อย่างแรกก็เพื่อเรียกคืน ‘ดาบจั่นโส่วจวี้’ ของสำนักแห่งดาบคืน