หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2108

“มั่วเอ๋อร์ มั่วเอ๋อร์!”

เสียงร้องเรียกแผ่วเบาดังก้องอยู่ในหูของหลินมั่ว

เสียงนั้นฟังดูนมนานกาเล และคุ้นเคยมาก

ในขณะนี้ หลินมั่วไม่กล้าลืมตาขึ้น เพราะกลัวว่าสิ่งที่เขาได้ยินเป็นเพียงเพราะหูฝาดไปเท่านั้น

“โตป่านนี้แล้ว ยังจะนอนเกียจคร้านอยู่ได้

ถ้ายังไม่ลุกขึ้นมาอีก พ่อจะเปิดผ้าห่มออกแล้วนะ”

หลังจากคำพูดนั้นลอยมา

หลินมั่วสั่นไปทั้งตัว ในเวลานี้ เขาไม่สามารถระงับความหวังในใจได้อีกต่อไป

เขาค่อยๆ ลืมตาขึ้นด้วยความประหม่า

ทุกสิ่งทุกอย่างในห้องรู้สึกคุ้นเคยมาก

นี่มันไม่ใช่ห้องนอนของเขาเมื่อก่อนนี้หรอกหรือ

เขามองตำแหน่งของสิ่งต่างๆ ทั่วห้อง

ทุกสิ่งทุกอย่างก่อนหน้านี้นั้น เป็นเพียงความฝันของเราเท่านั้นใช่ไหม

ตระกูลหลินถูกทำลาย ลูกเขยแต่งเข้าบ้านฝ่ายหญิง การสืบทอดความรู้ทางการแพทย์ ท่านอู่ เมืองจิง และอื่นๆ

ทุกสิ่งในอดีต แวบขึ้นมาในใจของเขาทีละนิด มันเหมือนจริงมาก

หลินมั่วยังคงสงสัยกับทุกสิ่งที่ปรากฏในสายตาของเขาขณะนี้

แต่เมื่อเขาเห็นคนตรงหน้า ความกังวลสงสัยทั้งหมดก็หายไป

ข้างเตียงของเขา ชายที่ยืนอยู่ตรงกลาง กำลังมองเขาด้วยความเป็นห่วงเป็นใย

อย่างไรก็ตาม รูปร่างหน้าตาของเขาคล้ายหลินมั่วมาก

จนถึงขณะนี้ อารมณ์ของหลินมั่วสับสนวุ่นวายมาก

เขาเรียกด้วยน้ำเสียงสะอื้น

"พ่อ!"

น้ำตาแห่งความคนึงหา ในเวลานี้เปรียบเสมือนเขื่อนแตก

เมื่อเห็นท่าทางของหลินมั่ว

หลินเซี่ยวที่อยู่ข้างเตียงก็ถามด้วยความงุนงงและเป็นห่วง

“เป็นอะไรน่ะมั่วเอ๋อร์ ลูกฝันร้ายหรือ”

หลินมั่วพยักหน้าและเช็ดน้ำตา

“พ่อ ผมฝันเห็นอนาคต ตระกูลหลินของเราถูก....”

ขณะที่หลินมั่วกำลังจะอธิบายทุกอย่างในความฝันให้หลินเซี่ยวผู้เป็นพ่อฟัง

จู่ๆ ก็มีเสียงฝีเท้าอย่างรวดเร็วดังเข้าจากด้านนอกห้อง

“คุณท่านครับคุณท่าน เกิดเรื่องใหญ่แล้ว

พวกมันฆ่า”

หลังจากที่พ่อบ้านวิ่งเข้ามาและพูดด้วยความร้อนใจ

สีหน้ารักใคร่เอ็นดูของหลินเซี่ยวก็พลันเปลี่ยนทันที

กลับกลายเป็นความโกรธและรังสีอาฆาตอย่างท่วมท้นขึ้นมาแทน

“มั่วเอ๋อร์ ลูกนอนพักที่นี่ก่อน

เดี๋ยวพ่อมา”

พูดจบ เขาก็หันหลังและจากไป

เมื่อได้ยินสิ่งนี้ ก็เกิดลางสังหรณ์ร้ายขึ้นในใจของหลินมั่ว

เมื่อเขาลุกขึ้นและกำลังจะตามเขาออกไป

พ่อบ้านที่อยู่ข้างๆ ขวางเขาไว้ทันที