หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2117

ก่อนหน้านี้ไป๋เมี่ยนหลังคิดเท่าไรก็คิดไม่ออกว่าคนชนบทจากชายแดนทางใต้ที่เป็นดินแดงแห้งแล้งคนหนึ่งมีความสามารถอะไรกันแน่ ถึงสามารถทำให้ผู้อาวุโสไป๋ต้องต้อนรับด้วยตัวเองที่แท้เป็นเช่นนี้นั่นเอง ที่ผู้อาวุโสทำเช่นนี่คิดจะปั้นผู้สืบทอดต่อแล้วงั้นเหรอ?

เมื่อคิดได้เช่นนี้กลิ่นอายจิตสังหารอันเย็นยะเยือกรอบ ๆ ตัวเขาก็เข้มข้นขึ้นเรื่อย ๆ จนกระทั่งงูพญายมหลากสีมาคลอเคลียอย่างออดอ้อนที่ปลายนิ้ว

ไป๋เมี่ยนหลังถึงได้ดึงสติกลับมาและในเวลานี้ลูกน้องทั้งสองคนที่คุกเข่าอยู่ตรงหน้า พากันเหงื่อแตกเต็มหัวเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

“เอาล่ะ พวกคุณกลับไปรักษาตัวกันก่อนเถอะ”

พูดจบเขาก็โยนขวดยาขวดหนึ่งไปให้

“ขอรับ ผู้น้อยขอตัวก่อน”

รอจนกระทั่งทั้งสองคนออกไปนานแล้ว ไป๋เมี่ยนหลังถึงพูดขึ้นมาเรียบ ๆ

“ออกมาเถอะ!”

ทันทีที่พูดจบก็มีเงาสีดำปรากฏตัวออกมา คนที่ปรากฏตัวออกมาเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงที่แหบแห้งว่า

“สมแล้วที่เป็นคุณไป๋ เทคนิคการหลบซ่อนตัวของพรรคนกกระเรียนของพวกเรา เรียกได้เลยว่าไม่มีใครเทียบเท่าได้ในโลก แต่คุณกลับเห็นผมได้ยังไง?”

คำพูดเช่นนี้แสดงออกให้เห็นอย่างชัดเจนว่าแอบคุยโวตัวเองชัด ๆ และแน่นอนว่าไป๋เมี่ยนหลังไม่มีเจตนาที่จะเปิดเผยให้ทราบ เขาเพียงแค่พูดด้วยท่าทางนิ่ง ๆ เท่านั้น

“มีกลิ่นเลือด คุณบาดเจ็บมาหรือ พูดมาเถอะ ว่ามาหาผมมีธุระอะไร”

“โมโมโนะสุเกะแห่งญี่ปุ่นและสมาชิกซามูไรของพวกเราได้ทยอยกันมาถึงเมืองหลวงแล้ว ดังนั้นคืนนี้จึงอยากจะเชิญคุณไป๋ไปพูดคุยย้อนถึงเรื่องอดีตกันเสียหน่อย”

โมโมโนะสุเกะเป็นเสมือนพันธมิตรทางการแพทย์ของประเทศญี่ปุ่นส่วนสมาคมซามูไรนั้นก็เปรียบเสมือนกับสมาคมศิลปะการต่อสู้ของประเทศจีน

หลังจากหยุดพูดไปพักหนึ่ง อีกฝ่ายก็พูดต่อว่า

“นอกจากนี้ยังเป็นการช่วยพวกคุณล่อผู้มีฝีมือของฉือหังไจออกมาอีกด้วย ตอนนี้ผมได้รับบาดเจ็บสาหัสจึงอยากจะขอยารักษาจากทางคุณไป๋สักหน่อยหนึ่ง คนของเต้าจงนั้นแข็งแกร่งมากจริง ๆ ดูท่าว่าพวกเราจะต้องเตรียมการให้พร้อมสำหรับการหลบหนีกลับไปยังประเทศญี่ปุ่นเอาไว้อยู่ตลอดเวลา”

ตอนที่เขาพูดถึง “เต้าจง” และ “การหลบหนี” เขาเพิ่มน้ำเสียงเน้นย้ำออกมาอย่างชัดเจน แสดงให้เห็นถึงการข่มขู่อย่างไม่ต้องสงสัย คนผู้นี้นอกจากจะเป็นฉือหังไจแล้ว แต่ยังเป็นหัวหน้านินจาอีกด้วยแม้ว่าจะรอดพ้นจากการไล่ล่าของนักพรตอวี้สู้โดยอาศัยวิชากายทิพย์มาได้ แต่สุดท้ายก็ถูกฝ่ามือให้หลังของเขาทำร้ายจนอวัยวะภายในบาดเจ็บ

พูดจบ เขาก็หยิบกาน้ำชาขึ้นมาและรินชาให้อีกฝ่าย ส่วนหัวหน้านินจาก็ยกถ้วยชาขึ้นมา แล้วดื่มรวดเดียวหมดโดยไม่กลัวอีกฝ่ายจะวางยาพิษในน้ำชาแม้แต่น้อย ตอนนี้กองกำลังญี่ปุ่นจำนวนมากได้มาถึงที่เมืองหลวงแล้ว

หากไป๋เมี่ยนหลังผู้นี้กล้าวางยาพิษใส่เขาอย่างมากก็แค่ชดใช้ชีวิตด้วยชีวิต ถึงแม้ว่าเขาจะรู้ว่าทักษะเรื่องยาพิษของอีกฝ่ายเก่งกาจไร้ที่ติหาใครเปรียบได้ แต่เขาก็ยังมีความมั่นใจกล้าที่จะเอ่ยข่มขู่อีกฝ่ายอยู่ดี

หลังจากทักทายกันสองสามคำและดื่มด้วยกันสองสามแก้ว หัวหน้านินจาก็ลุกขึ้นขอตัวลากลับ

“เอาล่ะ คุณไป๋ เวลาก็ล่วงเลยจนดึกแล้ว จำให้ดีว่าคืนนี้มีงานเลี้ยง คุณไป๋อย่าได้มาสายเสียละ เพราะคนเหล่านั้น ไม่ได้พูดง่ายขนาดนั้นเหมือนผม ถ้าหากคุณไปสาย พวกเขาคงจะโกรธมากแน่ ๆ”

พูดจบเขาก็หัวเราะเสียงดังเดินออกไป คนที่อยู่ที่เดิมตรงนี่เมื่อต้องเผชิญหน้ากับคำพูดอันหยิ่งผยองของอีกฝ่าย

ไป๋เมี่ยนหลังกลับไม่รู้สึกโกรธแม้แต่น้อยเมื่อมองไปที่แผ่นหลังที่เดินจากออกไป เขาก็แค่ยิ้มออกมาด้วยท่าทีที่สงบนิ่ง

“เหอะ ๆ นี่มันผ่านไปนานแค่ไหนแล้วนะ คนที่กล้าดื่มชาของคนแซ่ไป๋อย่างผม มีแค่คุณคนแรก กล้ามาข่มขู่ผมซึ่ง ๆ หน้าก็มีแค่คุณคนเดียว ไม่เลว!!!”

หลังจากบ่นพึมพำเสร็จ เขาก็หยิบถ้วยชาบนโต๊ะขึ้นมาอีกครั้ง และดื่มเข้าไปหนึ่งอึกรวดเดียว