หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2120

หลังจากสวมหน้ากากเรียบร้อยแล้ว ไป๋เมี่ยนหลังถึงเปิดผ้าม่านออก

ในเวลานี้ดวงจันทร์กำลังสุกสว่างอยู่บนท้องฟ้า แสงสว่างอันเจิดจ้าลอดผ่านหน้าต่างมากระทบบนศพของจิวซานเหิงซิ่น

ส่วนไป๋เมี่ยนหลังก็รอจนกระทั่งมีเสียงฝีเท้าดังมาจากทางเดิน เขาถึงเปิดประตูห้องออก ในตอนนี้ฝั่งตรงข้ามเขามีเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยออกมาลาดตระเวนผ่านมาทางนี้พอดี

เมื่อพวกเขามองเห็นการแต่งกายของอีกฝ่ายที่ใส่ชุดดำปกปิดใบหน้ามิดชิดก็ดึงกระบองออกมาทันที

“นั้นใครนะ?”

จากนั้นก็มีเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยคนหนึ่งกดกริ่งสัญญาณเตือนภัยตรงข้างบันไดขึ้น ทั่วทั้งโรงแรมก็แตกตื่นขึ้นมาทันที เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยทั้งหมดออกมาปฏิบัติหน้าที่

เสียงแจ้งเตือนที่ดังแสบแก้วหูเช่นนี้ย่อมต้องรบกวนไปถึงหมอเทวดาชาวญี่ปุ่นทั้งหลายที่เหลือและเมื่อพวกเขาเปิดประตูห้องออกมาก็เห็นเพียงเงาดำ ๆ กำลังถือดาบไม้สายฟ้าฟาดวิ่งไปที่หน้าต่างสุดท้ายที่อยู่ตรงทางเดิน

แต่ก็เห็นเพียงเขากระโดดขึ้น หลังจากนั้นร่างกายก็โกงตัวเข้ากระแทกกับกระจกและก็กระโดดออกจากตัวอาคารไปรอจนกระทั่งเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยมาถึงที่หน้าต่าง

เงาดำจองคนผู้นั้นก็ร่วงลงไปเรียบร้อยแล้ว จากนั้นกระโดดไม่กี่ก้าวก็หายตัวไปในความมืดยามราตรี

เมื่อเห็นสถานการณ์เป็นเช่นนี้หัวหน้าเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยก็อดไม่ได้ที่จะตกใจจนเหงื่อตกไปทั้งตัว

นี่มันชั้นสิบสองเลยนะและแน่นอนว่าเขาเองก็แอบดีใจอยู่ที่อีกฝ่ายไม่ได้ลงมือกับพวกเขา ไม่เช่นนั้นอาศัยเพียงคนของเขาไม่กี่คน โอกาสที่จะมีชีวิตรอดจากเงื้อมมือของอีกฝ่ายแทบจะไม่มีเหลือ

ณ ระเบียงทางเดิน

ฮิโรอิจิ นิชิจิมะและคนอื่น ๆ เห็นประตูห้องของจิวซานเหิงซิ่นเปิดเอาไว้อยู่ในใจจึงเกิดลางสังหรณ์ที่ไม่ดีขึ้นมา

“แย่แล้ว ฮาโตยามะ จุน”

ต่อมาตามมาด้วยเสียงร้องตกใจ ทุกคนจึงรีบเข้าไปในห้องทันที เพียงแต่ตอนที่พวกเขามาถึง จิวซานเหิงซิ่นได้ล้มลงไปในกองเลือดแล้ว

ฮิโรอิจิ นิชิจิมะคุกเข่าลง และสัมผัสชีพจรบนคอของอีกฝ่าย จากนั้นสีหน้าก็เปลี่ยนไปอย่างมาก

“บังอาจนัก ถึงกลับกล้าลอบสังหารบุคลากรระดับชาติของอาณาจักรเทพเจ้าของพวกเรา”

อีกทางด้านหนึ่ง

หลังจากที่ไป๋เมี่ยนหลังพุ่งตรงเข้าไปในป่า ก็วิ่งไกลออกไปอีกหลายกิโลเมตร จนกระทั่งแน่ใจแล้วว่าไม่มีใครติดตามมาข้างหลัง เขาจึงหยุดเดินและนำดาบไม้สายฟ้าฟาดที่ทำเลียนแบบขึ้นมาเล่มนั่นอาบด้วยยาพิษหนึ่งชั้น

พริบตาเดียวมันก็สลายหายไปในทันที

“หลินมั่ว หวังว่าของขวัญชิ้นใหญ่ที่ผมเตรียมไว้ให้คุณชิ้นนี้ คุณจะชอบ”

ทันทีที่พูดจบ เขาก็หายตัวไปจากจุดเดิมที่เคยยืน

...........

เซี่ยเชียนซานจึงเอ่ยออกมาด้วยท่าทางสนุกกับเรื่องเดือดร้อนที่คนอื่นต้องเจอ

“ถ้าหากพูดถึงคนในเมืองหลวงที่ใช้อาวุธเช่นนี้ มีเพียงแค่คนเดียว”

“ใคร?”

“ตัวแทนผู้เข้าแข่งขันของมณฑลก่วง หลินมั่ว”

สำหรับหลินมั่วผู้นี้ เซี่ยเชียนซานอยากจะกำจัดให้พ้นทางอย่างรวดเร็วที่สุดอยู่แล้วแต่ตอนนี้อยู่ในเมืองหลวง เขาจึงไม่กล้าที่จะลงมือทำได้เพียงส่งคนคอยเฝ้าติดตามความเคลื่อนไหวของหลินมั่วตลอดเวลาเพียงเท่านั้น

คาดคิดไม่ถึงว่า สถานการณ์ที่เกิดขึ้นในครั้งนี้จะนำมาซึ่งผลประโยชน์มหาศาลขนาดนี้ หลังจากได้ยินเซี่ยเชียนซานเอ่ยเตือนสติมาเช่นนี้ บุคลากรระดับชาติทั้งหลายของประเทศญี่ปุ่นก็พากันนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อก่อนหน้านี้ทันที

“จิวซานเหิงซิ่นเคยขู่อยู่หลายครั้งว่าจะทำให้หลินมั่วไปอยู่พร้อมกับลูกศิษย์ของเขา”

“ต่อมาก็มีเรื่องแลกยาอายุวัฒนะออกมา และหลินมั่วก็ยังเป็นประมุขของมณฑลก่วง”

เมื่อคิดถึงสิ่งนี้ หลายคนก็เข้าใจได้ในทันที หลินมั่วคนนี้มีแรงจูงใจต้องการฆ่าที่ชัดเจน และอาวุธที่เขาถือก็เหมือนกันไม่มีผิด เมื่อนึกขึ้นมาเช่นนี้ ฮิโรอิจิ นิชิจิมะก็กัดฟันพูดขึ้นว่า

“เจ้าเด็กจองหอง กล้ามารังแกคนของอาณาจักรเทพ คิดว่าไม่มีใครแล้วหรือไง?”

ทันทีที่พูดจบ ฮันโซ อิซซุยที่ก็เอามือด้านขวาของเขาวางลงบนดาบซามูไรที่เอว