หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2119

“คุณไป๋ เรื่องนี้เป็นผมเองที่เข้าใจผิดไป”

เมื่อพูดจบฮันโซ อิซซุยก็นั่งลงที่นั่งของตัวเองด้วยท่าทีที่อ่อนลง แน่นอนเขาเลือกที่จะปิดปากเงียบเกี่ยวกับสาเหตุที่ทำให้หัวหน้าทีมนินจาได้รับบาดเจ็บ

ในเมื่อรับเงินปฏิบัติภารกิจ เนื้องานที่ได้ต้องเก็บเป็นความลับ นี่เป็นกฎของพรรคนกกระเรียนของพวกเขา นินจาสามารถตายได้ แต่อุดมการณ์การทำงานจะเสียไม่ได้ แม้ว่าคนอื่นจะไม่รู้ว่าเนื้อในของเรื่องนี้เป็นอย่างไรแต่ในเมื่อเจ้าตัวไม่เอาเรื่องแล้ว พวกเขาก็ไม่อยากจะไปสืบสาวเอาความต่ออีก

“ท่านทั้งหลาย ต้องขอโทษด้วยจริง ๆ ที่ทำให้เสียบรรยากาศ ถ้าเช่นนั้นผมต้องขอตัวก่อน”

พูดจบ ฮันโซ อิซซุยก็สั่งให้คนยกศพออกจากห้องทันที

“ฮ่า ๆ ๆ ต้องขอโทษด้วยจริง ๆ ผมเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น มา ๆ พวกเราเปลี่ยนสถานที่พักผ่อนกันเถอะ”

พูดจบเซี่ยเชียนซานก็พาทุกคนไปที่ห้องรับแขกอีกห้องหนึ่ง ถึงยังไงสถานที่แห่งนี้ก็เคยวางศพเอาไว้ ค่อนข้างจะอัปมงคลอยู่ไม่น้อย หลังจากนั้นสถานที่แห่งนี้ก็เหลือเพียงตัวแทนของทั้งสามฝ่ายเท่านั้น

มีตระกูลเซี่ย ผู้นำระดับสูงของโมโมโนะสุเกะนำโดยโชวาชะและไป๋เมี่ยนหลังเจ้าของเกาะงูชุม เมื่อกวาเถียนอิงเห็นว่าทำอะไรไม่ได้ จึงกลับประเทศญี่ปุ่นไป ส่วนพวกแพทย์ฝีมือระดับชาติก็เป็นเพราะสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อกี้นี้ ทำได้เพียงกลับไปพร้อมกับฮันโซ อิซซุยด้วยความละอายใจ

การพบกันครั้งนี้เป็นเพียงแค่การทำความรู้จักกันของคนไม่กี่คนเพื่อสะดวกต่อการร่วมมือกันในภายหลังหลังจากทักทายกันอย่างง่าย ๆ ทุกคนก็แยกย้ายกันไป

ไป๋เมี่ยนหลังเพิ่งจะขึ้นรถมา พอเข้ามาในรถแล้วอาขุยก็ส่งพัสดุชิ้นหนึ่งให้

“นายท่านของที่บอกให้เตรียมไว้เรียบร้อยแล้วครับ นอกจากนี้ที่อยู่ของโรงแรมที่เขาพักอยู่ก็อยู่ในนี้ด้วยแล้ว”

หลังจากไป๋เมี่ยนหลังรับพัสดุมาก็ไม่ได้ตอบอะไรอีก เขาทำเพียงแค่หลับตาลงเพื่อพักผ่อนสมองเท่านั้น รอจนกระทั่งรถออกตัวขับมาถึงตรงที่ที่ไม่มีใครอยู่ ซันรูฟของรถก็เปิดออกกะทันหัน

แล้วเงาของคนคนหนึ่งก็กระโดดออกไป และกระโจนขึ้นไปบนต้นไม้ขนาดใหญ่ที่อยู่ข้างทาง ส่วนตัวรถนั้นยังคงวิ่งไปตามไฟของถนนยามค่ำคืน และขับออกไปจากที่นี่ แยกย้ายกันไปคนละทิศทาง

หลังจากกลับมาถึงโรงแรม จิวซานเหิงซิ่นก็ทำสีหน้าแสดงความไม่พอใจทันที เดิมทีอยากจะช่วยฮันโซ อิซซุย แต่คิดไม่ถึงว่าเขาจะยอมอ่อนข้อให้อย่างนั้น ทำเอาแพทย์ฝีมือระดับชาติทั้งหลายยกกระอักกระอ่วนขายหน้ากันไปเป็นแถบ ๆ

เมื่อเขาเดินเข้ามาในห้องก็ปิดประตูลง ขณะที่เขากำลังจะปลดกระดุมเสื้อนอกของเขาออก ทันใดนั้นทางด้านหลังเขาก็มีเสียงล็อกประตูห้องดังขึ้น

ชั่วขณะหนึ่ง เขาเกิดอาการขนลุกทั่วทั้งตัว

“นั้นใคร?”

เขาตะคอกออกไปด้วยเสียงที่เย็นชา และหยิบเข็มเงินหลายเข็มออกมาจากด้านหลังอย่างเงียบ ๆ จากนั้นก็หันไปมองเงาดำ ๆ ด้านหลังที่อยู่ตรงประตูอย่างระมัดระวัง