หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2123

รอหลิวเจิ้งออกไปไม่นาน

ประตูห้องก็ถูกเปิดออกอีกครั้ง

คนที่เข้ามาทำให้หลินมั่วตะลึง

“ผู้อาวุโส มาได้อย่างไรครับ”

“เชิญนั่งก่อน”

เขาพูดพลางลุกขึ้นมาเตรียมชา

เขาไม่คาดคิดว่าผู้บำเพ็ญพรตอวี้สู้จะเข้ามาหาเขาด้วยตัวเอง

ผู้บำเพ็ญพรตอวี้สู้พยักหน้าก่อนจะนั่งลง

“สหายหลิน ยังไม่ต้องรีบร้อนเตรียมเรื่องนั้น”

“ที่อาตมามาในวันนี้ก็เพื่อที่จะมาพูดคุยกับโยม”

เมื่อเห็นว่าผู้บำเพ็ญพรตจริงจัง

หลินมั่วก็นั่งตัวตรงลงตรงข้ามผู้บำเพ็ญพรตอวี้สู้

“ผู้อาวุโสเชิญกล่าวมาได้เลยครับ”

ผู้บำเพ็ญพรตอวี้สู้หยิบตำราออกมาจากอกเสื้อ ก่อนจะหยิบขวดลายครามสีเขียวออกมา

“สหายหลิน สิ่งนี้คือเคล็ดวิชาอิสระ”

“แต่โยมไม่ต้องกังวล เคล็ดวิชาอิสระ จะไม่ขัดแย้งกับการฝึกจิตภายในตัวตน”

“กลับกัน มันจะช่วยเพิ่มความเร็วในการฝึกฝน”

“อีกอย่างคือยาอายุวัฒนะ”

แม้ว่าจะเป็นเพียงครึ่งหนึ่ง แต่ก็อาจจะช่วยชีวิตโยมได้ในช่วงเวลาคับขัน”

พูดจบก็ยื่นสองสิ่งนั้นมาให้เขา

“ผู้อาวุโส แบบนี้มัน”

“ก่อนหน้านี้ท่านก็ช่วยผมมาเยอะแล้ว”

“วันนี้ก็มาถึงที่นี่ด้วยตนเอง เพื่อมอบวิชาและยาเม็ดให้อีก”

“ผมไม่กล้ารับไว้หรอกครับ”

เมื่อเห็นว่าหลินมั่วปฏิเสธ

ผู้บำเพ็ญพรตอวี้สู้ก็สะบัดไม้ปัดฝุ่นก่อนจะทำสีหน้าจริงจัง

“ครั้งก่อน อาตมาทำเพื่อตอบแทนเสี่ยวหลาน”

“ครั้งนี้ อาตมามาเพื่อโยม”

“เพื่อผม?”

“ใช่ คนที่ถืออาวุธศักดิ์สิทธิ์โบราณ”

“พวกเขาทั้งหมดต้องผ่านความยากลำบากมากมายในโลก และด้วยวิธีนี้เท่านั้นที่พวกเขาจะสามารถแบกรับชะตากรรมอันยิ่งใหญ่ได้!”

“เคราะห์กรรมของโยมกำลังมา”

“แต่อาตมาเป็นคนของสำนักเต๋า ไม่อาจเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับทางโลกได้”

“อาตมาช่วยโยมเท่านี้ ก็ถือว่ามากพอแล้ว”

“สหายหลิน โปรดรักษาตัว”

เมื่อพูดจบ

หลินมั่วก็ขมวดคิ้วด้วยความสงสัย

“ผู้บำเพ็ญพรต ผู้น้อยมีหนึ่งเรื่องที่ไม่เข้าใจ อยากให้ผู้อาวุโสช่วยไขข้อข้องใจ”

ยังไม่ทันที่หลินมั่วจะพูดอะไร

ผู้บำเพ็ญพรตอวี้สู้ก็เอ่ยขึ้นมา

“โยมอยากจะถามว่าทำไมอาตมาถึงช่วยโยมใช่หรือไม่?”

หลินมั่วพยักหน้า

“ผู้ที่ครอบครองไทอา จิตใจบริสุทธิ์ต่อพสุธา”

เวรกรรม เวรกรรม มาถึงที่เลย

เมื่อเห็นท่าทางของไท่จื่อแห่งไห่เฉิง

หลินมั่วก็โบกมือเข้าที่หลังศีรษะของเขา

“ผู้อาวุโส ขออภัยครับ ไอ้เด็กคนนี้เป็นโรคชักกระตุก”

อวี้สู้ที่อยู่ตรงข้ามมองอย่างไม่ได้ใส่ใจ

“สหายหลิน ที่อาตมากล่าวไปเมื่อครู่โยมต้องจำให้ขึ้นใจ”

“อาตมาขอตัว”

พูดจบเธอก็ลุกขึ้นเดินออกไป

ไม่เหลือร่องรอย

ไท่จื่อแห่งไห่เฉิงร้องไห้แบบไม่มีน้ำตาแล้ว

“พี่ ผมว่าผมกลับหนานจิ้งดีกว่า”

“เมืองจิงน่ากลัวเกินไปแล้ว”

เห็นท่าทางเช่นนี้ของเขา

หลินมั่วก็ยักไหล่อย่างจนปัญญา ไม่คิดว่าจากเดิมทีที่คิดจะแกล้งเล่นๆ กลับทำให้เขาตกใจจนมีสภาพเช่นนี้

“วางใจเถอะ ฉันยังอยู่”

“ผู้อาวุโสก็ไม่ได้ทำอะไรนายสักหน่อย”

ไท่จื่อแห่งไห่เฉิงค่อยๆ คิดอีกรอบก็เป็นอย่างที่เขาว่าจริงๆ

เขาก็ค่อยผ่อนคลายลง

ตอนนี้ใกล้ถึงเวลาไปร้านอาหารแล้ว

ทั้งสองคนออกไปทางด้านหลัง ส่วนเรื่องนักข่าวกลุ่มนั้น

หลินมั่วคิดว่าปล่อยให้ผู้จัดการรับมือแทนไปแล้วกัน