หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2140

หลังจากที่ไป๋รั่วหรงพักฟื้นร่างกายแล้ว ไม่เพียงแต่หน้าตาและรูปร่างมีแนวโน้มที่ดูสมบูรณ์แบบยิ่งขึ้น

และความสำเร็จในเรื่องวิชาการต่อสู้ของเธอก็ถูกคุณย่าเอาไปพูดคุยโวให้คนอื่นฟังอยู่หลายครั้ง

หญิงสาวที่สมบูรณ์แบบเช่นนี้ประกอบกับสถานะลูกสาวทายาทสายตรงของตระกูลไป๋

ย่อมดึงดูดผู้ชื่นชมหลงใหลมากมายนับไม่ถ้วน

เพียงแต่ไม่คิดเลยว่าครอบครัวฝ่ายนี้เพิ่งจะตัดสินใจเกี่ยวดองกับตระกูลไป๋ได้อย่างไรกัน

ถึงปล่อยให้คนบ้านนอกอย่างหลินมั่วฉวยโอกาสไปได้ก่อน

ด้วยความคิดแบบนี้พวกคนรุ่นใหม่ที่มีอำนาจทั้งหลายต่างมองรูปลักษณ์หลินมั่วด้วยสายตาที่ไม่เป็นมิตรยิ่งขึ้นเรื่อย ๆ

สายตาที่ทั้งอิจฉาทั้งชิงชังไม่พอใจเป็นอย่างยิ่งคู่หนึ่งเป็นเสมือนคมมีดที่วนเวียนอยู่

ดูเหมือนจะรู้สึกว่าขอเพียงตัวเองเบิกตาโตก็สามารถทำให้เขาตกใจกลัวได้

เมื่อสัมผัสได้ถึงสายตาที่คับแค้นใจเหล่านี้หลินมั่วก็ไม่ได้สะทกสะท้าน

เพียงแต่ในใจกลับยิ้มอย่างขมขื่นไม่คิดเลยว่าสาวน้อยไป๋รั่วหรงคนนี้จะมีเสน่ห์มากขนาดนี้

“หลินมั่วฉันไปหาคุณย่าก่อนนะ

คุณไปรอฉันที่ห้องนั่งเล่นก่อนนะ”

หลังจากพูดจบไป๋รั่วหรงก็รีบร้อนออกไปทันที

ความรู้สึกของเธอที่มีต่อหลินมั่ว

คนในตระกูลก็พอจะรู้อยู่บ้าง

ส่วนคุณย่าเรียกได้ว่าค่อนข้างที่จะไม่พอใจเรื่องของหลินมั่วและไป๋รั่วหรง

ถ้าไป๋รั่วหรงอยู่กับหลินมั่วตลอดเวลา

คุณย่าก็ยิ่งจะโกรธมากขึ้นกว่าเดิม

รอจนสาวน้อยร่างบางหายพ้นไปจากสายตา

หลินมั่วก็เดินไปตามทางที่ไป๋รั่วหรงชี้บอก

ทันทีที่เขามาถึงห้องนั่งเล่น

ในห้องนี้ก็เต็มไปด้วยผู้คนนั่งอยู่มากมาย

ไม่จำเป็นต้องเดาเมื่อเห็นท่าทางเย่อหยิ่งของผู้คนส่วนใหญ่แล้วเห็นชัดอยู่ว่าเป็นพวกครอบครัวชนชั้นสูง

“เฮ้ นี่มันหลินมั่วท่านประมุขมณฑลก่วงไม่ใช่เหรอ?

มาถึงเมืองจิงทำไมถึงไม่รู้จักทักทายเพื่อนเก่ากันบ้างล่ะ

มา ๆ มานั่งตรงนี้สิ”

ที่แท้คนที่พูดก็คือเซี่ยเชียนซาน

เมื่อสิ้นเสียงพูดเขาก็ลุกขึ้นเดินไปตรงที่นั่งที่ว่างอยู่

“เพื่อนหลิน นายว่าบังเอิญไหมละ

ที่นั่งว่างนี้ไม่คิดเลยว่าจะเป็นของเซวี่ยอู่เยี่ยตอนใต้ของพวกคุณ

ถึงแม้ว่าจะเป็นคนบ้านเดียวกันนายน่าจะนั่งพักก่อนอู่เยี่ยคงจะไม่ว่าอะไรใช่ไหม?”

หลินมั่ววันนี้นายได้รับเกียรตินี้แล้วก็รักษามันเอาไว้ให้ดีละ”

คนเหล่านี้ที่มุ่งเป้าไปที่หลินมั่วคิดที่จะฉวยโอกาสงานเลี้ยงฉลองวันเกิดคุณย่าพูดคุยถึงเรื่องงานแต่งงาน

สำหรับหลินมั่วคนบ้านนอกจากเมืองทางใต้กล้าที่จะพยายามเด็ดดอกฟ้าเขาคู่ควรด้วยเหรอ?

ในช่วงเวลานี้เอง

กลับมีเสียงจากด้านนอกดังขึ้นมา

“เป็นถึงผู้อาวุโส คนมากมายทำให้คนรุ่นเด็กคนหนึ่งต้องลำบากใจ

ผมละรู้สึกอับอายแทนพวกคุณจริง ๆ

ทำไมยิ่งอยู่ยิ่งกลับถดถอยตอนนี้ไม่ต้องการหน้าตาทางสังคมแล้วหรือไงกัน?”

เมื่อคำพูดนี้เปล่งออกมา

ทุกคนที่เดิมทีหัวเราะเยาะหลินมั่ว สีหน้าก็นิ่งเงียบทันที

ในขณะที่พวกเขาอยากจะเห็นหน้าว่าใครกันที่กล้าอวดดีขนาดนี้

เงาร่างนั้นก็เดินเข้ามาในห้องโถง

เมื่อเห็นคนที่เข้ามาคนที่นั่งอยู่นั้นสีหน้าเปลี่ยนเป็นตกใจอย่างเห็นได้ชัด

“หนานป้าเทียน ไม่คิดเลยว่านายจะกล้ากลับมาที่เมืองจิงอีก”

ถึงแม้ว่าจะเป็นคำพูดตำหนิ

แต่ดูจากท่าทางน้ำเสียงของทุกคน กลับเป็นเพียงแค่พวกขี้ขลาดตาขาวก็เท่านั้น