หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2146

ผู้อาวุโสไป๋เป็นคนเด็ดเดี่ยว

ทางนี้เพิ่งจะพูดจบ ทางด้านนั้นก็ให้คนติดตามมาเอาเหล้ามงคลวันเกิดของหลินมั่วไปสองชุดแล้ว

หีบห่อของสุราเสริมพลังเต็มขั้นนี้ดูธรรมดา

เมื่อคนติดตามของเขาเปิดฝาของขวดเหล้าออก

กลิ่นอันเข้มข้นก็แผ่ไปทั่วในทันที

เพียงแค่ได้กลิ่นก็หอม ทุกคนจึงอดที่จะตกใจไม่ได้

และมองน้ำสุราไหสีอำพันไหลรินลงไปในถ้วยนั้น

เหล่าคนที่ชื่นชอบสุราที่อยู่ในที่นั้นก็ล้วนอดไม่ได้ที่จะกลืนน้ำลาย

เนื่องจากฐานะของตัวเอง คนจำนวนมากเองก็ทำได้แต่เพียงมองมาเท่านั้น

เมื่อเห็นดังนี้ผู้อาวุโสไป๋กลับทำท่าทางไม่สนใจอะไร

ถึงแม้ว่าจะรู้จักกันเพียงไม่นาน

แต่เขาก็รู้นิสัยของหลินมั่วดี

ถ้าตามปกติแล้วลูกศิษย์ของเขาจะมอบของแบบนี้มาได้อย่างไร

ส่วนตัวผู้อาวุโสไป๋เองเดิมทีก็เป็นคนที่ชอบสุรา แต่เพียงเป็นเพราะสุขภาพเขาจึงทำได้แค่ดื่มน้ำชา

ตอนนี้เมื่อเห็นสุราชั้นดีอยู่ตรงหน้า ความชื่นชอบในสุราที่แอบซ่อนเอาไว้ก็ถูกปลุกขึ้นมาทันที

เมื่อเข้าได้ถือจอดสุราขึ้นมานั้น

ลุงโซ่วที่อยู่ข้างๆ ก็รีบเข้ามาห้าม

“นายท่าน ท่านจะแตะต้องสุราไม่ได้นะครับ”

เนื่องจากคำเตือนของหลินมั่วในตอนแรกนั้นเขาจำได้ขึ้นใจ

ถูกเตือนเช่นนี้แล้วผู้อาวุโสไป๋ที่ดูสนุกสนานในตอนแรกก็เริ่มลังเลขึ้นมา

จากนั้นสายตาของเขาก็มองไปที่หลินมั่ว

หลินมั่วย่อมเข้าใจสายตาที่ถามมายังเขา

ดังนั้นเขาจึงเดินเข้าไปเพื่ออธิบาย

“ลุงโซ่วไม่ต้องกังวลนะครับ สุรานี้ผมได้ทำการปรุงขึ้นอย่างพิเศษ

เมื่อสุราลงไปสู่กระเพาะแล้วก็แอลกอฮอล์ก็จะหายไปและระเหยออกจากร่างกายผ่านทางรูขุมขน

ดังนั้นท่านอาจารย์ดื่มสุรานี้เข้าไปแล้วจะไม่ส่งผลอะไรกับร่างกายครับ”

เมื่อได้ฟังผู้อาวุโสไป๋ก็ไม่ลังเลอีกต่อไป

เขายกจอกสุราขึ้นดื่มจนหมด

จากการจ้องมองของทุกคน

ผู้อาวุโสไป๋จึงตะโกนอย่างมีความสุขว่า

“สุราดี！”

เป็นเช่นที่หลินมั่วบอกจริง

สุรานี้เมื่อเข้าไปในปากแล้วมีกลิ่นหอมละรสชาตินุ่มคอ

แต่เมื่อเข้าไปในท้องแล้วแอลกอฮอล์ทั้งหมดก็หายไปในอากาศ

เพียงแค่จิบเล็กๆ จิบเดียวเขาก็รู้สึกได้ว่าพลังชีวิตของเขาค่อยๆ เอ๋อขึ้นมา

และเนื่องจากเขามักจะยุ่ง ร่างกายจึงเหนื่อยล้าจากการทำงานและค่อยๆ เสื่อมถอยลง

การเปลี่ยนแปลงนี้เจียงจื่อเองก็อดที่จะขมวดคิ้วไม่ได้

เขาครุ่นคิดอย่างจริงจังอยู่นานจึงเอ่ยปากพูดขึ้นว่า

“ขอถามสหายหลินหน่อยว่าสุราเสริมพลังเต็มขั้นนี้ใช้สมุนไพรกี่ชนิดกันแน่”

และหลินมั่วเองก็ไม่ได้ปิดบังเลยแม้แต่น้อย เขาตอบว่า

“เก้าสิบเก้าชนิดครับ”

“ไม่น่าเชื่อ ไม่น่าเชื่อจริงๆ

คนรุ่นใหม่เก่งกว่าคนรุ่นเก่า ฉันวิเคราะห์สมุนไพรออกมาได้เพียงแปดสิบห้าชนิดเท่านั้น”

หลังจากนั้นเขาก็ยิ้มอย่างโล่งใจแล้วดื่มสุราในจอกนั้นจนหมด

สำหรับสมุนไพรอีกสิบสี่ชนิดเขาก็ไม่ได้พูดถึงมันอีกเลย

นี่คือสูตรลับของยา การถามจึงเป็นข้อห้าม

เมื่อเจียงจื่อถามจบ แขกคนอื่นที่อยู่ในวงการแพทย์พากันจิ๊ปาก

ในเมื่อเป็นสุราเสริมพลังเต็มขั้นที่ทำยากสมุนไพรเก้าสิบเก้าชนิด

สิ่งนี้ยังเป็นยาสมุนไพรอีกเหรอ

ถ้าบอกว่าเป็นยาวิเศษก็คงไม่เกินจริง

แน่นอนว่าเมื่อมีผู้อาวุโสของสมาคมการแพทย์ยืนยันแล้ว ทุกคนเองก็ทำได้เพียงแค่ยอมรับเรื่องนี้