หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2147

ถ้าหากมองอย่างละเอียดก็จะพบว่า

สีหน้าของเหล่าผู้อาวุโสของสมาคมการแพทย์ที่เคยเหนื่อยล้าในเวลานี้ได้เปลี่ยนไป พวกเขาดูกระชุ่มกระชวยขึ้น

สิ่งนี้ยิ่งเน้นย้ำถึงความไม่ธรรมดาของสุราสมุนไพร

เมื่อสุราลงไปในท้อง

เจียงจื่อเองก็ตกใจกับสรรพคุณทางยาของมัน

การปรุงยาในวิชาแพทย์นั้นเป็นเรื่องที่เปลืองทั้งแรงกายและแรงใจเป็นอย่างมาก

ยาบางชนิดต้องการคนที่จะมาปรุงมันต้องใช้สมาธิสูงตลอดเวลาเป็นเวลาหลายวัน

ถ้าหากว่าสติหลุดไปแม้แต่นิดเดียวก็เป็นไปได้ว่าจะทำให้ความพยายามที่ทำมานั้นเสียเปล่า

แต่เมื่อได้สุรานี้เข้ามาช่วยปัญหาทั้งหมดนี้ก็ถูกแก้ไขออกไป

เมื่อคิดถึงตรงนี้เจียงจื่อก็ถามอย่างคาดหวังว่า

“สหายหลิน นายยังพอมีสุรานี้อยู่อีกไหม

ฉันยินดีที่จะใช้ยาชะลอวัยของสมาคมการแพทย์มาแลกเปลี่ยน”

ทุกคน “？？？？”

ผู้อาวุโสเจียงดื่มเยอะไปหรือเปล่า

ยาชะลอวัยนั้นเป็นดังชื่อคือเป็นยาที่มีฤทธิ์ในการช่วยชะลอริ้วรอยบนใบหน้า

สิ่งนี้คือยาที่ผู้หญิงทั่วโลกต่างพากันคลั่งไคล้

ยานี้มีความหายาก

เมื่อนึกถึงตรงนี้แล้ว จู่ๆ ทุกคนก็พบความเป็นจริงที่น่ากลัวอย่างหนึ่ง

คุณค่าของสุราเสริมพลังขั้นสุดของหลินมั่วนั้นเกินความคาดหมายของทุกคน

ร้านแผงลอย？

สุราปลอม？

จากท่าทางของเจียงจื่อแล้วดูเหมือนว่ากำลังช่วยหลินมั่วง้างมือขึ้นมา

แล้วตบหน้าพวกคนที่เยาะเย้ยเขาไว้อย่างแรง

สำหรับยาชะลอวัยนั้น

หลินมั่วเองก็สนใจเป็นอย่างมาก มันเป็นตัวเลือกที่ดีมากในการมอบเป็นของขวัญให้กับปั้นซย่าภรรยาของเขา

แต่สมุนไพรที่เขามีอยู่นั้นถูกใช้จนหมดแล้ว

และสุราเสริมพลังขั้นสุดอีกสิบขวดที่เหลือนั้นเขาก็ได้ขอให้คนเอาไปให้ผู้บำเพ็ญพรตอวี้สู้แล้ว

ด้วยเหตุนี้หลินมั่วจึงทำได้แค่ส่ายหน้า

“ถ้าเช่นนั้นก็น่าเสียดาย”

เขาถอนหายใจออกมาอย่างผิดหวัง

ผู้อาวุโสไป๋ที่อยู่ด้านข้างก็แสดงความมีน้ำใจออก

ยาเสริมพลังขั้นสุดที่ได้รับเป็นของขวัญวันเกิดอีกขวดนั้นเขาจะมอบให้กับสมาคมการแพทย์

นี่เป็นน้ำใจที่ผู้อาวุโสไป๋มอบให้กับหลินมั่วอีกอย่าง

งานเลี้ยงวันเกิดในเวลานี้นั้นได้กลายเป็นมีหลินมั่วเป็นตัวหลักเสียแล้ว

ส่วนคนอื่นๆ ทำได้เพียงแค่มองไปที่หลินมั่วที่ได้รับความโปรดปรานจากทั้งผู้อาวุโสไป๋กับเจียงจื่ออย่างอิจฉา

เมื่อนึกถึงตรงนี้แล้วเธอก็รีบเดินไปหาผู้อาวุโสไป๋

หลังจากนั้นก็เข้าไปรั้งแขนชายชราไว้อย่างรู้สึกผิด

ถึงแม้ว่าปกติแล้วเธอจะหวาดกลัวต่อความน่าเกรงขามของชายชรา

แต่เรื่องมาถึงตอนนี้แล้วเธอก็ไม่ได้สนใจอะไรนัก

“คุณปู่ค่ะ เรื่องนี้จะได้อย่างไรกันคะ

ถ้าเป็นแบบนี้แล้ว หลังจากนี้เวลาหนูเจอหลินมั่วไม่ต้องเรียกเขาว่าคุณลุงหรือไงกันคะ

หนูไม่อยากให้เป็นแบบนี้”

พูดจบน้ำตาก็ไหลออกมาจากดวงตาของเธออย่างน่าเวทนา

ฉากนี้ทำให้แขกที่มองมาโดยเฉพาะคนหนุ่มนั้นพากันปวดใจ

ท่าทางของไป๋รั่วหรงนี้ไม่ได้หมายความว่าเธอกำลังกังวลเรื่องความอาวุโสของตัวเองกับหลินมั่วแล้วกลัวว่าความสัมพันธ์ของทั้งสองคนจะไม่มีโอกาสอีกต่อไปแล้วเหรอ

ส่วนเหล่าผู้อาวุโสกลับมองหลินมั่วเข้ามาในโต๊ะหลักอย่างไม่พอใจ

หลังจากนี้หลินมั่วจะไม่ใช่เพียงแค่ลูกศิษย์ของผู้อาวุโสไป๋

สถานะของเขายังเท่าเทียมกับทุกคนที่อยู่ในที่นี้

หลินมั่วไม่เพียงแต่เป็นที่ชื่นชอบของผู้อาวุโสไป๋เท่านั้น แม้แต่ไข่มุกของตระกูลอย่างไป๋รั่วหรงเขาก็ยังเอาชนะใจเธอได้

เรื่องดีๆ บนโลกนี้ทำไมถึงได้ถูกเจ้าหนูนี่เอาไปหมด

เมื่อนึกถึงตรงนี้คนจำนวนไม่น้อยก็กุมที่หน้าอกของตัวเอง

นี่มันช่างบีบคั้นหัวใจเกินไปแล้ว