หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2149

ส่วนหลินมั่วที่อยู่โต๊ะไม่ไกลย่อมเห็นทั้งหมดที่เกิดขึ้นอย่างชัดเจน

และสัมผัสได้ถึงสายตาไม่พอใจของคุณนายใหญ่

เขาเองก็เต็มไปด้วยคำถาม

เขาทำไมงั้นเหรอ

ในระหว่างที่ดื่มเหล้าคารวะนั้น

ขณะเดียวกันก็อวยพรให้คุณนายใหญ่อายุยืนไปด้วย คนจำนวนไม่น้อยจำต้องแสดงความยินดีกับผู้อาวุโสไป๋เกี่ยวกับหลานสาวที่ยอดเยี่ยมของเขา

ไม่มีทางเลือก ถึงแม้ว่าในใจจะเต็มไปด้วยความริษยาและไม่พอใจ

แต่ถ้าหากไม่พูดถึงเรื่องนี้ก็ไม่ได้หมายความว่าผู้อาวุโสไป๋มีตาแต่ไร้แววงั้นเหรอ

ในระหว่างนี้เองก็มีผู้มีอิทธิพลคนอื่นส่งให้คนมามอบของขวัญเพื่อเป็นการอวยพรเป็นระยะ

งานเลี้ยงวันเกิดได้เข้าสู่ช่วงท้าย

เหล่าแขกเหรื่อทะยอยกันกลับ

ส่วนเรื่องการสู่ขอไป๋รั่วหรงนั้นต่างก็ไม่มีใครเอ่ยขึ้น

ท่าทางที่ที่ผู้อาวุโสไป๋แสดงต่อไป๋รั่วหรงนั้นได้อธิบายทุกอย่างแล้ว

ทำไมพวกเขาต้องหาทุกข์เข้าตัวด้วย ถ้าหากว่าทำให้ชายชราโกรธพวกเขาจะแย่ไปด้วย

ในตอนที่งานเลี้ยงกำลังจะเลิกรานั้นเอง

จู่ๆ ลุงโซ่วก็ได้ยกกล่องของขวัญปริษนามาหาผู้อาวุโสไป๋

แล้วบอกว่ามีคนแปลกหน้าคนหนึ่งมอบให้เป็นของขวัญ

ผู้อาวุโสไป๋เปิดออกอย่างสงสัย

เขาเห็นเพียงกล่องทางซ้ายมือที่มีลูกท้ออายุยืนถูกแมลงกัดแทะจนเป็นรูจำนวนนับไม่ถ้วน

ส่วนในกล่องทางขวาเป็นสุรายา ข้างขวดสุรามีงูตัวยาวที่คาบแปะก๊วยไว้ในปาก

และบนฝากล่องของขวัญเขียนเอาไว้ว่าในเมฆสีขาวนั้นไม่มีใครอยู่

เมื่อเห็นตรงนี้

ผู้อาวุโสไป๋ที่เคยมีรอยยิ้ม สีหน้าของเขาแปรเปลี่ยนเป็นเคร่งขรึม

หลังจากที่ปิดกล่องของขวัญแล้วมือทั้งสองข้างของผู้อาวุโสไป๋ก็สั่น จากนั้นก็ส่งกล่องให้กับลุงโซ่ว

“เอาไปทิ้งเถอะ”

ก่อนที่คนติดตามจะเอามันทิ้งลงไปในถังขยะก็อดที่จะแอบเปิดออกดูอย่างสงสัยไม่ได้

เพียงแต่สุราในขวดได้ระเหยออกไปหมดแล้ว ส่วนของอย่างอื่นก็ได้กลายเป็นผุยผง

ทางด้านหลินมั่วรอให้งานเลี้ยงจบลง

เขาเองก็เตรียมที่จะไปกล่าวลา

“ท่านอาจารย์ช้าก่อนครับ ศิษย์ขอตัวกลับก่อน

เดี๋ยวอีกสักพักจะมาเยี่ยมครับ”

ได้ยินดังนั้นผู้อาวุโสไป๋ก็พยักหน้าลง

“เธอกลับไปก่อนเถอะ ช่วงนี้ก็ฝึกให้ดี

นายเป็นคนที่ฝึกทั้งวิชาต่อสู้และวิชาแพทย์

หวังว่านายจะทำการแข่งขันทั้งสองรายการออกมาได้ดี

อย่างไรเสียอัจฉริยะที่เป็นเลิศทั้งสองด้านจนถึงตอนนี้ก็ยังไม่เคยมีมาก่อนเลย”

ขณะที่กำลังกล่าวนั้นสีหน้าของผู้อาวุโสไป๋ก็มีความคาดหวังอยู่จางๆ

“ศิษย์จะพยายามอย่างเต็มที่ครับ”

อย่างไรเสียหนานปิงเอ๋อร์ก็ได้มาที่เมืองจิงแล้ว

ในฐานะที่เป็นพ่อเขาจะวางใจปล่อยลูกได้อย่างไร

หนานป้าเทียนที่อยู่ตรงหน้าก็ถามเขาขึ้นว่า

“ตอนนี้ปิงเอ๋อร์สบายดีไหม”

“ดีมาก

ในเมื่อลุงหนานมาถึงที่นี่แล้ว

ไปเจอปิงเอ๋อร์หน่อยไหม”

หลายวันมานี้หลินมั่วก็กังวลเรื่องนี้เช่นกัน

เขากลัววว่าหนานปิงเอ๋อร์จะถามถึงเรื่องของพ่อ

ถึงตอนนั้นแล้ววเขาเองก็ไม่รู้ว่าจะตอบอย่างไร

“ไม่ล่ะ ตอนนี้ฉันไม่สะดวกจะเจอกับปิงเอ๋อร์เท่าไร”

หลังจากที่ลังเลอยู่นานหลินมั่วก็ถามอย่างเป็นห่วงว่า

“ลุงหนานพอจะบอกเรื่องของนายได้ไหม

ไม่แน่ว่าผมอาจพอช่วยอะไรได้บ้าง”

เมื่อได้ฟังประโยคนี้หนานป้าเทียนก็ยิ้มพร้อมกับส่ายหน้า

“เรื่องนี้นายจะเข้ามายุ่งไม่ได้

อีกฝ่ายเป็นตระกูลอันดับหนึ่งของประเทศฮว๋า ตระกูลนาล่า”

พูดจบ

ดวงตาทั้งสองข้างของหลินมั่วก็เบิกกว้าง