หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2150

ทั้งสองคนพูดคุยกันอยู่นาน

สุดท้ายหนานป้าเทียนก็เล่าเรื่องระหว่างตนกับตระกูลนาล่าให้กับหลินมั่วฟัง

“ปิงเอ๋อร์โตแล้ว

บางเรื่องในฐานะที่ฉันเป็นสามี เป็นพ่อ

จำเป็นต้องเด็ดขาด ส่วนอาจารย์ของฉัน...”

เมื่อพูดถึงตรงนี้คำพูดของเขาก็หยุดลง

เมื่อเอ่ยถึงอาจารย์สายตาของเขาก็มีความลึกล้ำ

ผู้ชายคนนั้นเป็นคนที่ยืนอยู่ในจุดสูงสุดของวิชาการต่อสู้ เขามักจะทำในสิ่งที่คนอื่นไม่เข้าใจเสมอ

“ช่างเถอะ ช่างเถอะ เรื่องนี้พูดไปก็ไม่น่าสนใจ

ดูแลปิงเอ๋อร์ให้ดี อีกอย่างนายเองก็ดูแลตัวเองให้ดีด้วย”

พูดจบหนานป้าเทียนก็ตบที่ไหล่ของหลินมั่วเบาๆ

ต่อมาร่างของเขาก็หายไปต่อหน้า

และเมื่อมันปรากฏขึ้นอีกครั้งก็ได้ปรากฏขึ้นบนกิ่งไม้ซึ่งสูงขึ้นไปหลายสิบเมตร

เขามองอย่างเงียบๆ บริเวณด้านหลังของหุยชุนถังซึ่งอยู่ไม่ไกล

บนใบน้าของหนานป้าเทียนมีรอยยิ้มผุดขึ้นจางๆ ผ่านไปเป็นเวลานานเขาจึงออกไปจากที่นี่

หลินมั่วที่ยังอยู่ที่เดิมนั้นก็ไม่รู้ว่าจะพูดอะไร

หนานป้าเทียนเล่าอดีตที่ซ่อนเอาไว้นานกว่ายี่สิบปี

ในตอนนั้นหลินมั่วจึงเข้าใจ

ความบาดหมางทางสายเลือดระหว่างหนานป้าเทียนกับตระกูลนาล่ากำลังจะถูกตัดสิน

คำพูดในตอนนี้ก็เหมือนกับเป็นส่งมอบเรื่องราวหลังจากนี้

เพียงแต่เรื่องนี้หลินมั่วอยากจะช่วยแต่ก็ไม่มีกำลัง

เมื่ออยู่ต่อหน้าตระกูลอันดับหนึ่งของประเทศฮว๋า เขาก็ยังเรียนรู้ได้อย่างครึ่งๆ กลางๆ ถ้าเข้าไปช่วยจะเป็นการกระทำที่เกินกำลังเขาไป

ภายในห้อง

บางทีเพราะบุคลิกที่ของหนานปิงเอ๋อร์ที่สดใสและมองโลกในแง่ดีหรือเพราะเธอหน้าตาดี

ระยะเวลาสั้นๆ เพียงไม่กี่วันเธอก็สามาถเข้ากับศิษย์คนอื่นได้เป็นอย่างดี

“ปิงเอ๋อร์ ฉันจะบอกเธอแหล่งสมุนไพรร้อยปีของพวกเราที่หอคอยสวรรค์

ที่นั่นสูงเก้าสิบเก้าเมตร มีทั้งหมดสามสิบสามชั้น ก็เหมือนกับคำสอนทั้งสามสิบสามประการ

เมื่อยืนอยู่บนยอดหอคอยก็จะมองเห็นสวนสมุนไพรร้อยปีทั้งหมด”

ภาพสวนสมุนไพรที่งดงามถูกบรรยายออกมา

ดวงตาของหนานปิงเอ๋อร์วาววับ มีความปรารถนาที่อยากไปอยู่ในดวงตาของเธอ

ต้วนซือที่อยู่ด้านข้างเมื่อเห็นท่าทางของเธอก็ไม่พอใจทันที

“สวนสมุนไพรร้อยปีมีอะไรดีกัน ที่นั่นมีแต่หญ้าแล้วก็สมุนไพร

คุณหนูปิงเอ๋อร์ถ้าหากจะกล่าวถึงภูเขาและแม่น้ำที่สวยงามแล้วภูเขาชิงเฟิงของเราเป็นอันดับหนึ่ง

หนานปิงเอ๋อร์ที่ใจลอยอยู่นั้นเมื่อเห็นหลินมั่วก็รีบลุกขึ้นยืน

“พี่หลินมั่วกลับมาแล้วเหรอคะ”

ขณะที่เธอกำลังพูดเขาก็รวบแขนเธอจากด้านหลัง

ด้วยท่าทางที่ใกล้ชิดกันนั้นดูเหมือนคนรักกันมาก

ภาพนี้เมื่อศิษย์สำนักหยิ่นจงเห็นเข้าก็รู้สึกคันยุบยิบ

ในเวลานี้เองกลิ่นเปรี้ยวฉุนของมะนาวจมูกก็ลอยขึ้นในอากาศ

เมื่อเห็นเหล่าคนหนุ่มที่อยู่ตรงหน้าแล้ว

อู๋เสวียนเองก็ยิ้มราวกับเป็นคุณพ่อ

เขาเองก็เคยเป็นหนุ่มมาก่อน

เพียงแต่เมื่อเขารำลึกถึงช่วงอายุที่ผ่านเลยไป

เขาก็รู้สึกขนลุกอย่างกะทันหัน

ในขณะที่ทุกคนไม่ทันได้ระวังตัวนั้นเอง

ก็ได้ยินอู๋เสวียนตะโกนเสียงดังว่า

“ใคร”

วินาทีต่อมา

ก็มีร่างหลายร่างปรากฏตัวขึ้นรอบบ้านอย่างกะทันหัน