หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2207

และอีกด้านหนึ่ง

หลังจากที่เซวียอู่เยี่ยกลับมาที่เรือสำราญตัวเอง

วินาทีแรกเขาเข้าไปหาท่านอาจารย์กู่ทันที

“เป็นยังไงบ้าง สารพิษในร่างกายถูกกำจัดออกไปจนหมดแล้วหรือยัง?”

เวลานี้บนเตียงผู้ป่วยเดิมทีท่านอาจารย์กู่ที่หายใจรวยรินใกล้ตายสีหน้าได้ฟื้นฟูขึ้นมาเล็กน้อย

เมื่อได้ยินคำถามของเซวียอู่เยี่ย

ท่านอาจารย์กู่ก็ส่ายหน้าด้วยความผิดหวัง

“ไม่ได้ สารพิษมากเกินไป

ผมสามารถทำได้เพียงใช้พิษกู่รักษาภายในร่างกายเพื่อระงับสารพิษเหล่านี้ไปที่ร่างกายส่วนล่างของตัวเอง”

การกระทำนี้เป็นการเสียเรือเพื่อรักษาขุนของฉัน

เบญจพิษของไป๋เหมี่ยนหลังนั้นน่ากลัวมากจริง ๆ

และสิ่งที่น่ากลัวมากยิ่งกว่าก็คือพิษนี้มีสภาพการยึดเกาะที่เหนียวแน่นและการแพร่กระจายที่รุนแรงมาก

จึงไม่มีทางที่จะเอามันออกจากร่างกายได้”

ขณะที่พูดท่านอาจารย์กู่ก็หยิกขาดำคล้ำไร้ความรู้สึกของตัวเองทั้งสองข้าง แล้วพูดเสริมต่อ

“หากภายในหนึ่งเดือนไม่มีหนทางขจัดพิษออก

ผมเกรงว่าคงทำได้เพียงต้องตัดทิ้ง”

ทันทีที่เขาพูดจบความรู้สึกเศร้าสลดก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขา สีหน้าแววตาก็ค่อย ๆ จางลงไปไม่น้อย

แต่เผชิญหน้ากับอาการบาดเจ็บของท่านอาจารย์กู่

เซวียอู่เยี่ยกลับไม่มีความเห็นอกเห็นใจเลยแม้แต่น้อย

ตรงกันข้ามคิ้วของเขากลับขมวดลงอย่างช้าๆ

ภายใต้ราชันย์แห่งแดนใต้มีคนอยู่สามประเภทที่ไม่สามารถมีชีวิตอยู่รอดได้

ประเภทแรก คนว่างงาน

ประเภทสอง คนไร้ค่า

ประเภทสาม คนที่เป็นอันตรายต่อการปกครองของเขา

เช่นเดียวกับในตอนนั้นหลังจากที่หลินมั่วครองมณฑลก่วง ก็ยึดคืนมณฑลซูกลับไปด้วยเช่นกัน

หลังจากนั้นเซวียอู่เยี่ยก็ใช้วิธีการต่อง ๆ เพื่อให้ยอมสวามิภักดิ์ต่อเขาราชันย์แห่งแดนใต้หลังจากที่แผนการล้มเหลว

ในเวลานั้นเขาก็เริ่มอยากที่จะฆ่าหลินมั่วแล้ว

หากไม่ใช่ฝ่ายหลังอุทิศยาฟื้นฟูเพื่อสาธารณะและให้คำสาบาน เซวียอู่เยี่ยคงลงมือไปตั้งนานแล้ว

ตอนนี้ท่านอาจารย์กู่คนนี้ยอมแพ้กลางคันแล้ว

เซวียอู่เยี่ยเริ่มพิจารณาทางหนีทีไล่ของคนนี้แล้ว

แน่นอนว่าท่านอาจารย์กู่ไม่ใช่คนโง่

รู้จักนิสัยราชันย์แห่งแดนใต้ของเขา หลังจากที่แนะนำสถานการณ์ของตัวเองแล้วก็พูดถึง

“อู่เยี่ย งูนรกไฟตัวนี้ถึงแม้ว่าจะตายแล้ว

แต่ขอเพียงร่างยังอยู่ผมสามารถหลอมมันให้กลายเป็นอสรพิษกู่ได้”

เมื่อได้ยินสิ่งนี้

ขณะที่พูดก็เกิดความคิดขึ้น

ทันใดนั้นท่านอาจารย์กู่รู้สึกเหมือนแมลงกู่อมตะที่จุดเฟิงฉือบินอย่างสุดแรง ปีกทั้งสองข้างสั่นเล็กน้อย

จากนั้นความเจ็บปวดเป็นระยะก็ครอบงำความรู้สึกทั้งหมด

หลังจากที่หอบหายใจถี่

เดิมทีพิษร้ายในร่างกายท่านอาจารย์กู่ได้ถูกทรมานจนเกือบตายไปแล้ว

สีหน้าของเขาในเวลานี้ยิ่งซีดลงกว่าเดิม หน้าผากเต็มไปด้วยเม็ดเหงื่อที่ไหลออกมาอย่างต่อเนื่อง

หลังจากที่แมลงปีกแข็งสงบลงความเจ็บปวดทั้งหมดก็ค่อย ๆ หายไป

ท่านอาจารย์กู่พูดขอร้องด้วยท่าทางที่อ่อนแอ

“อู่เยี่ย ผมผิดไปแล้ว ผมไม่กล้าที่จะคิดเรื่องชั่วร้ายอีกแล้ว

ปล่อยผมไปอีกสักครั้งเถอะนะ”

ในเวลานี้เซวียอู่เยี่ยพูดด้วยรอยยิ้ม

“ถ้ารู้ข้อผิดพลาดแล้วแก้ไข นับว่ายอดเยี่ยมนัก

คุณพักผ่อนก่อน อีกเดี๋ยวผมจะให้คนเอาเลือดจากหัวใจของผมกับสเปิร์มเลือดมาให้

คุณคงรู้นะว่าควรทำยังไง”

พูดจบเขาก็ตบที่เท้าทั้งสองข้างของท่านอาจารย์กู่อย่างเอาใจใส่

หลังจากที่เห็นสีหน้าเป็นปกติแล้วเขาจึงพยักหน้า

เซวียอู่เยี่ยจึงลุกขึ้นแล้วเดินออกไป