หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2208

เรือสำราญใหญ่ขนาดนั้น

โดยปกติแล้วการจะตามหาใครสักคนไม่จำเป็นต้องใช้ความพยายามมากขนาดนั้น

หลังจากที่แน่ใจตำแหน่งห้องพักของท่านอาจารย์กู่แล้ว

หลินมั่วก็รอให้ถึงช่วงกลางดึกก่อน จึงแอบย่องออกจากห้องของตัวเอง

อดกลั้นลมหายใจของตนเอง

เขาเดินย่องตรงไปยังห้องพักของท่านอาจารย์กู่อย่างเงียบ ๆ

ปึง ปึง ปึง!

หลังจากที่เคาะประตูห้องด้านในกลับไม่มีการเคลื่อนไหวใด ๆ เลย

จู่ ๆ หลินมั่วก็เกิดลางสังหรณ์ที่ไม่ดีขึ้นในใจ

หลังจากยื่นมือออกไปก็ใช้ทักษะสะเดาะกลอนเปิดประตู

ในเวลานี้ภายในห้องกลับว่างเปล่า

เมื่อเขยิบมาที่เตียงแล้วสัมผัสผ้าห่มเย็น ๆ

หลินมั่วก็ขมวดคิ้วแน่น

เห็นได้ชัดว่าท่านอาจารย์กู่ได้หนีไปจากที่นี่นานแล้ว

“สมกับเป็นเจ้าจิ้งจอกจอมเจ้าเล่ห์จริง ๆ”

ในตอนนี้เขาสามารถสรุปได้ว่าท่านอาจารย์กู่หลบหนีไปแล้ว

หากเซวียอู่เยี่ยอยากจะเก็บเขาไว้ต้องการแค่คำพูดประโยคเดียว

หลินมั่วไม่กล้าทำอะไรบุ่มบ่าม ไม่จำเป็นต้องอุตส่าห์ตรากตรำเช่นนี้

หลังจากที่พูดบ่นแล้ว หลินมั่วก็รีบเก็บกวาดร่องรอยของตัวเองที่เข้ามาในห้องนี้ทั้งหมด

จากนั้นเขาก็ปิดประตูรีบออกไปจากที่นี่โดยเร็ว

ในเวลาเดียวกันนั้น

ที่นั่งอยู่หน้าโซฟา

เซวียอู่เยี่ยก็รู้สึกเป็นกังวลขึ้นมา

เลือดจากหัวใจกับสเปิร์มเลือดเขาได้ส่งให้กับท่านอาจารย์กู่แล้วตามข้อตกลงที่ได้คุยกันไว้ก่อนหน้า

ในเวลานี้ท่านอาจารย์กู่น่าจะส่งคนมารายงานผลการหลอมอสรพิษกู่แล้ว

อย่างไรก็ตามในเวลานี้กลับไม่มีความเคลื่อนไหวใด ๆ

ยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกไม่ดี

เขาลุกยืนขึ้นจากนั้นเพียงไม่กี่ก้าวก็มาถึงหน้าประตูห้องท่านอาจารย์กู่

เพียงแต่ในเวลานี้เขากลับไม่รู้สึกถึงลมหายใจของสิ่งมีชีวิตที่อยู่ในห้องนี้เลย

“ช่างกล้านัก!”

ด้วยความโกรธเขายกมือขึ้นทุบที่ประตูห้อง

แน่นอนว่าภายในห้องเวลานี้จะมีเงาร่างของท่านอาจารย์กู่อยู่ซะที่ไหนกัน

เขาอดที่จะสงสัยไม่ได้