หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2217

“เอาล่ะ คนแก่มักจะขี้บ่นน่ะ

ผมไม่รบกวนเวลาของพวกคุณแล้ว

ขอให้พวกคุณทำให้เต็มความสามารถและสามารถแสดงศักยภาพผ่านการแข่งขันในครั้งนี้

ผมขอประกาศว่าการแข่งขันหมอเทงดาในครั้งนี้ได้เริ่มต้นขึ้นอย่างเป็นทางการ”

เมื่อพูดจบ

พลุไฟจำนวนนับไม่ถ้วนก็พุ่งออกมากลางสนาม

จนกระทั่งเนี่ยคงหมิงลงจากเวทีไป

เสียงปรบมือก็ยังไม่จางหาย

ในเวลาเดียวกัน ดอกไม้ไฟในสนามการแข่งขันร่วงโรยลงพื้นอย่างสวยงาม

ในตอนนี้คณะกรรมการทุกคนต่างเดินไปยังที่นั่งของตัวเอง

หน้าจอมอนิเตอร์กลางสนามกำลังฉายภาพสถานการณ์ ณ ขณะนี้

คนในงานต่างเห็นว่า ใบหน้าของเจ้าแห่งหุบเขาไป่เฉ่าเต็มไปด้วยความเคร่งขรึม

ส่วนเนี่ยคงหมิงที่กำลังเดินผ่านผู้คนอยู่นั้น ใบหน้าของเขาก็ดูเคร่งขรึมไม่ต่างกัน

นี่คือใบหน้าของผู้เป็นกรรมการจริงๆ

ภาพนี้ตกอยู่ในสายตาของลูกศิษย์หยิ่นจง พวกเขาจึงพูดโต้เถียงกันขึ้น

“รองคณะกรรมการคนนี้เหมือนกับไม่ค่อยเต็มใจเลย”

ต้วนซือมองภาพบนจอมอนิเตอร์ก่อนจะถามออกมาด้วยความสงสัย

แต่ทว่าเมื่อเขาพูดจบ

จั่งโหลวที่ยืนอยู่ข้างๆ ก็พูดขึ้น

“ก็แน่อยู่แล้วสิ ปู่ของฉันชอบความสงบ

กิจกรรมพวกนี้ทำให้เขาต้องออกสื่อ เขาต้องไม่เต็มใจแน่”

“โอ้ เป็นแบบนี้เองเหรอ...อ่าว ปู่ของพี่ไม่ใช่เจ้าแห่งหุบเขาไป่เฉ่าหรอกเหรอ

ทำไมกลายเป็นรองคณะกรรมการไปได้ล่ะ”

คำถามของต้วนซือเป็นคำถามที่คนอื่นๆ ก็อยากถามเช่นกัน

เมื่อมองสีหน้างุนงงของทุกคน

จั่งโหลวก็อดไม่ได้ที่จะยักไหล่อย่างจนปัญญา

“ปู่ของฉันเป็นแพทย์ผู้อาวุโสของสมาคมการแพทย์มาโดยตลอด

แค่ไม่เปิดเผยเท่านั้น”

“ว้าวๆ สมกับเป็นพี่โหลว

มีคนหนุนหลังดีขนาดนี้ ถ้วยรางวัลชนะเลิศก็มีเจ้าของแล้วน่ะสิ”

เมื่อได้ยินดังนั้น จั่งโหลวก็รีบส่านหน้าปฎิเสธทันที

“คิดบ้าอะไร การแข่งขันยิ่งใหญ่ขนาดนี้ ถ้าฉันกล้าขอให้คุณปู่ช่วย ชีวิตของฉันคงจบเห่แล้ว”

ภาพใบหน้าเคร่งขรึมของคุณปู่กลับเข้ามาในหัวของเขาอีกครั้ง

จั่งโหลวอดไม่ได้ที่จะขนลุกเบาๆ

ในขณะที่ทั้งสองกำลังพูดคุยกัน

คนอื่นๆ ก็เริ่มจับกลุ่มกัน

จนกระทั่งพวกเขาดึงสติกลับมาได้