หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2256

หลังจากตรวจสอบวัตถุดิบยาทั้งหมดทีละรายการ และกำหนดปีโดยประมาณ รวมทั้งความแรงของยาแล้ว

หลินมั่วก็เริ่มเตรียมตัว

หลังจากที่สมาคมการแพทย์จัดเตรียมเตาหลอมยาทั้งสองสำหรับผู้แข่งขันแล้ว

เขาก็ทำตามขั้นตอนการหลอมยา

ยาอายุวัฒนะทั้งหมดก็ถูกทยอยใส่เข้าไปในเตาหลอมทีละอย่าง

“แค่นั้นเองหรือ”

“ฉันว่าฉันวางเดิมพันผิดแล้วล่ะ”

“ควรจะถอนเงินออกมาไหมนะ”

เมื่อเห็นวิธีการหลอมยาที่แสนเรียบง่ายเหมือนคนแก่ข้ามถนนของหลินมั่วแล้ว

และเมื่อมองดูผู้เข้าแข่งขันคนอื่นๆ ที่กำลังควบคุมวัตถุดิบยาที่ล่องลอยอยู่ทั่วท้องฟ้า

ไม่ว่าจะเป็นผู้ชมในสนาม หรือผู้ชมที่ชมการถ่ายทอดสด ต่างก็เริ่มอยู่กันไม่สุขแล้วในขณะนี้

โดยเฉพาะนักพนันที่ลงเดิมพันอย่างหนักให้กับฝั่งหลินมั่วนั้น กำลังวิตกกังวลจนตาแดงก่ำไปหมด

ส่วนทางด้านผู้เข้าร่วมแข่งขันชาวญี่ปุ่น ที่ตกรอบไปแล้ว

ในเวลานี้ สีหน้าของพวกเขาเต็มไปด้วยความภาคภูมิใจ และดูถูกเหยียดหยาม

“ไม่น่าแปลกใจที่พวกเขามาสายขนาดนี้ ก็คงจะกลัวความอับอายในสนามแข่งล่ะสินะ”

“ถ้าเป็นฉัน ฉันก็ไม่อยากมา

ด้วยเทคนิคแบบนี้ ถ้าหลินมั่วสามารถผลิตยาได้หนึ่งชนิดในเตาหลอมเดียว ฉันว่าก็เก่งมากแล้ว”

ท้ายที่สุดแล้ว การหลอมยาเป็นมากกว่าการแสดงทักษะ

เทคนิคการหลอมยาที่ยอดเยี่ยม ไม่เพียงแต่เป็นการกระตุ้นแก่นแท้ของวัตถุดิบยาให้ดีขึ้นเท่านั้น

แต่มันคือความสามารถหลอมรวมกันระหว่างสมุนไพรให้สมบูรณ์แบบยิ่งขึ้น

เป็นเหตุผลว่าเหตุใดจึงต้องให้สมุนไพรในปริมาณเท่ากัน

บางคนสามารถหลอมยาได้เพียงเม็ดเดียว ในขณะที่บางคนสามารถหลอมได้หลายเม็ด

กุญแจสำคัญอยู่ตรงนี้

ไท่จื่อแห่งเมืองไห่ซึ่งอยู่ในกลุ่มผู้ชมด้วย เมื่อได้ยินคำเยาะเย้ยจากชาวญี่ปุ่น

ก็รู้สึกโกรธ และพูดออกไปตรงๆ

“เล่นท่ายากแล้วมีประโยชน์อะไร

นี่การแข่งขันหลอมยา ไม่ใช่กายกรรมสักหน่อย"

ทันทีที่คำพูดนี้ออกมา ทุกคนก็หัวเราะกันใหญ่

“คุณคนธรรมดาจะไปรู้อะไร ฮ่าๆๆ ตลกจริงๆ”

“ไม่สิ พี่ชายคนนี้ คุณต้องเป็นเพื่อนของหลินมั่วแน่ๆ

ที่แท้ก็พวกเดียวกัน และดูเหมือนว่าความสามารถในการหลอมยาของหลินมั่วก็งั้นๆ”

ในเวลานี้ ต้วนซืออดไม่ได้ที่จะดึงแขนเสื้อของไท่จื่อแห่งเมืองไห่

นี่มันค่อนข้างน่าอายจริงๆ