หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2269

หลังจากเซวียนเหยียนหมิงคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก็พูดว่า

“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ก็ตกลงให้บัณฑิตหน้าขาวเข้าร่วมพันธมิตรการต่อสู้

เกาะพันอสรพิษ นับจากนี้เป็นต้นไป ก็ให้พันธมิตรกับบัณฑิตหน้าขาวร่วมกันจัดการ

และยกเลิกอาชญากรรมที่ผ่านมาในอดีตของเขา!

ส่วนตำแหน่งที่บัณฑิตหน้าขาวจะได้รับนั้น หลังจากการเลือกตั้ง ค่อยตัดสินใจเถอะ”

ด้วยคำพูดของพี่ใหญ่ทั้งสอง ทุกคนก็ไม่กล้าคัดค้านอีก

แต่ผู้อาวุโสหู่ได้ตัดสินใจบันทึกเอาไว้อย่างรวดเร็ว

หลังจากเรื่องที่บัณฑิตหน้าขาวเข้าร่วมพันธมิตร ได้กำหนดแล้ว

หนานกงจิงเลวี่ยได้อธิบายเรื่องทะเลไม่มีที่สิ้นสุด

แน่นอนว่าเขายังเล่าเรื่องเกี่ยวกับดินแดนศักดิ์สิทธิ์แห่งแห่งสมุนไพรยาของประเทศญี่ปุ่นด้วย

ชั่วครู่นั้น ทุกคนที่นั้นก็โกลาหลขึ้นมา

ดินแดนต้องห้ามแห่งเผ่าพันธ์มนุษย์ ทะเลที่ไม่มีที่สิ้นสุด

คิดไม่ถึงว่าราชาแห่งไห่ตงจะพบทางออก

ในบรรยากาศการพูดคุยอย่างเข้มข้น

ผู้ชายที่อยู่มุมห้อง ถามอีกครั้ง

“พันธมิตรเป็นเสมือนปืนใหญ่ของประเทศญี่ปุ่นเหรอ”

เมื่อได้ยินคำพูดนี้

หนานกงจิงเลวี่ยรีบพูดอธิบาย

“ท่านอาวุโสเข้าใจผิด ผู้น้อยไม่กล้าเด็ดขาด!

แม้ว่าทะเลไม่มีที่สิ้นสุดจะอันตรายเป็นอย่างยิ่ง แต่ก็มีสมบัติอยู่ทุกหนแห่ง

หากประเทศจีนของเราบุกเบิกออกมา ความแข็งแกร่งจะยิ่งเพิ่มมากขึ้น”

“ผู้น้อยมีความจริงใจ ด้วยเหตุเช่นนี้”

ขณะที่พูดสีหน้าเขาดูจริงจัง ก้มลงโค้งคำนับ

ผู้ชายตรงข้ามไม่ได้ตอบกลับอะไรอีก

เขาแค่ตบปากแล้วบ่นว่า

“เซวียนเหยียนหมิง ชาของคุณแย่มาก

คราวหน้าไม่มีชาดีๆ ฉันไม่มาละนะ”

พูดจบ เขาก็ยื่นมือทั้งคู่ออกไป ตบเสื้อคลุมยาวของตัวเอง

เห็นได้ชัดว่าวางแผนที่จะจากไป

แต่เซวียนเหยียนหมิงเพียงล่ายหัวและยิ้มอย่างขมขื่น เพื่อตอบสนองต่อคำบ่นว่าไม่พอใจ

“คุณไม่ใช่ไม่รู้ ว่าพันธมิตรของพวกเรายากจน

จะเทียบกับดินแดนสวรรค์ของคุณได้ยังไง”

“ก็จริง ที่ของคุณ ด้อยไปนิด

คราวหน้าไปที่ของฉัน ฉันเชิญคุณดื่มชาดี ไปละไปละ”

ขฯะที่พูดจบ ก็เห็นเขาเดินไปข้างหน้า จากนั้นหายไปในห้องโถง

อยู่ด้วยกันทุกวัน หัวข้อสนทนาก็ย่อมมีมาก

เมื่ออยู่ด้วยกัน ไม่ได้มีความรู้สึกอะไรมากมาย

แต่เมื่อถึงเวลาจากลา บรรยากาศความเศร้าโศกก็ลอยมากลางอากาศเป็นระลอกๆ

ความคึกคักมีชีวิตชีวาของสนามหลังบ้านแต่เดิม บัดนี้เปลี่ยนไปเป็นเงียบเหงามากมาย

ขณะที่เณรน้อยตู้จี๋เปิดประตู หลินมั่วก็ชนเข้ากับเขาที่เพิ่งออกมา

หลินมั่วเห็นเขาถือห่อผ้าเรียบง่าย สายตานิ่งๆ

“เณรน้อย ท่านจะไปแล้วหรือ”

“อามิตตาพุทธ โยมหลินสบายดี

อาตมาล่าช้าในเมืองหลวงนานแล้ว บัดนี้การแข่งจันได้จบลงแล้ว

ถึงเวลาที่ควรจากไปแล้ว”

เป็นการลาอย่างกระทันหัน ทำให้หลินมั่วก็ไม่ทันมีปฏิกิริยาอะไรออกมา

“ถ้ายังไง พักอีกสักคืนเถอะ

พรุ่งนี้พวกเราจะเลี้ยงส่งท่าน”

ในที่สุดการสนทนาของทั้งสองก็ดึงดูดความสนใจของคนนิกายหยิ่นจงคนอื่นๆ

หลังจากทุกคนออกจากห้องไปแล้ว

เห็นเณรน้อยแต่งตัวแบบนี้ก็พอเข้าใจอะไรบางอย่างทันที

ตามด้วยเสียงสะอื้น บรรยากาศก็ยิ่งเศร้าวังเวง