หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2270

ลมหนาวมาเยือนใจคน ยามค่ำคืน

แม้ว่าทุกคนจะพยายามอย่างถึงที่สุดที่จะโน้มน้าวสามเณรก็ตาม

แต่กลับไม่สามารถรั้งไว้ได้

เตรียมของขวัญให้ ตู้จี๋ก็ไม่รับเช่นกัน

“อาตมาตอนมา ก็ไม่ได้เอาอะไรมา

ตอนไป ก็ไม่ควรเอาอะไรไปเช่นกัน”

“ความทุกข์ยากบนโลก ยังรอให้เณรช่วยสรรพสัตว์ทั้งหลาย

อามิตตาพุทธ เณรไปแล้ว โยมทุกคนดูแลรักษาตัว”

สิบนิ้วพนม เสร็จพิธีทางพุทธ

ทันทีที่พูดจบ เณรก็หันหลังจากไป

“เณรน้อย รอเดี๋ยว!”

อาศัยที่ตู้จี๋เดินไปไม่ไกล หลินมั่วรีบเรียกเขาไว้

รอจนหลินมั่วออกจากห้อง มาอยู่ตรงหน้าสามเณรอีกครั้ง

มีห่อหนาๆอยู่ในมือ

“เณรน้อย อากาศเริ่มเย็นแล้ว

อันนี้เณรต้องรับไว้”

ไม่ต้องรอใก้ฝ่ายตรงข้ามปฏิเสธ หลินมั่วก็ยัดมันเข้าไปในมือของสามเณร

“ถ้าเณรไม่รับก็คือดูถูกผม”

ตู้จี๋ลังเลก่อน จากนั้นจึงเปิดห่อออกมา

หากเป็นสิ่งของล้ำค่า เขาจะปฏิเสธแน่นอน

อย่างไรก็ตามสิ่งที่ปรากฏอยู่ในมือของเขา เป็นเพียงเสื้อคลุมธรรมดาที่แสนธรรมดา

เสื้อผ้าตัวหนึ่งที่เรียบง่าย แต่เต็มไปด้วยความเอาใจใส่

“เณรน้อย ขอขอบคุณโยมหลิน”

ถือเสื้อคลุมธรรมดา แล้วตู้จี๋ก้มลงเล็กน้อย

“เพื่อนกันทั้งนั้น เกรงใจอะไรกัน”

หลังจากตอบ หลินมั่วกำลังคิดอยากจะเอื้อมมือไปสัมผัสหัวล้านๆเล็กๆของตู้จี๋ตามความเคยชิน

แต่แล้วคล้ายกับคิดอะไรได้ ก็ค่อยๆถอยฝ่ามือกลับอย่างเงียบๆ

จากนั้นหลินมั่วก็ประสานมือทั้งคู่

“เณรตู้จี๋ การเดินทางนี้ยากลำบาก โปรดถนอมร่างกาย”

พูดจบ แม้ว่าใบหน้าเขาจะมีรอยยิ้ม แต่เบ้าตากลับมีรอยแดง

พื้นดินคือเตียง ฟ้าคือผ้าห่ม สองเท้าเดินทั่ว ท่านหมอตู้จี๋

นี่คือวิถีของเณร และเป็นความเชื่อของเขาเช่นกัน

“โยมหลินรักษาตัว!”

พูดจบ ตู้จี๋ก็หันหลังจากไป

“เณรน้อย วันหลังหากผ่านหุบเขาไป๋เฉ่า จำไว้ว่ามาหาฉัน”

“มาแถวภูเขาชิงเฟิงของฉันด้วย”

“ยังมีนิกายจื่ออวิ๋นของฉันด้วย”

“ยังมีเทียนหยาไห่เก๋อของฉันด้วย”

หลังจากที่เขามองไปที่นักปราชญ์หญิงตุนหวง

คนข้างหลังก็ยิ้มอย่างเย็นชา

“สาวน้อยแล้วเป็นยังไง”

จั่งโหลวรีบหดคอ และรีบตอบ

“เปล่าเปล่าเปล่า!”

เห็นท่าทางของจั่งโหลวทั้งขี้ขลาดทั้งไร้ความสามารถ ทุกคนก็หัวเราะทั้งน้ำตา

บรรยากาศอันแสนเศร้าก็จางหายไปเล็กน้อย

“ความจริง พวกเราสามารถนัดเวลากัน

อย่างนี้พวกเราก็สามารถรวมตัวกันปีละครั้ง ไม่ดีกว่าหรือ”

เมื่อหลินมั่วออกมาพูดถึงวิธีแบบนี้ ทุกคนที่นั้นก็ตาเป็นประกายทันที

ใช่แล้ว วิธีนี้ดีนะ

ถึงเวลารวมตัวปีละครั้ง!

คิดถึงตรงนี้ จั่งโหลวก็ปรบมือทั้งสอง

“ฮ่าฮ่าฮ่า อันนี้ดี

พวกเรากำหนดตามนี้เลย ทุกปีของฤดูใบไม้ร่วง

พวกเรารวมตัวกันที่เมืองจิง”

ข้อเสนอนี้ ทุกคนต่างสอดคล้องเห็นด้วย

เช่นนี้ ความเศร้าโศกของการพลัดพรากจากกันก็เบาบางลงไปอย่างมาก

เข้าสู่ความรู้สึกของการลาจากเป็นครั้งแรก ใจของหนุ่มสาวมีแต่ความรักเสมอ!