หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2270

ลมหนาวมาเยือนใจคน ยามค่ำคืน

แม้ว่าทุกคนจะพยายามอย่างถึงที่สุดที่จะโน้มน้าวสามเณรก็ตาม

แต่กลับไม่สามารถรั้งไว้ได้

เตรียมของขวัญให้ ตู้จี๋ก็ไม่รับเช่นกัน

“อาตมาตอนมา ก็ไม่ได้เอาอะไรมา

ตอนไป ก็ไม่ควรเอาอะไรไปเช่นกัน”

“ความทุกข์ยากบนโลก ยังรอให้เณรช่วยสรรพสัตว์ทั้งหลาย

อามิตตาพุทธ เณรไปแล้ว โยมทุกคนดูแลรักษาตัว”

สิบนิ้วพนม เสร็จพิธีทางพุทธ

ทันทีที่พูดจบ เณรก็หันหลังจากไป

“เณรน้อย รอเดี๋ยว!”

อาศัยที่ตู้จี๋เดินไปไม่ไกล หลินมั่วรีบเรียกเขาไว้

รอจนหลินมั่วออกจากห้อง มาอยู่ตรงหน้าสามเณรอีกครั้ง

มีห่อหนาๆอยู่ในมือ

“เณรน้อย อากาศเริ่มเย็นแล้ว

อันนี้เณรต้องรับไว้”

ไม่ต้องรอใก้ฝ่ายตรงข้ามปฏิเสธ หลินมั่วก็ยัดมันเข้าไปในมือของสามเณร

“ถ้าเณรไม่รับก็คือดูถูกผม”

ตู้จี๋ลังเลก่อน จากนั้นจึงเปิดห่อออกมา

หากเป็นสิ่งของล้ำค่า เขาจะปฏิเสธแน่นอน

อย่างไรก็ตามสิ่งที่ปรากฏอยู่ในมือของเขา เป็นเพียงเสื้อคลุมธรรมดาที่แสนธรรมดา

เสื้อผ้าตัวหนึ่งที่เรียบง่าย แต่เต็มไปด้วยความเอาใจใส่

“เณรน้อย ขอขอบคุณโยมหลิน”

ถือเสื้อคลุมธรรมดา แล้วตู้จี๋ก้มลงเล็กน้อย

“เพื่อนกันทั้งนั้น เกรงใจอะไรกัน”

หลังจากตอบ หลินมั่วกำลังคิดอยากจะเอื้อมมือไปสัมผัสหัวล้านๆเล็กๆของตู้จี๋ตามความเคยชิน

แต่แล้วคล้ายกับคิดอะไรได้ ก็ค่อยๆถอยฝ่ามือกลับอย่างเงียบๆ

จากนั้นหลินมั่วก็ประสานมือทั้งคู่

“เณรตู้จี๋ การเดินทางนี้ยากลำบาก โปรดถนอมร่างกาย”

พูดจบ แม้ว่าใบหน้าเขาจะมีรอยยิ้ม แต่เบ้าตากลับมีรอยแดง

พื้นดินคือเตียง ฟ้าคือผ้าห่ม สองเท้าเดินทั่ว ท่านหมอตู้จี๋

นี่คือวิถีของเณร และเป็นความเชื่อของเขาเช่นกัน

“โยมหลินรักษาตัว!”

พูดจบ ตู้จี๋ก็หันหลังจากไป

“เณรน้อย วันหลังหากผ่านหุบเขาไป๋เฉ่า จำไว้ว่ามาหาฉัน”

“มาแถวภูเขาชิงเฟิงของฉันด้วย”

“ยังมีนิกายจื่ออวิ๋นของฉันด้วย”

“ยังมีเทียนหยาไห่เก๋อของฉันด้วย”