หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2271

เช้าวันรุ่งขึ้น

เมื่อรู้ว่าภรรยาของหลินมั่วกำลังจะมาถึงเมืองจิง

ลูกศิษย์หยิ่นจงส่วนหนึ่งจึงเลื่อนเวลากลับไปอีกสองสามวัน

วางแผนที่จะจัดงานเลี้ยงรับรองให้กับคุณนายหลิน ขณะเดียวกันก็เป็นการเลี้ยงส่งสหายทั้งหลายด้วย

ในส่วนของงานเลี้ยง หลินมั่วเป็นคนจัดการเองทั้งหมด โดยอาหารส่วนใหญ่จะเป็นอาหารยา

ด้วยเหตุนี้ ลูกศิษย์หยิ่นจงหลายคนจึงอาสาเตรียมวัตถุดิบต่างๆ ไว้ให้หลินมั่ว

ความอลหม่านนี้ทำให้เรือนหลังกลับมาครึกครื้นอีกครั้ง

และในขณะนั้นเองก็มีแขกที่ไม่ได้รับเชิญปรากฏตัวขึ้น

“คุณหวัง เรือนหุยชุนถังของพวกเราไม่สามารถเข้าร่วมได้ครับ”

“ไปๆๆ นายรู้ไหมว่าฉันเป็นใคร”

“เชื่อไหมว่าฉันจะทำให้นายอยู่ในเมืองจิงต่อไปไม่ได้อีก”

“คุณหวัง เอ่อ...”

“ไสหัวไปซะ พวกตาบอด”

หลังจากผลักพนักงานคนหนึ่งออกไป หวังเฉียงก็เดินเข้าไปในคฤหาสน์อย่างรวดเร็ว

และเห็นหลินมั่วที่กำลังนั่งยองกับพื้นพร้อมกับพับแขนเสื้อขึ้น

ขณะนี้หลินมั่วกำลังจัดการกับวัตถุดิบต่างๆ ที่จำเป็นต้องใช้ในอาหารยา

พร้อมกับร่างกายที่เปียกชุ่ม

ดูน่าสังเวชเป็นอย่างมาก

“แหม นี่มันหมอเทวดาหลินไม่ใช่หรือ”

“เป็นอะไรไปล่ะ ถูกคัดออกจากการแข่งขันจนต้องมารับใช้คนอื่นเลยหรือ”

เมื่อเห็นหลินมั่วอยู่ในสภาพนั้น หวังเฉียงก็ได้ใจเป็นอย่างมาก

หลังจากที่เขาระงับสิทธิ์ในการสอบใบประกอบวิชาชีพแพทย์ของหลินมั่วไม่สำเร็จ เหมือนที่คุยกับเหล่ยส่าวถิงไว้ในตอนแรก

เขาไม่เพียงแต่ถูกไล่ออกเท่านั้น รางวัลที่ตกลงกับเหล่ยส่าวถิงไว้ก็ไม่ได้เช่นกัน

ภายใต้ความสิ้นหวัง เขาทำได้เพียงหนีออกจากประเทศจีนไปและเข้าร่วมกับสมิท คอนเนอร์ รุ่นพี่ของเขา

เขาเรียนจบปริญญาโททางด้านแพทย์ตะวันตก ความสามารถจึงไม่แย่นัก

บวกกับที่เขามี ส่วนร่วมในสมาคมแพทย์และสมาคมเภสัชกรรมมาหลายปี

อีกทั้งยังได้สัมผัสกับการรักษาแบบแพทย์แผนจีนมาไม่มากก็น้อย

การรวมกันของแพทย์แผนจีนและแพทย์ตะวันตก ทำให้หวังเฉียงพัฒนาไปได้ดีเมื่ออยู่ต่างประเทศ

หลังจากผ่านการสัมภาษณ์บริษัทอุตสาหกรรมทางการแพทย์ของสมิท คอนเนอร์ เขาก็ได้อยู่ในระดับผู้จัดการ

ราวกับปลาที่ฟื้นคืนชีพขึ้นมา หรือไม้แก่ที่เริ่มผลิดอก

ฉันรู้จักไอ้หมอนี่ด้วยหรือ

เป็นเพราะว่าเพิ่งลงจากเครื่อง หวังเฉียงจึงยังไม่รู้ว่าใครคือผู้ชนะในการแข่งขันยอดหมอเทวดา

แต่พอเห็นท่าทางตกต่ำของหลินมั่ว จึงรู้สึกว่านี่คือเวลาที่เหมาะในการจะแก้แค้น

เพียงแต่ว่าหลินมั่วไม่สนใจคำเหน็บพวกนั้นของเขาเลยแม้แต่น้อย

เขาเสียใจจนเป็นบ้าไปแล้วหรือ

“ถ้าแบบนั้นก็ดีแล้ว!”

หลินมั่วตอบกลับเสียงเรียบและกลับไปล้างวัตถุดิบในการทำอาหารยาต่อ

ปฏิกิริยาของเขาทำให้ความรู้สึกได้ใจของหวังเฉียงเมื่อสักครู่นี้หายไปในชั่วพริบตา

ราวกับต่อยไปบนผ้าฝ้าย อึดอัดอย่างอธิบายไม่ถูก

ความได้ใจเมื่อสักครู่นี้แปรเปลี่ยนกลายเป็นความโกรธ

เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายไม่สนใจตนเอง

เขาก็ก้าวเข้าไปเตะถาดด้านหน้าหลินมั่ว

“ตอนนี้กูเป็นถึงผู้จัดการของบริษัทพัฒนาการแพทย์สมิท”

“กูพูดแค่ประโยคเดียวมึงก็จะไม่มีที่ในเมืองจิงอีก”

พูดจบ เขาก็ยกขาขึ้นเหยียบสมุนไพรที่พื้นอย่างรุนแรง!

เขาไม่ได้สังเกตเห็นถึงบรรยากาศเย็นยะเยือกที่เกิดขึ้นรอบๆ เลยแม้แต่น้อย