หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2274

ถ้าเป็นไปได้

ตอนนี้หวังเฉียงอยากจะทำตัวล่องหนไปเสีย

แต่สวรรค์ก็ไม่เป็นใจ หลินมั่วเรียกชื่อของเขาด้วย

“เกิดอะไรขึ้น”

อาจจะเป็นเพราะความโมโห น้ำเสียงของสมิท คอนเนอร์จึงแหบแห้งเล็กน้อย

หวังเฉียงในตอนนี้อดไม่ได้ที่จะอยากตบปากตัวเองสักฉาดหนึ่ง

ถ้าเขาทำตัวสุขุมขึ้นอีกเล็กน้อย

ตรวจสอบเรื่องราวให้ดีก่อน ก็คงจะไม่เกิดเรื่องวุ่นวายขึ้นจากความโมโหของตัวเองแบบนี้

แต่ไม่ว่าจะมานึกเสียใจทีหลังอย่างไร เขาก็ต้องตอบกลับไปอย่างว่าง่าย

รอจนหวังเฉียงอธิบายความเป็นมาของเรื่องทั้งหมดแล้ว

สมิท คอนเนอร์กลับไม่ได้โกรธขนาดนั้น

“เรื่องนี้เป็นเรื่องความแค้นส่วนตัวของพวกคุณ ในฐานะคนนอก ผมไม่สามารถเข้าไปยุ่งเกี่ยวได้”

“คุณหวังเฉียง ขอบคุณการเสียสละของคุณที่ทำเพื่อบริษัทในช่วงที่ผ่านมาเป็นอย่างมาก”

“ผมขอเตือนด้วยความหวังดีอีกอย่างหนึ่ง”

“พวกเขาไม่ได้รีดไถเงินคุณ สมุนไพรล้ำค่าที่ถูกทำลายไปนั้น”

“ราคาตลาดไม่ใช่แค่สองพันล้าน คุณยอมรับเถอะ”

เมื่อได้ยินแบบนั้น

หวังเฉียงก็ถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก ขอแค่คุณคอนเนอร์ไม่ถามหาความรับผิดชอบทั้งหมดจากเขา แบบนี้ก็จัดการง่ายขึ้นแล้ว

แต่หลังจากคิดอย่างละเอียดถี่ถ้วน หวังเฉียงก็ร้อนรนขึ้นมา

สมิท คอนเนอร์กำลังจะไล่เขาออกไม่ใช่หรือ

พอคิดถึงเงินสองพันล้านที่ต้องชดใช้นั่น

สีหน้าของหวังเฉียงก็ซีดลงทันที

“รุ่นพี่ รุ่นพี่ อย่าทิ้งผมแบบนี้สิครับ”

สำหรับสมิท คอนเนอร์แล้ว เงินสองพันล้านเป็นเงินเพียงเล็กน้อยเท่านั้น

แต่สำหรับหวังเฉียง นั่นเป็นจำนวนเงินที่เยอะมาก

ขณะที่เขาคิดจะไปขอร้องอ้อนวอนสมิท คอนเนอร์นั้น

ที่ด้านหลังก็มีบอดี้การ์ดชุดดำสองคนปรากฏตัวขึ้นและกดหวังเฉียงไว้กับพื้น

“กล้าโจมตีคุณคอนเนอร์งั้นหรือ”

ขณะที่พูดอยู่ บอดี้การ์ดคนหนึ่งก็ยกแขนขึ้น

ตอนที่หมัดกำลังจะโดนเขา

สมิท คอนเนอร์ก็พูดหยุดไว้ได้อย่างกะทันหัน

“เพื่อนร่วมงานกันทั้งนั้น ไม่ต้องทำถึงขนาดนั้นหรอก”

“ลากไปให้ปลากินก็พอ!”

แต่พอคิดได้ว่ายังอยู่ที่เมืองจิงในประเทศจีน ทำแบบนี้อาจจะทำให้เกิดเรื่องวุ่นวายขึ้นได้

เขาจึงเปลี่ยนคำสั่งใหม่

“ช่างเถอะ ปล่อยไป”

หลังจากพูดจบ

ไม่ว่าหวังเฉียงจะดิ้นรนมากแค่ไหน

บอดี้การ์ดทั้งสองคนก็ลากเขาออกไปราวกับจับไก่ตัวหนึ่ง

เล่นใหญ่ขนาดนี้คงจะต้องการอะไรบางอย่างอย่างแน่นอน

จากสถานะของอีกฝ่ายแล้ว ไม่จำเป็นต้องทำเช่นนี้เลย

แต่สมิท คอนเนอร์ก็ทำถึงขนาดนี้แล้ว

นั่นทำให้หลินมั่วรู้สึกแปลกใจเล็กน้อย

เรื่องอะไรกันแน่ที่ทำให้อีกฝ่ายยอมทำถึงขนาดนี้

“คุณสมิทครับ ไม่จำเป็นต้องทำแบบนี้หรอกครับ”

“คุณไม่ได้เป็นคนก่อเรื่อง”

สมิท คอนเนอร์ที่อยู่ตรงหน้ากลับส่ายหน้าไปมา

“ถึงอย่างไรเขาก็เป็นอดีตลูกน้องของผมไม่ใช่หรือครับ”

หลินมั่วก็ไม่ใช่คนคิดเล็กคิดน้อยอะไร ในเมื่ออีกฝ่ายตั้งใจที่จะให้

เขาก็ไม่อยากต่อความยาวสาวความยืดอีก

“ก็ได้ครับ ตอนนี้ผมจำเป็นต้องใช้จริงๆ”

“คุณคอนเนอร์ ถ้าคุณมีเรื่องอื่นที่ต้องจัดการละก็”

“ไปจัดการก่อนได้เลยนะครับ ผมต้องใช้เวลาอีกพักใหญ่เลย”

หลินมั่วไม่ได้เสแสร้ง

ข้าวเที่ยงของวันนี้ไม่ได้เป็นการส่งท้ายให้เหล่าสหายของลูกศิษย์หยิ่นจงเท่านั้น

ยังเป็นการต้อนรับแขกคนสำคัญอีกด้วย

“ไม่เป็นไรครับ คุณหลินมั่วไปทำธุระเถอะ”

“ขอแค่คุณหลินมั่วรับผิดชอบมื้อกลางวันก็พอ”