หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2277

ภายใต้ลมฤดูใบไม้ร่วง ความหนาวเย็นเริ่มรุนแรงมากขึ้น

ภายใต้แสงแดดที่ทำให้ทัศนียภาพดูสดใส คนสองคนกอดกันแนบแน่น

เขาก้มศีรษะมองดูภรรยาที่อยู่ในอ้อมแขน

ดวงตาของหลินมั่วเต็มไปด้วยความอ่อนโยน

เมื่อดวงตาทั้งสองคู่ประสานกัน ในขณะที่หลินมั่วกำลังค่อยๆ ก้มศีรษะลงไปใกล้เธอนั้น

จู่ๆ เขาก็คิดอะไรบางอย่างขึ้นมาได้

“สาวน้อย เธอจะแอบดูไปถึงเมื่อไหร่กัน”

ขณะนี้ภายในรถมีดวงตาโตคู่หนึ่งที่ซ่อนตัวอยู่หลังเบาะรถกำลังแอบดูทั้งสองคน

เมื่อเห็นว่าหลินมั่วจับได้แล้ว

หลินซีก็แลบลิ้นใส่เขา

จากนั้นก็กระโดดข้ามมาอยู่ข้างหลังของหลินมั่วและกระโดดขึ้นหลังของเขา

“พี่ พี่คิดถึงฉันไหม”

หลังจากปล่อยตัวภรรยาออกจากอ้อมแขนไป

หลินมั่วก็ตีหลังมือของหลินซีด้วยความเอ็นดู

“คิดถึงสิ ต้องคิดถึงอยู่แล้ว”

“หึ ฉันรู้อยู่แล้ว!”

ในขณะที่พูดหลินซีก็โอบแขนรอบคอของหลินมั่วให้แน่นขึ้น

ไม่ว่าอย่างไรก็ไม่ยอมลงมา

ด้วยเหตุนี้ หลินมั่วจึงทำได้เพียงใช้มือข้างหนึ่งจับมือน้องสาว ส่วนอีกข้างหนึ่งก็จับมือของภรรยาไว้

ทางด้านเรือนหลัง

ขณะที่ไท่จื่อแห่งเมืองไห่พาพ่อตาแม่ยายของหลินมั่วมาถึงนั้น

คนหนุ่มสาวทุกคนต่างพากันต้อนรับเป็นอย่างดี

“คุณลุงคุณป้า สวัสดีครับ ผมคือจั่งโหลวจากหุบเขาไป่เฉ่า”

“เป็นสหายของหลินมั่ว เรียกผมว่าเสี่ยวโหลวก็ได้ครับ”

“ผมต้วนซือครับ…”

หลังจากที่ทุกคนแนะนำตัวกันทีละคนแล้ว

ฟังฮุ่ยก็ตอบกลับไปเรียบๆ

“สวัสดีจ่ะ”

ขณะเดียวกันเธอก็กำลังแอบคิดอยู่ในใจ

การแต่งตัวของพวกคนเหล่านี้เหมือนจะไม่มีออร่าแห่งความรวยเลย

ดูท่าแล้ว อาจจะแค่เพราะเห็นว่าหลินมั่วลูกเขยของเธอมีอนาคตสดใส จึงอยากจะเข้ามาตีสนิท

แต่ในนี้ คนที่เป็นชาวต่างชาติคนนั้นแต่งกายเป็นผู้เป็นคน ดูมีฐานะอยู่เหมือนกัน

แต่ก็มาที่นี่เพื่อขอความช่วยเหลือจากหลินมั่ว เธอจึงไม่ได้สนใจมากนัก

เธอกับสามีเดินเข้าไปนั่งในโซนแขกผู้มีเกียรติพร้อมกับคำพูดเหล่านี้