หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2280

ในเมื่อบนโต๊ะอาหารไม่มีหัวข้อให้พูดคุยกันต่อ

หลินมั่วก็ถือโอกาสนี้ลุกขึ้นอธิบายให้สมิท คอนเนอร์และลูกศิษย์หยิ่นจงฟัง

“ยาสมุนไพรแบ่งออกเป็นสองชนิด ชนิดที่หนึ่งคือสมุนไพรที่สามารถใช้ทำอาหารได้”

“เหมือนกับยาบำรุงที่ใช้ในชีวิตประจำวัน เช่น เก๋ากี้ ซานเย่าหรือโสม เราเติมลงไปในอาหารและทำให้สุกไปพร้อมกัน”

“วิธีพวกนี้แม้ว่าจะมีผลดี แต่ผลที่ได้ก็ไม่ชัดเจนเท่าไหร่นัก”

“ส่วนอีกชนิดหนึ่งคือ การผสมผสานวัตถุดิบที่เป็นยาเข้ากับส่วนผสมของอาหารตามหลักแพทย์แผนจีน”

“อาหารยาประเภทนี้ต้องเรียนวิชาการแพทย์แผนจีนและวิธีการปรุงอาหารก่อน รวมไปถึงวิธีการทำให้ทุกอย่างหลอมรวมเข้าด้วยกัน”

“หลังจากทำตามสูตรอาหารยาอย่างเคร่งครัด เพื่อสกัดสรรพคุณของยาออกมาให้ได้มากที่สุด”

“จากนั้นเราก็ใช้เทคนิคการทำอาหารที่เป็นเอกลักษณ์ของจีน และรวมทั้งสองสิ่งนี้เข้าด้วยกัน”

“ทำให้เกิดอาหารเริศรส ที่ผสานสี กลิ่น รสชาติ รูปร่าง และยาห้าองค์ประกอบนี้เข้าด้วยกัน”

“ยาทำให้รสชาติอาหารดีขึ้น และอาหารก็มีคุณสมบัติเป็นยาด้วย”

“อาหารที่ได้ก็จะเป็นทั้งอารหารอันโอชะและยาชั้นดีในเวลาเดียวกัน”

จู่ๆ สมิท คอนเนอร์ก็ได้ถามแทรกขึ้นมา

“คุณหลิน ตามที่คุณบอกพูดมา วัตถุดิบพวกนี้ก็ถือว่าเกินจำเป็นหรือเปล่า”

เขาไม่ได้ทำตัวคิดเล็กคิดน้อย

แต่สารสำคัญของยาสมุนไพรที่ถูกสกัดออกมา จะสะดวกกว่าถ้ารับประทานโดยตรง

แล้วทำไมต้องผ่านกระบวนการทำอาหารด้วยล่ะ

“คุณสมิท คุณพูดแบบนี้ก็ไม่ถูกนะ”

“แพทย์แผนจีนให้ความสำคัญกับองค์ประกอบทั้งห้าและขั้นตอนทั้งห้า”

“เปรี้ยวเข้าตับ ขมเข้าหัวใจ หวานเข้าม้าม เผ็ดเข้าปอด เค็มเข้าไต”

“ส่วนผสมนี้ไม่ได้เป็นเพียงอาหารอันโอชะ แต่ยังเป็นส่วนผสมทางยาด้วย”

“นอกจากนี้ ทั้งยาจีนและยาตะวันตกก็มีทฤษฎีเรื่อง ‘ยาที่เป็นพิษ’ อีกด้วย”

“หลังจากรวมวัตถุดิบเหล่านั้นแล้ว สมุนไพรจะเกิดพิษที่ทำร้ายร่างกาย”

“และโดยธรรมชาติพิษจะถูกขับออกจากร่างกายพร้อมกับอาหาร”

ยิ่งฟังหลินมั่วอธิบาย ดวงตาของสมิทก็เป็นประกายมากยิ่งขึ้น

“คุณหลิน แก่นแท้ของทฤษฎีคืออะไรงั้นหรือ”

ในเวลานี้ สีหน้าของหลินมั่วดูจริงจังขึ้น

บทสนทนากับสมิทไม่ใช่การอธิบายอย่างง่ายๆ อีกต่อไป