หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2291

หลังจากรู้ตัวตนที่แท้จริงของหลินมั่วแล้ว

แม่ลูกตระกูลเฉินอดไม่ได้ที่จะหน้าแดงเมื่อคิดถึงคำพูดแปลกๆ ที่พวกเขาเคยพูดไว้ก่อนหน้านี้

หลังจากหัวเราะสองสามที

ตอนแรกที่คิดอยากจะจ่ายเงินเพื่อจะที่คว้าโอกาสรักษาเกียรติที่ยังพอมีเหลืออยู่

แต่สุดท้ายก็ถูกเถ้าแก่ร้านหยุดไว้

“ไม่ต้อง ไม่ต้อง ไหนๆพวกคุณก็เป็นเพื่อนกับคุณหลินมั่ว”

ผมจะให้คุณจ่ายได้อย่างไร ผู้จัดการหลิว บิลของคุณหลินฉันเลี้ยง"

และศักดิ์ศรีครั้งสุดท้ายก็ถูกเหยียบย่ำอย่างไร้ความปราณี

เหอจวนก็ทนอยู่ต่อไปไม่ได้

“ฮุ่ยฮุ่ย ฉันยังมีงานต้องทำ ฉันกลับก่อนล่ะ”

ส่วนแม่ยายที่นั่งยิ้มแย้มอยู่ฝั่งตรงข้าม ตอนนี้ก็ขนลุกซู่

“เอาล่ะ ในเมื่อพวกคุณต่างก็มีเรื่องต้องทำ งั้นเราค่อยฉลองกันวันหลังละกัน

เอ่อแล้วก็ ฉันอยากให้คุณให้ความสำคัญกับเรื่องของหลินมั่วของฉันให้มากหน่อย"

"อืม ได้เลย!"

เหอจวนตอบตกลงย้ำๆ จากนั้นเธอก็พาลูกชายออกไปอย่างรวดเร็ว

เธอไม่อยากอยู่ที่นี่ต่อเลยแม้เสียววินาที

แล้วงานสังสรรค์ก็ถูกยุบไปอย่างเซ็งๆ

เหลือเพียงตระกูลเดียวที่พอทานอาหารกลางวันกันเสร็จ

หลังจากที่เจ้าของโรงแรมเจียงหงอวิ๋นเอาบัตรวีไอพีชั้นยอดให้

พวกเขาต่างก็แยกย้ายกันไป

ระหว่างขากลับ ฝีเท้าของแม่ยายก็ไวกว่าเดิม

และในช่วงบ่าย หลินมั่วก็โทรหาไท่จื่อแห่งเมืองไห่ที่คุ้นลู่คุ้นทางมาพาไปรอบๆ เกียวโต

กลับมาอีกทีฟ้าก็มืดสนิท

ภายในห้อง

หลังจากที่หลินมั่วลังเลอยู่พักหนึ่ง เขาก็หยิบจี้หยกมังกรพเนจรหยินหยางออกมา

“ว้าว เป็นจี้หยกที่สวยจริงๆ!”

หลังจากที่สวี่ปั้นซย่าภรรยาของตนเอามันออกมา เธอก็ชูมันขึ้นสูงๆ

ฝ่ามือดูดหยกเข้าไปโดยที่สวี่ปั้นซย่าไม่รู้สึกอะไรทั้งสิ้น

ตัวหยกโปร่งใสเปล่งประกายด้วยแสงสีขาวบริสุทธิ์

ปะทะกับแสงไฟในห้อง

แล้วภายใต้ภาพสะท้อนจี้หยก เงารูปมังกรก็ปรากฏขึ้นมาบนพื้น

"ชอบไหม"

แล้วตาทั้งสองคู่ก็สบกัน ตอนนี้มีเพียงความอ่อนโยนและความเสน่หาเท่านั้นที่ล่องลอยอย่างอิสระ

“ที่รัก มันดึกแล้ว เราพักก่อนดีไหม”

สวี่ปั้นซย่าในตอนนี้สงบลง

เธอซุกแก้มอันร้อนแผ่วลงบนอกหลินมั่ว

แล้วก็กระซิบ “อืม”

และชั่วครู่ต่อมา เธอก็รู้สึกถึงความไออุ่นบนริมฝีปาก จากนั้นทั้งห้องก็มืดลง

ไฟดับลงและบรรยากาศก็ยิ่งเร่าร้อนมากขึ้น

อีกด้านหนึ่ง

เสวี่ยเหลียนกำลังดูเทคนิคการรักษาที่ถ่ายเอกสารยืมมาจากสมาคมแพทย์

ยังไงซะเขาก็เป็นผู้เชี่ยวชาญด้านการแพทย์และศิลปะการต่อสู้

ความไวต่อประสาทสัมผัสทั้งห้านั้นเกินกว่าคนทั่วไปมาก

เมื่อเสียงนุ่มนวลยั่วยวนดังมาถึงหูของเขา

เสวี่ยเหลียนก็อดไม่ได้ที่จะหน้าแดง

แม้ว่าจะแอบท่องมนต์สงบไปหลายรอบ แต่ก็ยังไม่สามารถระงับความหวั่นไหวและความวุ่นวายในใจได้

พอหมดความสิ้นหวัง เสวี่ยเหลียนจึงลุกขึ้นยืน

แล้วประตูเปิดออก ร่างสวยเดินออกไปและหายเข้าไปในลานภายในไม่กี่ก้าว