หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2292

แสงจันทร์บนภูเขาด้านหลังยังคงสว่าง แต่เมื่อเปรียบเทียบกับก่อนหน้านี้ก็ยังมีข้อบกพร่องอยู่มาก

ยังคงเป็นที่ที่เธอนั่งอยู่ตรงนั้น

ในตอนที่ใจกำลังลอย สายตาของเธอก็ไปเห็นเข้ากับชายที่คาบกิ่งไม้ไว้อยู่ไม่ไกล

เธอกระตุกผมตัวเอง แล้วภาพลวงตาก็หายไปต่อหน้าต่อตาเธอ

"ภาพลวงตาที่สวยงาม แท้จริงแล้วก็เป็นฉากอันว่างเปล่า!"

ในระหว่างที่ถอนหายใจ อากาศก็เริ่มเย็นลง!

ค่ำคืนมืดขึ้น

บางคนถึงจะอยู่ใกล้กันแต่กลับเหมือนอยู่คนละโลก

...

ฟ้าสว่าง!

แม้ว่าพระอาทิตย์จะขึ้นโด่กลางหัวแล้ว

สวี่ปั้นซย่าที่เหนื่อยล้าก็ยังไม่ลุกขึ้น

รอจนเกือบจะเที่ยงแล้ว

หลินมั่วก็ถือซุปและโจ๊กที่ปรุงอย่างพิถีพิถันเข้ามาในห้อง

จากนั้นสวี่ปั้นซย่าก็ค่อยๆ ตื่นขึ้นมา

เมื่อเห็นรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ของหลินมั่ว เธอก็อดไม่ได้ที่จะนึกถึงฉากเร่าร้อนกลางคืนอีกครั้ง

แล้วเธอก็อดไม่ได้ที่จะหน้าแดง

เธอดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมหัวจนมิดด้วยความเขินอาย

พอหลินมั่วเห็นท่าทีนี้ของภรรยา เขาเลยพูดด้วยรอยยิ้มอันซุกซน

"เอาละ

เกือบจะเที่ยงแล้ว เมื่อกี้คุณแม่ถามว่าสายขนาดนี้แล้วทำไมยังไม่เห็นคุณตื่นซะที"

เธอรอจนเขาพูดจบ

แล้วเสียงอู้อี้ก็ดังขึ้นมา

“โทษคุณนั่นแหละ! ว่าแต่คุณตอบแม่ไปว่าอย่างไร”

หลังจากวางชามและตะเกียบลง

หลินมั่วก็เดินมาที่เตียง เอียงหัวมาข้างเตียงแล้วพูดอย่างซนๆว่า

“จะพูดอะไรได้ล่ะ ผมก็แค่บอกความจริงไป”

ทันทีที่คำพูดเหล่านี้หลุดออกมา สวี่ปั้นซย่าก็ลุกลี้ลุกลนทันที

“หา ต่อไปฉันจะมีหน้าเจอคนอื่นได้อย่างไง!”

หลินมั่วถึงกับเอาเรื่องที่ตนยากจะเอ่ยปากพูดไปบอกกับพ่อแม่ของตน

แล้วเธอก็พลิกผ้าห่มที่คลุมหัวอยู่ออกทันที

แต่พอสบตากับสามีของตน

เธอก็รู้สึกได้ทันทีว่าโดนเขาหลอกซะแล้ว

จากนิสัยของหลินมั่ว เขาไม่มีทางเอาเรื่องแบบนี้ไปบอกคุณพ่อกับคุณแม่หรอก

และพอเธออยากจะกลับเข้าไปนอน ก็เหมือนจะสายเกินไปแล้ว

มืออันอบอุ่นนั้นได้วางอยู่บนเอวบางของเธอแล้ว