หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2293

ณ สวนหลังบ้านของโถงหุยชุนถัง

หลังจากเล่นสนุก

สวี่ปั้นซย่าก็นอนเงียบๆ ในอ้อมแขนของหลินมั่ว

“เมื่อวานตอนที่ฉันกลับมาแล้วแม่ก็พูดเรื่องหนึ่งขึ้นมา”

หลังจากสวี่ปั้นซย่ากินโจ๊กไปชามเพื่อฟื้นฟูแรงกาย

เธอก็พูดประโยคนี้ขึ้นมาอย่างเบาๆ

“เกิดอะไรขึ้น ไม่พอใจกับการใช้ชีวิตที่นี่เหรอ”

หลังจากคบกับเธอมาหลายปี หลินมั่วก็เข้าใจอุปนิสัยของแม่ยายเป็นอย่างดี

แม้ว่าหลินมั่วจะสามารถใช้บ้านในส่วนหุยชุนถังได้ตลอดเวลาโดยไม่มีข้อแม้ใดๆ

แต่ยังไงเขาก็ไม่มีโฉนดบ้านอยู่ในมือ

และสำหรับแม่ยายแล้วตราบใดที่ไม่มีหลักฐานยืนยันว่าบ้านหลังนี้เป็นของตน เธอก็อยู่อย่างไม่สบายใจสักเท่าไหร่นัก

“ใช่แล้ว คุณแม่บอกว่าในเมื่อคุณวางแผนจะอยู่ที่เมืองจิง

ยังไงก็ควรมีบ้านเป็นของตัวเอง

แม้ว่าที่ดินในเมืองจิงจะมีราคาแพงมาก แต่ด้วยฐานะปัจจุบันของเรา เราสามารถซื้อบ้านหลังใหญ่ได้

อย่างสบายๆ"

หลินมั่วฟังคำอธิบายของสวี่ปั้นซย่าและพยักหน้าเห็นด้วย

“ใช่ ช่วงนี้ฉันจะไปตลาดเพื่อดูว่ามีบ้านที่ดีกว่านี้ไหม

แล้วก็ซื้อรถยนต์มา ครอบครัวเราจะเดินทางได้สะดวกยิ่งขึ้น"

หลินมั่วเคยอาศัยอยู่คนเดียวตามลำพังในเกียวโตมาก่อน จะทำอะไรก็ได้

ยิ่งไปกว่านั้นหุยชุนถังยังเต็มไปเพื่อนพ้องอยู่แล้วก็ครึกครื้น

แต่ตอนนี้มันแตกต่างออกไป

ตอนนี้ภรรยาและครอบครัวของเขาต่างก็อยู่ที่เกียวโต ดังนั้นถึงเวลาที่จะต้องเตรียมบ้านสำหรับครอบครัวได้แล้ว

และการที่มีที่ไท่จื่อแห่งเมืองไห่มารับมาส่งเขาตลอดเวลาก็สะดวกมากๆ

งั้นก็รวดซื้อรถกับบ้านไปทีเดียวเลยละกัน

“อีกอย่างแม่ของฉันรู้สึกว่าพ่อเธอ ไม่ค่อยมีคนรู้จักที่นี่มากนัก

อยู่ว่างๆทั้งวันแบบนี้ก็ไม่ชิน

เลยอยากหาอะไรทำ ทำธุรกิจ หรืออะไรสักอย่าง"

นี่เป็นเรื่องที่น่าลำบากใจ

ที่เมืองจิง อุตสาหกรรมเกือบทั้งหมดอยู่ในภาวะอิ่มตัวอยู่แล้ว

อยากกลับไปทำธุรกิจเดิม เปิดร้านขายยา

นั่นเป็นความคิดลมๆแล้งๆ

เมืองจิงเป็นที่ตั้งของสถานประกอบการทางการแพทย์ คลินิกการแพทย์ชั้นนำและอื่นๆ ในประเทศจีน

หลินมั่วขมวดคิ้ว แยกแยะทุกสาขาอาชีพในใจของเขาอย่างรวดเร็ว

และเมื่อดวงตาของเขาเพ่งไปที่ชามเปล่าบนโต๊ะ ดวงตาของเขาก็เป็นประกายขึ้นทันที

"ผมรู้แล้ว

ที่รักคุณไม่ต้องกังวลสองเรื่องนี้

ถึงตอนนั้นผมจัดการเอง"

จู่ๆ ชายชราในชุดคลุมสีดำข้างๆ ก็พูดขึ้นมาว่า

“ผู้อาวุโสไป๋ ดูเหมือนลูกศิษย์คุณจะไม่ค่อยได้เรื่องสักเท่าไหร่นะ

แขนก็บางขาก็ผอมกะหร่อง ดูท่าแล้วไม่น่าจะทนมือทนตีน

ผ่านมาหลายปีแล้วสายของคุณก็ยังแย่เหมือนเคย"

แต่เมื่อเห็นสีหน้าของผู้อาวุโสไป๋ที่เปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน อาจสื่อถึงว่าชายคนนี้มีอะไรที่โดดเด่นน่าสนใจ

“ได้ไม่ได้เรื่องมันไม่ได้ขึ้นอยู่กับแกคนเดียว

มีแค่กำลังกับสมองตื้นๆ

ก็พอแล้วงั้นเหรอ"

เมื่อได้ยินประโยคนี้ ดวงตาเรียวเล็กของชายชราชุดดำก็หรี่ลงทันที

“สมองตื้นงั้นเหรอ

ฮ่าๆๆ อาต้า เขาว่าแกแบบนี้

แกยอมได้เหรอ"

พออีกฝ่ายพูดจบ

จู่ๆ ชายแรงกำยำสูงสองเมตรที่อยู่ข้างหลังเขาก็ก้าวออกมา

ร่างถึกทนราวเสาเหล็กวิ่งพุ่งเข้ามาพร้อมสายลม

ทันทีที่เท้าลงแตะพื้น พื้นหินอ่อนก็แตกร้าวทันที

และเมื่อเข้ามาใกล้หลินมั่ว

หมัดใหญ่เท่าหน้าก็ฟาดลงมาที่หัวของหลินมั่ว