หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2293

ณ สวนหลังบ้านของโถงหุยชุนถัง

หลังจากเล่นสนุก

สวี่ปั้นซย่าก็นอนเงียบๆ ในอ้อมแขนของหลินมั่ว

“เมื่อวานตอนที่ฉันกลับมาแล้วแม่ก็พูดเรื่องหนึ่งขึ้นมา”

หลังจากสวี่ปั้นซย่ากินโจ๊กไปชามเพื่อฟื้นฟูแรงกาย

เธอก็พูดประโยคนี้ขึ้นมาอย่างเบาๆ

“เกิดอะไรขึ้น ไม่พอใจกับการใช้ชีวิตที่นี่เหรอ”

หลังจากคบกับเธอมาหลายปี หลินมั่วก็เข้าใจอุปนิสัยของแม่ยายเป็นอย่างดี

แม้ว่าหลินมั่วจะสามารถใช้บ้านในส่วนหุยชุนถังได้ตลอดเวลาโดยไม่มีข้อแม้ใดๆ

แต่ยังไงเขาก็ไม่มีโฉนดบ้านอยู่ในมือ

และสำหรับแม่ยายแล้วตราบใดที่ไม่มีหลักฐานยืนยันว่าบ้านหลังนี้เป็นของตน เธอก็อยู่อย่างไม่สบายใจสักเท่าไหร่นัก

“ใช่แล้ว คุณแม่บอกว่าในเมื่อคุณวางแผนจะอยู่ที่เมืองจิง

ยังไงก็ควรมีบ้านเป็นของตัวเอง

แม้ว่าที่ดินในเมืองจิงจะมีราคาแพงมาก แต่ด้วยฐานะปัจจุบันของเรา เราสามารถซื้อบ้านหลังใหญ่ได้

อย่างสบายๆ"

หลินมั่วฟังคำอธิบายของสวี่ปั้นซย่าและพยักหน้าเห็นด้วย

“ใช่ ช่วงนี้ฉันจะไปตลาดเพื่อดูว่ามีบ้านที่ดีกว่านี้ไหม

แล้วก็ซื้อรถยนต์มา ครอบครัวเราจะเดินทางได้สะดวกยิ่งขึ้น"

หลินมั่วเคยอาศัยอยู่คนเดียวตามลำพังในเกียวโตมาก่อน จะทำอะไรก็ได้

ยิ่งไปกว่านั้นหุยชุนถังยังเต็มไปเพื่อนพ้องอยู่แล้วก็ครึกครื้น

แต่ตอนนี้มันแตกต่างออกไป

ตอนนี้ภรรยาและครอบครัวของเขาต่างก็อยู่ที่เกียวโต ดังนั้นถึงเวลาที่จะต้องเตรียมบ้านสำหรับครอบครัวได้แล้ว

และการที่มีที่ไท่จื่อแห่งเมืองไห่มารับมาส่งเขาตลอดเวลาก็สะดวกมากๆ

งั้นก็รวดซื้อรถกับบ้านไปทีเดียวเลยละกัน

“อีกอย่างแม่ของฉันรู้สึกว่าพ่อเธอ ไม่ค่อยมีคนรู้จักที่นี่มากนัก

อยู่ว่างๆทั้งวันแบบนี้ก็ไม่ชิน

เลยอยากหาอะไรทำ ทำธุรกิจ หรืออะไรสักอย่าง"

นี่เป็นเรื่องที่น่าลำบากใจ

ที่เมืองจิง อุตสาหกรรมเกือบทั้งหมดอยู่ในภาวะอิ่มตัวอยู่แล้ว

อยากกลับไปทำธุรกิจเดิม เปิดร้านขายยา

นั่นเป็นความคิดลมๆแล้งๆ

เมืองจิงเป็นที่ตั้งของสถานประกอบการทางการแพทย์ คลินิกการแพทย์ชั้นนำและอื่นๆ ในประเทศจีน

หลินมั่วขมวดคิ้ว แยกแยะทุกสาขาอาชีพในใจของเขาอย่างรวดเร็ว

และเมื่อดวงตาของเขาเพ่งไปที่ชามเปล่าบนโต๊ะ ดวงตาของเขาก็เป็นประกายขึ้นทันที

"ผมรู้แล้ว

ที่รักคุณไม่ต้องกังวลสองเรื่องนี้

ถึงตอนนั้นผมจัดการเอง"