หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2295

ชายชราในชุดคลุมสีดำที่จมอยู่กับการได้ใจ คิดไม่ถึงว่าผลจะเปลี่ยนแปลงเร็วขนาดนี้

ยังไม่ทันรอให้เขาได้สงบจิตสงบใจ

ศิษย์ผู้แข็งแกร่งของเขาก็ลอยออกมา

และแน่นอนว่าชายชราในชุดคลุมสีดำไม่มีทางอยู่นิ่งทนมองลูกศิษย์ของตนได้รับบาดเจ็บฟรีๆแน่

เขาตบที่วางแขน เงาดำก็บินไปข้างหน้า

มือข้างหนึ่งของเขายันหลังลูกศิษย์เอาไว้

แล้วชายชราในชุดคลุมสีดำก็ถอยหลังไปมากกว่าสิบก้าวก่อนกว่าจะประคองร่างลูกศิษย์ให้มั่นคง

แน่นอนว่าที่เขาทำแบบนี้ก็เพื่อลดแรงกระแทก

ไม่งั้นอาต้าจะต้องได้รับบาดเจ็บสาหัสอย่างแน่นอน

เมื่อผู้อาวุโสเห็นว่าหลินมั่วชนะ เขาก็ลูบเคราด้วยความดีใจเป็นอันดับแรก

แล้วก็ตามมาด้วยเยาะเย้ย

“ไอ่ชวิ๋น ฉันบอกแล้วว่าลูกศิษย์แกมันหน่อมแน้ม

ร่างใหญ่สูงเสียเปล่า

หลินมั่วแกก็มือหนักไป ไม่ให้เกียรศิษย์พี่เลย ครั้งต่อไปอย่าทำแบบนี้อีก"

พอหลินมั่วเห็นท่าทางที่มีความสุขของอาจารย์ เขาก็เข้าใจไปโดยปริยาย

หลังจากฟื้นพลังเสร็จ เขาก็ยกมือขึ้นและโค้งคำนับ

“ครับท่านอาจารย์ พลังของศิษย์น้อยพัฒนาเร็วเกินไป

ศิษย์ยังไม่สามารถปรับตัวเข้ากับมันได้

ต่อไปศิษย์จะระมัดระวังครับ"

แล้วบทสนทนาอวดเบ่งระหว่างอาจารย์และหลินมั่วลูกศิษย์

ก็ทำให้ชายชราเสื้อคลุมสีดำโมโหจนควันออกหู

ส่วนสีหน้าของอาต้าเมื่อเห็นอาจารย์ตัวเองก็ดูมืดมนมาก

บวกกับที่เขาโกรธจากการขายหน้า เขาจึงก้าวเท้าเดินไปหาหลินมั่ว

แล้วอาจารย์ชวิ๋นที่อยู่ข้างๆ เขาก็รีบเอื้อมมือไปคว้าข้อมือของศิษย์ไว้

แม้ว่าคนที่อยู่ข้างหน้าจะมีรูปร่างเพรียว แต่นิ้วมือของเขากลับแข็งแกร่งราวกับคีมเหล็ก

แต่ขนาดอาต้าซึ่งเกิดมาพร้อมกับพรสวรรค์ก็ยังไม่สามารถกระดุกกระดิกตัวออกมาจากการขัดขวางของเขาได้

พอเห็นลูกศิษย์กำลังจะดิ้นหลุด อาจารย์ชวิ๋นก็ถามน้ำเสียงเบาๆว่า

“แกจะทำอะไรน่ะ มันยังน่าอายไม่พอเหรอ”

แล้วอาต้าก็ตอบด้วยท่าทีไม่เต็มใจ

“อาจารย์ ผมแค่ไม่ทันระวัง

ให้โอกาสผมอีกครั้งหนึ่งนะ

ผมจะซ้อมมันให้น่วมเลย"

และในตอนที่เขากำลังลังโมโหเพราะความไม่ยุติธรรมอยู่นี่เอง

อาจารย์ชวิ๋นก็ใช้มือขวาลากอาต้ากลับมา

“อะไรกัน แกจะเปิดเผยไพ่ตายของแกออกมาตอนนี้งั้นเหรอ

เป้าหมายของเราคือวาระศิลปะการต่อสู้ครั้งนี้นะ"

และรอจนตรงนี้เหลือเพียงอาจารย์กับหลินมั่วผู้เป็นลูกศิษย์เพียงสองคน

แล้วหลินมั่วก็ถามด้วยความอยากรู้อยากเห็น

“ท่านอาจารย์ สองคนนั้นเป็นใครกัน”

“เรื่องมันก็นานมาแล้ว ตอนอาจารย์ยังเป็นวัยรุ่น

อาจารย์กับไอ่ชวิ๋นอยู่ในกลุ่มพันธมิตรศิลปะการต่อสู้ในปีนั้น

อาจารย์เอาชนะมันมาได้ครั้งหนึ่ง แล้วไอ่ขี้งอนนั้นก็เลยเกลียดฉันมาจนถึงทุกวันนี้"

เมื่อหลินมั่วฟังคำอธิบายของชายชราจบ เขาก็มองดูสีหน้าอันมีความสุขของอาจารย์เขา

แล้วเขาก็ลองถามไปอีกประโยค

“ตอนนั้นอาจารย์ต้องแรงเยอะกว่านี่เป็นแน่”

แล้วตอนนี้ผู้อาวุโสไป๋ก็ยิ้มอย่างได้ใจ

“อันที่จริงก็ไม่ได้มือหนักขนาดนั้น!”

และหลังจากไตร่ตรองอยู่สักพักเขาก็เสริม

“แค่ทำให้มันนอนพักฟื้นอยู่บนเตียงไปประมาณครึ่งเดือน

ดูเหมือนว่ามันจะทำให้การแข่งขันการเลือกตั้งลีกการต่อสู้ครั้งต่อไปล่าช้าออกไปนะ"

แล้วหลินมั่วก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกเหงื่อตกเมื่อได้ยินสิ่งนี้

ไม่น่าล่ะ!

นี่มันเป็นการทำลายอนาคตของคนเขาโดยสิ้นเชิง

แน่นอนว่าไม่น่าแปลกใจเลยที่อาจารย์ไป๋ไม่สะท้กสะท้านก็เพราะการบาดเจ็บนั้นเป็นเรื่องปกติ