หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2300

ภายใต้การวิพากษ์วิจารณ์และความสนใจของทุกคน

คนที่ใส่ความเมื่อถูกชูขึ้นเหนือคนอื่น สีหน้าของเขาซีดและดวงตาก็ค่อยๆ พร่ามัว

เมื่อเห็นฉากนี้ โฉวปั๋วก็อดไม่ได้ที่จะถามอย่างเป็นกังวล

“ท่านอาจารย์ หากเป็นเช่นนี้ต่อไป จะมีคนต้องสังเวยชีวิตไหม”

ยังไงซะนี่ก็คืองานเลี้ยงเฉลิมฉลองที่จัดขึ้นที่ตระกูลไป๋และหลินมั่วก็เป็นลูกศิษย์ของผู้อาวุโสไป๋ลาว

ถ้าเป็นเพราะความหุนหันพลันแล่นแล้วถึงขั้นต้องสังเวยชีวิตคนกลางที่สาธารณะ

มันคงจะเป็นผลกระทบที่ใหญ่มาก

แต่ผู้อาวุโสไป๋กลับมีอารมณ์ตรงกันข้ามกับโฉวปั๋วอย่างสิ้นเชิง เขาโบกมืออย่างเฉยเมย

“ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร ฉันเชื่อในตัวหลินมั่ว”

เด็กคนนี้มีหรือที่จะไม่รอบคอบ"

"แต่ว่า..."

ถึงโฉวปั๋วจะยังอยากเตือนเขาอีกครั้ง

แต่เมื่อเห็นว่าอาจารย์ยืนกรานอยู่ เขาจึงหยุดพูดและรอให้สถานการณ์คลี่คลายด้วยสีหน้ากังวล

ในฐานะที่เป็นตัวการสำคัญของเรื่อง

แน่นอนว่าหลินมั่วไม่ได้มีเจตตาจะฆ่าใคร

เห็นได้ชัดว่ามันไม่คุ้มค่าที่จะแลกชื่อเสียงของตนเองและตระกูลไป่เพื่อเอาชีวิตของชายผู้นี้

และในขณะที่คนใส่ความกำลังจะสิ้นใจ

หลินมั่วก็หยิบเครื่องลายครามเล็กๆ ออกมาจากกระเป๋า

เขาใช้มือเปิดจุกก๊อกและเม็ดยาสีน้ำตาลเล็กๆ ก็กลิ้งเข้าไปในปากของชายคนนั้นโดยตรง

และหลินมั่วก็ปล่อยแขนจากเขา

พอคนใส่ความร่วงลงบนพื้น

ภายใต้ความปรารถนาอันแรงกล้าที่จะมีชีวิตรอด

เขาก็หายใจออกรัวๆ

แล้วยาที่อยู่ในปากก็ถูกกลืนลงไปเองโดยอัติโนมัติ

“ไอ้สารเลว แกให้ฉันกินอะไร”

หลังจากสงบลงแล้ว คนใส่ความก็พูดด้วยแววตาที่โกรธเกรี้ยว

แล้วเขาก็พูดพร้อมกับรีบเอานิ้วเข้าปาก ราวกับว่าเขาอยากจะอาเจียนยาที่เพิ่งกลืนลงไป

เพียงแต่ว่าทั้งหมดนี้มันไร้ประโยชน์

ดูจากลักษณะของอีกฝ่าย

หลินมั่วก็ถอยหลังไปหนึ่งก้าว เขากอดอกและพูดด้วยน้ำเสียงนิ่ง

“กินอะไรงั้นเหรอ หึ ไม่รู้ว่าคุณเคยได้ยินเรื่องศาลเจ้าเทียนหม่านหรือเปล่า

ยาเม็ดชนิดนี้กับเทคนิคลับเฉพาะของพวกเขาแตกต่างกันแต่มีผลลัพธ์ที่ใกล้เคียงกัน

เป็นอย่างไร เซอร์ไพร์สหรือเปล่า"

“คุณยังคงจริงใจแล้วก็ยืนหยัดจริงๆเลยนะ”

เมื่อสังเกตเห็นท่าทางของอีกคน

หลินมั่วก็ส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้

มือกับเท้าโดนกดจุดหยางไปตั้งสามจุดแล้ว ยังอยากมีแรงกัดลิ้นฆ่าตัวตายอีกเหรอ?

และวินาทีต่อมา คนใส่ความก็รู้ปัญหานี้

ไม่ใช่แค่แขนขาของเขาที่เป็นอัมพาต แต่กล้ามเนื้อทั้งหมดในร่างกายของเขาก็เป็นอัมพาตไปด้วย

เมื่อไม่มีทางเลือก เขาทำได้แต่จ้องมองหลินมั่วด้วยความโกรธ ดวงตาของเขาแดงก่ำ

แต่สภาพแบบนี้ไม่ได้เป็นไปตลอดชีวิต

สายตาของเขาเริ่มเหม่อลอยไปเรื่อยๆ

เมื่อเห็นสิ่งนี้ คนที่สมรู้ร่วมคิดกับคนใส่ความก็ตระหนักว่ามีบางอย่างผิดปกติ

แต่เมื่อพวกเขากำลังจะเดินหน้าต่ออย่างแข็งกร้าว

จู่ๆ หลินมั่วก็หันกลับมา โดยที่ยังคงยิ้มอย่างสงบ

“วันนี้ใครจะกล้าหยุดฉันล่ะ

จากนี้ไปเราจะได้เป็นศัตรูกันตลอดกาล!"

แล้วเขาก็กวาดสายตาไปรอบ ทำเอาผู้ชมถอยกลับไปสองสามก้าวโดยไม่รู้ตัว

ดูเหมือนมีปีศาจที่น่าสะพรึงกลัวซ่อนอยู่ภายใต้การจ้องมองอันสงบของเขา