หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2300

ภายใต้การวิพากษ์วิจารณ์และความสนใจของทุกคน

คนที่ใส่ความเมื่อถูกชูขึ้นเหนือคนอื่น สีหน้าของเขาซีดและดวงตาก็ค่อยๆ พร่ามัว

เมื่อเห็นฉากนี้ โฉวปั๋วก็อดไม่ได้ที่จะถามอย่างเป็นกังวล

“ท่านอาจารย์ หากเป็นเช่นนี้ต่อไป จะมีคนต้องสังเวยชีวิตไหม”

ยังไงซะนี่ก็คืองานเลี้ยงเฉลิมฉลองที่จัดขึ้นที่ตระกูลไป๋และหลินมั่วก็เป็นลูกศิษย์ของผู้อาวุโสไป๋ลาว

ถ้าเป็นเพราะความหุนหันพลันแล่นแล้วถึงขั้นต้องสังเวยชีวิตคนกลางที่สาธารณะ

มันคงจะเป็นผลกระทบที่ใหญ่มาก

แต่ผู้อาวุโสไป๋กลับมีอารมณ์ตรงกันข้ามกับโฉวปั๋วอย่างสิ้นเชิง เขาโบกมืออย่างเฉยเมย

“ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร ฉันเชื่อในตัวหลินมั่ว”

เด็กคนนี้มีหรือที่จะไม่รอบคอบ"

"แต่ว่า..."

ถึงโฉวปั๋วจะยังอยากเตือนเขาอีกครั้ง

แต่เมื่อเห็นว่าอาจารย์ยืนกรานอยู่ เขาจึงหยุดพูดและรอให้สถานการณ์คลี่คลายด้วยสีหน้ากังวล

ในฐานะที่เป็นตัวการสำคัญของเรื่อง

แน่นอนว่าหลินมั่วไม่ได้มีเจตตาจะฆ่าใคร

เห็นได้ชัดว่ามันไม่คุ้มค่าที่จะแลกชื่อเสียงของตนเองและตระกูลไป่เพื่อเอาชีวิตของชายผู้นี้

และในขณะที่คนใส่ความกำลังจะสิ้นใจ

หลินมั่วก็หยิบเครื่องลายครามเล็กๆ ออกมาจากกระเป๋า

เขาใช้มือเปิดจุกก๊อกและเม็ดยาสีน้ำตาลเล็กๆ ก็กลิ้งเข้าไปในปากของชายคนนั้นโดยตรง

และหลินมั่วก็ปล่อยแขนจากเขา

พอคนใส่ความร่วงลงบนพื้น

ภายใต้ความปรารถนาอันแรงกล้าที่จะมีชีวิตรอด

เขาก็หายใจออกรัวๆ

แล้วยาที่อยู่ในปากก็ถูกกลืนลงไปเองโดยอัติโนมัติ

“ไอ้สารเลว แกให้ฉันกินอะไร”

หลังจากสงบลงแล้ว คนใส่ความก็พูดด้วยแววตาที่โกรธเกรี้ยว

แล้วเขาก็พูดพร้อมกับรีบเอานิ้วเข้าปาก ราวกับว่าเขาอยากจะอาเจียนยาที่เพิ่งกลืนลงไป

เพียงแต่ว่าทั้งหมดนี้มันไร้ประโยชน์

ดูจากลักษณะของอีกฝ่าย

หลินมั่วก็ถอยหลังไปหนึ่งก้าว เขากอดอกและพูดด้วยน้ำเสียงนิ่ง

“กินอะไรงั้นเหรอ หึ ไม่รู้ว่าคุณเคยได้ยินเรื่องศาลเจ้าเทียนหม่านหรือเปล่า

ยาเม็ดชนิดนี้กับเทคนิคลับเฉพาะของพวกเขาแตกต่างกันแต่มีผลลัพธ์ที่ใกล้เคียงกัน

เป็นอย่างไร เซอร์ไพร์สหรือเปล่า"