หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2301

“เกรงว่าคุณจะทำไม่ได้น่ะสิ หรือว่าคุณอยากจะเป็นศัตรูกับแขกทุกคนของเราอย่างนั้นหรือ”

ต่อให้คุณเป็นลูกศิษย์ของตระกูลไป๋ หรือต่อให้คุณจะเป็นหมอเทวดารุ่นใหม่ แล้วจะอย่างไร

ในดินแดนจิงตู คุณไม่ได้รับอนุญาตให้ทำอะไรตามอำเภอใจสักหน่อย”

สิ้นเสียงคำรามด้วยความโกรธ

ก็ตามมาด้วยเสียงตอบรับโดยทั่วภายในกลุ่มฝูงชน

“พ่อหนุ่ม คุณชักจะเหิมเกริมเกินไปแล้ว”

“แม้ว่าตระกูลเซี่ยของเราจะไม่ได้แข็งแกร่งมากมาย

แต่ถ้าหากผมกลัวเด็กน้อยอย่างคุณ จนไม่กล้าพูดอะไร

อีกหน่อย ผมเซี่ยหวังไป่เหอจะมีหน้าอยู่ในจิงตูต่อไปได้อย่างไร

แล้วตระกูลเซี่ยของเราจะยืนหยัดอยู่ในจิงตูต่อไปได้อย่างไรเล่า”

ในเวลานี้ ตัวแทนของตระกูลเซี่ยคนนั้น ก็ค่อยๆ เดินออกมาจากฝูงชน

ในคำพูดของเขาเต็มไปด้วยอารมณ์ไม่พอใจและน้ำเสียงยั่วยุ

และแล้ว

หลังจากที่เขาพูดออกมา คนส่วนหนึ่งที่เดิมทีตั้งใจจะแค่ยืมมุงดู บัดนี้ก็เริ่มจะเคลื่อนไหว

เนื่องจาก พวกเขาล้วนเป็นคนมีหน้ามีตาในสังคม และหากเรื่องนี้มันเกี่ยวข้องกับชื่อเสียงเกียรติยศแล้ว ก็ถือว่าเป็นเรื่องใหญ่

หลินมั่วทำได้เพียงยืนเหงื่อตกอยู่คนเดียวเงียบๆ

ดูเหมือนว่าโลกใบนี้ ไม่เคยขาดแคลนคนเขลาเบาปัญญาเลยจริงๆ

แค่คำพูดไม่กี่คำ ก็สามารถกระตุ้นอารมณ์เดือดพล่านภายในใจของพวกเขาได้

ยังอ่อนหัดเกินไปนัก

อย่างไรก็ตาม หลินมั่วไม่มีเวลาสนใจคนพวกนี้ในตอนนี้

“ท่านอาจารย์ เมื่อครู่นี้คุณจำคนพวกนั้นได้ไหม”

ในเวลานี้ ผู้อาวุโสไป๋ดูเหมือนจะเข้าใจความหมายของศิษย์รักของเขา

หลังจากโบกมือแล้วก็ตอบช้าๆ

“วางใจเถอะ อาจารย์ยังไม่แก่ถึงขนาดสายตาฝ้าฟางหรอกนะ”

ด้วยเหตุนี้ หลินมั่วจึงไม่สนใจบรรดาแขกเหรื่อทางนี้อีกต่อไป

ในเมื่อตอนนี้พบหนูกวนใจส่วนใหญ่แล้ว

หลังจากนี้ ก็แค่งัดปากของคนที่สร้างข่าวลือนี้

ก็จะถือว่าเรื่องนี้ได้รับการจัดการแล้ว

“แจ้งชื่อมา!”

ขณะที่หลินมั่วเปิดปากพูด อีกฝ่ายก็ตอบกลับมาด้วยสายตาไร้ซึ่งวิญญาณ

“ชิโมยามะ ฮารุนะ”

หลังจากที่รายงานชื่อของตนแล้ว

ทุกคนก็ตกใจมากที่ได้รู้ว่าชายนี้เป็นคนญี่ปุ่น

คนแบบนี้แอบเข้ามาในงานเลี้ยงได้อย่างไร

รู้ไหมว่าผู้อาวุโสไป๋เกลียดคนญี่ปุ่นที่สุด

สิ้นเสียงคำถามของหลินมั่ว

เซี่ยไป่เหอก็ปรบมือ ด้วยท่าทีไม่ยี่หระใดๆ

“คุณหมอหลิน สายลับญี่ปุ่นคนนี้ตายไปมันไม่เห็นน่าเสียดายเลยสักนิด

คุณจะไปเสียเวลาพูดกับมันให้มากเรื่องทำไม

หากชักช้าแล้วเกิดอะไรผิดพลาดขึ้นมา สู้จัดการไปเสียดีกว่า”

หลินมั่วยิ้มด้วยสีหน้าเหยียดหยาม

“ทำไมหรือ คนตระกูลเซี่ย คุณกลัวว่าเขาจะเปิดโปงคุณหรือยังไง”

“คุณหมอหลิน คุณจะกินอะไรก็ได้ตามใจปาก แต่คุณจะพูดอะไรตามอำเภอใจไม่ได้หรอกนะ”

ตระกูลเซี่ยของเราเป็นคนดีผู้จงรักต่อชาติและปฏิบัติตามกฎหมาย

และเราก็เคารพตระกูลไป๋มากด้วย

เพราะฉะนั้น คุณไม่ควรใส่ร้ายผมด้วยคำพูดลอยๆ นะ!"

ขณะที่เซี่ยไป่เหอกล่าวเช่นนี้ในเวลานี้ เขาดูมีความมั่นใจมาก

เนื่องจากเป็นคนที่รู้เบื้องลึกเบื้องหลังทั้งหมดเพียงคนเดียว ส่วนชิโมยามะ ฮารุนะก็ตายไปแล้ว

อีกทั้งพวกลิ่วล้อตัวเล็กตัวน้อยเหล่านั้น ก็แค่ตัวรับกระสุนเท่านั้น

อยากจะได้ข้อมูลที่เป็นประโยชน์จากปากพวกเขา ก็คงเป็นแค่ความฝันลมๆ แล้งๆ เท่านั้น

“คนสกุลเซี่ย คุณลืมไปแล้วสินะ ว่ายามันตราของผมไม่ได้มีแค่เม็ดเดียว”

เมื่อพูดจบ หลินมั่วก็เลิกคิ้วมองอีกฝ่ายด้วยรอยยิ้มชั่วร้าย