หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2302

“หลินมั่ว คุณ คุณกล้าหรือ ผมเป็นถึงผู้สืบทอดสายตรงของตระกูลเซี่ยนะ

ถ้าคุณกล้าทำอะไรผม ตระกูลเซี่ยจะไม่ปล่อยคุณไว้แน่”

คำพูดที่ร้อนรนของเขา เป็นเพียงการแสดงออกถึงอาการร้อนตัวเท่านั้น

เมื่อเห็นท่าทีสติแตกของอีกฝ่าย

หลินมั่วส่ายศีรษะด้วยสีหน้าดูถูก

“อะไรกัน ก็แค่ทำให้คุณกลัวเท่านั้น! ดูสิ ทำให้คุณกลัวจริงๆ เลย!”

ความจริงแล้วเขาไม่ได้ใส่ใจเซี่ยไป่เหอมากนัก

แค่เห็นเขาเพิ่งจะลงมือฆ่าคนที่ปล่อยข่าวลือชาวญี่ปุ่นคนนี้ไป

ก็เพียงพอแล้วที่จะพิสูจน์ว่ากลุ่มคนญี่ปุ่นที่แอบเข้ามาในงานเลี้ยง จะต้องมีส่วนเกี่ยวข้องกับตระกูลเซี่ยไม่มากก็น้อย

ส่วนเซี่ยไป่เหอคนนี้ แม้หากเขาจะถูกจับจริงๆ

ถึงเวลานั้น ตระกูลเซี่ยก็จะโยนความรับผิดชอบทั้งหมดให้กับเขาเช่นกัน

พวกเขาไม่ยอมปล่อยให้รากต้นไม้ใหญ่ของตระกูลเซี่ยถูกทำลายแน่นอน

แน่นอนว่ายังมีเวลาอีกนาน ดังนั้นหลินมั่วจึงไม่ต้องกังวลว่าในอนาคตจะมีโอกาสเช่นนี้อีกหรือไม่

มาถึงตอนนี้

หากยังมีแขกที่ยังไม่เข้าใจอีก ก็คงโง่เต็มทีแล้ว

คิดไม่ถึงว่าตระกูลเซี่ย ในฐานะหนึ่งในตระกูลใหญ่แห่งจิงตู

จะเสื่อมถอยลงมาถึงจุดนี้

หาใครมาทำงานให้ไม่หา ไปหาคนญี่ปุ่นกลุ่มนี้

แม้ว่าจะมีผู้คนมากมายในที่นี้ ที่มีความสัมพันธ์แบบคู่แข่งทางผลประโยชน์กับตระกูลไป๋

ซึ่งโดยปกติแล้วเขาจะมุ่งเป้าไปที่ตระกูลไป๋อย่างลับๆ

แต่ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม พวกเขาจะไม่ทำเรื่องแย่ๆ เหมือนอย่างตระกูลเซี่ยทำ

ส่วนเรื่องการเสียชีวิตของชิโมยามะ ฮารุนะ

หากหลินมั่วไม่ติดตามเรื่องนี้ ก็ไม่ได้หมายความว่าท่านผู่เฒ่าจะไม่ติดตามเช่นกัน

“เซี่ยไป่เหอใช่ไหม”

“นายกล้าดียังไง มาฆ่าคนในบ้านตระกูลไป๋ของฉัน”

เมื่อผู้อาวุโสไป๋พูดจบ

ก็เห็นเขาค่อยๆ เดินขึ้นมาด้านหน้า

เซี่ยไป่เหอที่อยู่ตรงข้ามรู้สึกราวกับถูกภูเขาหนักอึ้งนับพันลูกกดทับเอาไว้

ชั่วขณะหนึ่ง เขารู้สึกราวกับว่าอวัยวะภายในของเขาถูกบีบเข้าหากันด้วยแรงมหาศาล

ทันใดนั้น จู่ๆ เขาก็รู้สึกหายใจไม่ออกขึ้นมาเฉยๆ

ด้วยความรู้สึกทรมานอย่างมาก ใบหน้าของเขาก็เริ่มเป็นสีแดง และน้ำตาก็เอ่ออยู่ในดวงตา

ดวงตาทั้งสองข้างเวลานี้เต็มไปด้วยคำวิงวอน

ฝีมือด้านศิลปะการต่อสู้ก็ไม่เบาเช่นกัน ขอแสดงความยินดีกับคุณไป๋ที่มีลูกศิษย์ที่เก่งเช่นนี้”

ในขณะที่ฝูงชนกำลังสรรเสริญเยินยออยู่นั้น

ท้ายที่สุด ก็มีคนที่ไม่สามารถอดใจไว้ได้

“ท่านหมอหลิน คุณยังมียามันตราอีกหรือเปล่าครับ”

ร้านขายยาในเครือชุนหลันของเรายินดีซื้อในราคาที่สูง"

ทันทีที่ได้ยินคำพูดเหล่านี้

คนอื่นๆ ก็หูผึ่งด้วยความสนใจเช่นกัน

แต่หลินมั่วเพียงแค่ยิ้มให้เขา

“ขอโทษด้วยครับ เนื่องจากวัตถุดิบของยาอายุวัฒนะชนิดนี้หายากมาก

ต้องขออภัยด้วยที่สินค้าของเรามีจำกัด”

เมื่อครู่นี้ยังตำหนิให้ร้ายตระกูลไป๋ไปตามกระแสอยู่เลย ตอนนี้กลับมีหน้ามาขอซื้อยาอายุวัฒนะ

เช่นนี้แล้ว หลินมั่วจะตอบตกลงยอมขายยาอายุวัฒนะให้เขาได้อย่างไร

แม้ว่าคำตอบนี้จะตรงตามที่ทุกคนคาดเอาไว้แล้วก็ตาม

แต่เมื่อหลินมั่วปฏิเสธ ทุกคนก็อดถอนหายใจด้วยความผิดหวังไม่ได้

เพราะหากได้รับสิทธิ์ในการจำหน่ายยาอายุวัฒนะดังกล่าวแล้ว ไม่รวยตอนนี้แล้วจะรวยตอนไหน