หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2303

ท่ามกลางความผิดหวัง อีกทั้งการที่ตระกูลไป๋เชื้อเชิญพวกเขามาที่งานเลี้ยง

อันที่จริงเป็นเพียงเพราะผู้อาวุโสไป๋ต้องการอวดว่าลูกศิษย์ของตนยอดเยี่ยมขนาดไหน

และเป็นการพิสูจน์ว่าลูกศิษย์ของตนมีวิสัยทัศน์ที่โหดเหี้ยมหรือไม่

“ท่านผู้อาวุโสไป๋ สิ่งที่เกิดขึ้นวันนี้เพราะทางเราไม่ดีเอง ภายหลังเราจะมาขอขมาท่านถึงที่เลย”

วันนี้ผมต้องขอตัวก่อน”

หลังจากกล่าวคำอำลา ผู้คนก็เริ่มทยอยกลับกันไป

ขณะที่แขกเหรื่อทั้งหลายค่อยๆ ทยอยกันออกไป

แน่นอนว่าสายตาของพวกเขายังคงจับจ้องไปยังคนตระกูลเซี่ย

ในฐานะหนึ่งในสิบตระกูลใหญ่ของจิงตู

แต่กลับแอบทำเรื่องไม่เข้าท่ากับพวกคนญี่ปุ่นเหล่านั้น

น่าขายหน้าเสียจริงๆ

อีกด้านหนึ่ง

สหายหลายๆ คนของชิโมยามะ ฮารุนะ เดิมทีก็ตั้งใจจะกลับไปเช่นเดียวกับคนอื่นๆ

แต่เมื่อพวกเขากำลังจะเดินออกจากประตูไป

ก็ถูกหลินมั่วหยุดเอาไว้เสียก่อน

“ฉันบอกให้พวกนายไปได้แล้วหรือ”

ทันทีที่พวกเขาเห็นหลินมั่วยืนขวาง เขาก็มองไปที่สมาชิกตระกูลไป๋ที่แผ่รังสีอำมหิตออกมา

คนญี่ปุ่นที่แอบเข้ามาในงานเลี้ยงเหล่านี้ก็เริ่มส่งเสียงบ่นอุบ

หากไม่ใช่เพราะคำคุยโวโอ้อวดของคนสกุลเซี่ยคนนั้นแล้วละก็

ไม่ว่าอย่างไร งานเลี้ยงเฉลิมฉลองความสำเร็จของหลินมั่วครั้งนี้ ก็จะกลายเป็นเรื่องตลกอย่างแน่นอน

พวกเขาเองก็ไม่ต้องถูกเปิดเผยตัวตนเร็วขนาดนี้

มาถึงตอนนี้ดีจริงๆ เลย

งานเลี้ยงเฉลิมฉลองถูกทำให้พังโดยน้ำมือของคนไม่กี่คน

แล้วคราวนี้พวกเขาควรทำอย่างไร

หลังจากรออยู่สักพัก

จี้เฉียนจวิ้นที่ได้รับข้อมูล ก็นำผู้รักษาความสงบเรียบร้อยของพันธมิตรศิลปะการต่อสู้เข้ามาในงาน

“คุณจัดการกับเรื่องที่นี่ก่อนแล้วกัน!”

เมื่อพูดจบ ผู้อาวุโสไป๋ก็หันมามองไป๋เมี่ยนหลัง

“ผมว่าคุณนับวันยิ่งถอยหลังลงคลองเรื่อยๆ เลย

ทำไมถึงไปคบหากับคนญี่ปุ่น

พวกไร้ประโยชน์!"

เมื่อถูกผู้อาวุโสไป๋ตำหนิเช่นนี้

ใบหน้าของไป๋เมี่ยนหลังก็หม่นลง

เดิมที เขาได้เจรจาแผนการทำลายงานเลี้ยงเฉลิมฉลองของหลินมั่วกับตระกูลเซี่ยไว้เรียบร้อย

แน่นอนว่าสาเหตุหลักมาจากการที่หลินมั่วเป็นลูกศิษย์ที่น่าภาคภูมิใจของผู้อาวุโสไป๋

ตราบใดที่มันยังคงสร้างปัญหาให้กับตระกูลไป๋ และทำให้ผู้อาวุโสไป๋ไม่มีความสุข

แค่นั้นไป๋เมี่ยนหลังก็จะรู้สึกสบายใจ

แต่สิ่งที่ไม่คาดคิดก็คือ เซี่ยเชียนซานสุนัขเฒ่ากลับไปแอบสมรู้ร่วมคิดกับชาวญี่ปุ่นอย่างลึกซึ้งขนาดนี้

คิดเช่นนั้นแล้ว ไป๋เมี่ยนหลังก็เอ่ยขึ้น

“จะไร้ประโยชน์หรือไม่ แล้วมันเกี่ยวอะไรกับคุณด้วย

แต่ตอนนี้ จากการถอนหายใจของอาจารย์

หลินมั่วก็เริ่มสังเกตเห็นว่าหลังของท่านอาจารย์เริ่มจะโก่งแล้ว

หลังจากหายใจเข้าลึกๆ

หลินมั่วก็สงบลง และกลิ่นอายสังหารรอบกายของเขาก็หายไป

“ครับ ศิษย์เข้าใจแล้ว!”

“ดี เข้าใจก็ดีแล้ว!

ช่างเถอะ อย่าพูดถึงเขาเลย หงุดหงิดใจเปล่าๆ"

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ ผู้อาวุโสไป๋ก็เปลี่ยนหัวข้อเช่นกัน

“ว่าแต่ นายรู้จักตัวตนของชิโมยามะ ฮารุนะ คนญี่ปุ่นนี่ได้ยังไงน่ะ”

ในเวลานี้ หลินมั่วเกาหัวด้วยความเก้อเขิน

“จริงๆ แล้วศิษย์ก็ไม่รู้เหมือนกันครับ แค่เห็นว่าเขาทำท่าแปลกๆ

ในจิงตู คนที่กล้าใส่ร้ายตระกูลไป๋ต่อหน้า ไม่ใช่ว่าไม่มีเลย แต่ต้องไม่ใช่คนของพวกเขาแน่ๆ

ศิษย์จึงคิดจะให้ยามันตรา แล้วทุกอย่างก็กระจ่างแจ้ง"

หลังจากฟังคำอธิบายของหลินมั่วแล้ว

คนญี่ปุ่นที่ถูกจับกุมก็เบิกตากว้าง

เอ่อ.....

เราโชคร้ายเองที่เจอกับคนไม่เล่นตามกฎเช่นนี้

ขอเพียงมีข้อสงสัย ก็แค่ให้ยามันตรา!

ในขณะที่รู้สึกหมดสิ้นหนทาง พวกเขาเหล่านั้นก็ถูกจี้เฉียนจวิ้นควบคุมตัวไปยังพันธมิตรศิลปะการต่อสู้