หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2304

หลังจากที่งานเลี้ยงจบลงแล้ว

ผู้อาวุโสไป๋ก็พาหลินมั่วไปที่ห้องโถงบรรพบุรุษของตระกูลไป๋

“เมื่อตอนที่ฉันยังเป็นวัยรุ่น ฉันก็เป็นเด็กหนุ่มเลือดร้อน เต็มไปด้วยความกระฉับกระเฉงมีชีวิตชีวา”

เมื่อหลินมั่วมองอาจารย์ของเขา อารมณ์ของเขาค่อนข้างหดหู่ และไม่ได้ตอบอะไร

เขาเพียงแค่มองดูผู้อาวุโสไป๋กำลังจุดธูปสามดอกในมือของเขา

ควันจางๆ ลอยขึ้นไปทั่วห้องโถง

“ตอนนั้น ฉันกับไป๋หลิงอวิ๋นน้องชายของฉัน เป็นที่รู้จักในนามคู่แฝดแห่งจิงตู

ในสมัยนั้นแม้แต่ยอดฝีมือรุ่นเดียวกันของตระกูลนาหลัน

พวกเขาทั้งหมดยังถูกพวกเราสองพี่น้องปราบเสียอยู่หมัด

เมื่อฟังชายชราสาธยายอย่างช้าๆ

หลินมั่วก็ค่อยๆ เข้าใจเหตุการณ์ในอดีต

ฝาแฝดของตระกูลไป๋ในตอนนั้นคือ ไป๋หลิงเฟิงลูกชายคนโต และไป๋หลิงอวิ๋นลูกชายคนที่สอง

ในโลกแห่งศิลปะการต่อสู้ เรียกได้ว่าทั้งคู่เกือบจะได้ครองยุคนั้นไปแล้ว

เมื่อครั้งยังเด็ก หลิงอวิ๋นเคยมีปณิธานอันแน่วแน่ว่าจะเป็นบุคคลที่ยิ่งใหญ่

ภายในอาณาเขตของจีน เมื่อการที่จะได้เจอกับคู่แข่งที่ฝีมือพอฟัดพอเหวี่ยงกันได้นั้นเป็นเรื่องยาก

ไป๋หลิงเฟิง พี่ชายคนโตผู้มีจิตใจฮึกเหิมจึงได้หันความสนใจไปยังต่างประเทศ

เขาวางแผนที่จะเดินทางไปหลายประเทศรอบโลก และได้พบปะกับยอดฝีมือจากทั่วทุกมุมโลก

เพื่อที่จะทดสอบความแข็งแกร่งของตัวเองไปด้วย เขาก็หวังว่าจะได้ฝึกปรืออย่างต่อเนื่อง

ผลักดันความสำเร็จด้านศิลปะการต่อสู้ของตนให้สูงขึ้น

ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา ทั้งสองพี่น้องก็เริ่มออกเดินทางบนเส้นทางอันยาวไกล

แต่ทว่า เมื่อทั้งคู่ยังเดินทางไปได้ไม่ถึงครึ่งทางด้วยซ้ำ

จู่ๆ ก็ถูกโจมตีอย่างรุนแรง

แม้ว่าคู่ต่อสู้จะไม่แข็งแกร่ง แต่ด้วยจำนวนคนที่มากกว่ามาก

หลังจากการต่อสู้อันยาวนาน แม้ว่าสองพี่น้องจะสังหารศัตรูไปนับไม่ถ้วน

แต่เนื่องจากร่างกายใช้แรงอย่างหนักเกินไป ความเหนื่อยล้าจึงค่อยๆ ปรากฏขึ้น

ในท้ายที่สุด เพื่อปกป้องไป๋หลิงเฟิงพี่ชายของตน ไป๋หลิงอวิ๋นน้องชายจึงได้สละชีวิตตนเอง

หลังจากนั้นเป็นต้นมา เมื่อหนึ่งในแฝดตระกูลไป๋ได้จากไป

อีกคนหนึ่ง จึงหนีกลับตระกูลไป๋พร้อมกับภาระอันหนักอึ้ง

หลังจากประสบกับความเจ็บปวดจากการสูญเสียพ่อไป ไป๋เมี่ยนหลังก็เปลี่ยนนิสัยของเขาไปอย่างสิ้นเชิง

เขาไม่เพียงแต่คิดว่าลุงของเขาฆ่าพ่อของเขาเท่านั้น

เขายังต้องการฆ่าไป๋หลิงเฟิง เพื่อล้างแค้นให้กับการตายของพ่อของเขาอีกด้วย

เมื่อได้ยินเช่นนี้ หลินมั่วก็อดไม่ได้ที่จะถามแทรกขึ้นมา

“ท่านอาจารย์ ภายหลังท่านได้สืบทราบว่าใครเป็นผู้โจมตีไหมครับ”

หากฉันอธิบายให้เขาเข้าใจ

ด้วยนิสัยของเขา เขาจะต้องสู้เอาเป็นเอาตายกับพวกญี่ปุ่นแน่นอน

“ในประเทศจีน ตราบใดที่เขาไม่ทำอะไรไร้ศีลธรรม

ฉันยังสามารถปกป้องเขาได้ แต่ถ้าเขาไปญี่ปุ่น”

เมื่อมาถึงตรงนี้ ผู้อาวุโสไป๋ก็หยุดพูด

และหลินมั่วก็สามารถเข้าใจความหมายของอาจารย์ได้เช่นกัน

ผู้อาวุโสไป๋กังวลว่าหลานชายของเขาจะหาทางแก้แค้นกองกำลังญี่ปุ่น แล้วในที่สุดก็เดินตามเส้นทางเดียวกับพ่อของเขา

ดังนั้น ผู้อาวุโสไป๋จึงยอมแบกรับเรื่องทั้งหมดนี้ แทนที่จะอธิบายเรื่องราวให้ชัดเจน

“ฉันเป็นหนี้พวกเขาสองพ่อลูก!”

หลังจากพูดจบ ผู้อาวุโสไป๋ก็ถอนหายใจลึกๆ

เพื่อเบี่ยงเบนความสนใจของผู้อาวุโสไป๋ หลินมั่วจึงก้าวขึ้นมาด้านหน้า

ขณะที่เขากำลังจะจุดธูป เพื่อไหว้อาจารย์อาผู้ล่วงลับ

ผู้อาวุโสไป๋หยุดเขาทันที

“ตอนนี้ดึกแล้ว นายกลับไปพักผ่อนเถอะ”

การกระทำของผู้อาวุโสไป๋นี้ สร้างความไม่เข้าใจแก่หลินมั่วอย่างมาก

แต่เนื่องจากมันเป็นความต้องการของอาจารย์ เขาจึงทำได้เพียงปฏิบัติตามอย่างเชื่อฟังเท่านั้น