หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2305

รอจนกว่าหลินมั่วจะเดินจากไป

ผู้อาวุโสไป๋ยืนอยู่นอกลานบ้าน เฝ้ามองตามหลังศิษย์รักอยู่เป็นเวลานาน ด้วยสายตาเหม่อลอยและจมอยู่ในห้วงความคิด

จนกระทั่ง ลุงโซ่วเอาเสื้อคลุมมาสวมให้เขา

ผู้อาวุโสไป๋จึงได้สติ

“คุณท่าน ไหนๆ ท่านก็พูดถึงเรื่องนี้แล้ว

ทำไมไม่เล่าให้จบล่ะครับ! "

ในเวลานี้ ผู้อาวุโสไป๋ยังคงดูครุ่นคิด

ในค่ำคืนอันไกลโพ้น เขาพึมพำขึ้น

“ความแค้นของคนรุ่นก่อน ไม่ควรให้คนรุ่นหลังต้องมาแบกรับด้วย

นอกจากนี้ตระกูลของหลินมั่วสกุลหลิน

เรื่องตอนนั้นมันเป็นความผิดของฉันเอง ไม่ควรให้เขาเข้ามาพัวพันด้วย”

“คนหนุ่มสาวเหล่านี้ต่างมีเส้นทางเดินของตัวเอง และพวกเขามีภาระที่ต้องแบกรับอยู่แล้ว

พวกเราที่ขาข้างหนึ่งก้าวเข้าไปในโลงศพแล้ว

อย่าไปเพิ่มภาระให้พวกเขาอีกเลย "

ลุงโซ่วที่ยืนอยู่ข้างๆ ก็พยักหน้าเช่นกัน

อย่างไรเสีย เขายังคงมีความสงสัยในใจ

“คุณท่าน หลินมั่วคนนี้เก่งกาจกว่าไป๋เมี่ยนหลังนั่นจริงๆ หรือครับ”

ที่งานเลี้ยง เขาได้พบปะกับไป๋เมี่ยนหลังแล้ว

แม้ว่าจะไม่ได้ประมือกันก็ตาม

แต่เพียงอาศัยพลังงานอันมหาศาลของอีกฝ่าย ก็ถือได้ว่าเป็นยอดฝีมือผู้มีความชำนาญระดับปรมาจารย์เลยทีเดียว

ส่วนหลินมั่ว ในความเห็นของลุงโซ่ว

ตั้งแต่วินาทีที่พบกันจนถึงตอนนี้ ชายหนุ่มคนนี้ดูไม่เปลี่ยนไปเลย

“ดังนั้น ฉันจึงรู้สึกว่าศิษย์รักของฉันคนนี้ สามารถเก็บงำความรู้สึกได้ดีกว่าไป๋เมี่ยนหลังมาก

เขามักจะซ่อนเร้นตัวเอง แสร้งทำเป็นไม่เป็นอันตรายต่อทุกสรรพสิ่ง

แต่เมื่อคุณเห็นความแข็งแกร่งที่แท้จริงของเขาคุณก็จะรู้"

“ไม่รู้ว่าเด็กคนนี้ฝึกฝนมาอย่างไร

ทุกครั้งที่พบกัน ความแข็งแกร่งของเขาจะเปลี่ยนไปแบบพลิกฟ้าพลิกแผ่นดินเลยทีเดียว

ยิ่งไปกว่านั้น ฉันยังสัมผัสได้แม้กระทั่งออร่าที่เป็นอันตรายของอาวุธศักดิ์สิทธิ์ที่อยู่ในมือของเขาได้อีกด้วย”

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ สีหน้าของผู้อาวุโสไป๋ค่อยๆ เคร่งขรึมจริงจังขึ้น

แม้แต่ผู้อาวุโสไป๋ก็ยังอดประหลาดใจไม่ได้ กับการพัฒนาศิลปะการต่อสู้ที่รวดเร็วเหนือใครเช่นนี้

อีกด้านหนึ่ง

หลินมั่วกำลังเดินทางกลับ

ในใจของเขาเต็มไปด้วยความรู้สึกสงสัย

หลังจากที่ชายชราเล่าเรื่องอดีตให้เขาฟัง ดูเหมือนเขามีอะไรบางอย่างจะพูด

แต่สุดท้ายกลับตัดบทไปเสียดื้อๆ

ยิ่งไปกว่านั้น ในตอนที่เขากำลังจะเซ่นไหว้อาจารย์อาผู้ล่วงลับ

นายคิดว่า ผู้อาวุโสไป๋จะจัดงานเลี้ยงเฉลิมฉลองให้หลินมั่วจริงๆ น่ะหรือ

สิ่งที่เขาต้องการคือทำให้ชื่อเสียงของหลินมั่วเป็นที่รู้จักต่างหาก"

“เพราะฉะนั้น ยิ่งงานเลี้ยงเฉลิมฉลองนี้วุ่นวายมากเท่าไหร่ ก็ถือว่าประสบความสำเร็จมากเท่านั้น

นายไม่รู้สึกหรือว่า

หลินมั่วคนนี้ ค่อยๆ ปรากฏตัวอยู่ในสังคมคนระดับใหญ่โตของจิงตูมากขึ้นเรื่อยๆ”

พูดจบ เซวียอู่เยี่ยก็ยิ้มน้อยๆ จากนั้นก็หยิบชุดน้ำชาไปล้างอย่างพิถีพิถัน

ไป๋เมี่ยนหลังที่แต่เดิมมีอารมณ์หดหู่อยู่เป็นทุนเดิม หลังจากที่อีกฝ่ายพูดเช่นนี้

ใบหน้าของเขาก็หม่นลงมากยิ่งขึ้น

ไม่คิดเลยว่า ไอ้เฒ่าตายยากนี่จะเจ้าเล่ห์ขนาดนี้

แน่นอนว่า สิ่งนี้จะต้องเกี่ยวข้องกับความกระหายในความสำเร็จที่มากเกินไปของเขาเอง

แค่คิดว่า ตอนนี้เขามีโอกาสได้เข้าร่วมพันธมิตรศิลปะการต่อสู้แล้ว

ตาเฒ่าคนนั้นก็จะไม่กล้าทำอะไรเขา

ยิ่งถ้ารู้สึกคลายความระมัดระวังลง ตัวของเขาจะกระโจนเข้าสู่กับดักของคู่ต่อสู้โดยไม่รู้ตัว

มาคิดๆ ดู อย่างไรก็ต้องใจเย็นๆ

เมื่อคิดได้เช่นนั้นแล้ว

ไป๋เมี่ยนหลังก็สูดหายใจเข้าลึกๆ

หลังจากที่ปรับอารมณ์ได้แล้ว เขาก็หันไปมองดูค่ำคืนอันมืดมิด และเริ่มวางแผนสำหรับอนาคต