หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 232

คนๆ นั้นออกไปอย่างตัวสั่นแล้ว

คนกลุ่มหนึ่งที่อยู่ภายในห้องยืนอยู่ที่เดิม แต่ละคนต่างก็ตกใจอย่างกับนกกระทาเลย ไม่กล้าส่งเสียงออกมาสักคำ

เหลาหู่เลื่อนเก้าอี้มาสองตัวแล้ว “คุณหลิน คุณนายหลิน คุณทั้งสองนั่งก่อนนะ”

สวี่ปั้นซย่ายังคงตื่นตกใจสงบสติอารมณ์ไม่ได้ แต่หลินมั่วกลับว่ามีสีหน้าที่สงบนิ่ง ดึงสวี่ปั้นซย่าให้นั่งลง

เหลาหู่เหลือบมองหลี่เฉียงแวบหนึ่งอีก “พวกแกทั้งหลาย มานี่ คุกเข่าลงตรงนี้！”

ท่ามกลางสายตาที่ตกตะลึงของสวี่เจี้ยนกงฟังฮุ่ยและสวี่ตงเสวี่ย พวกหลี่เฉียงสิบกว่าคนนี้ คุกเข่าลงตรงหน้าหลินมั่วและสวี่ปั้นซย่าอย่างสงบเสงี่ยมแล้วจริงๆ

“เจ้าพ่อหู่ ผม…ผมไม่รู้จริงๆ ว่านี่คือเจ้านายของคุณ…”

“คุณใจกว้างมีความเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่ ปล่อยผมไปเถอะ ต่อไปผม…ผมก็ไม่กล้าอีกแล้ว…”

หลี่เฉียงพูดด้วยน้ำเสียงสะอื้น

เขาที่เมื่อกี้ยังยโสโอหัง เย่อหยิ่งใช้อำนาจบาตรใหญ่อย่างมาก ตอนนี้อย่างกับคนที่น่าสมเพชคนหนึ่งเลยยังไงอย่างนั้น

สิ่งที่ทำให้สวี่เจี้ยนกงและฟังฮุ่ยไม่เข้าใจคือ พวกเขาอยู่ที่นี่สิบกว่าคน เหลาหู่อยู่แค่คนเดียว

แต่สิบกว่าคนนี้ดัน ไม่กล้าแม้แต่จะส่งเสียงออกมาสักคำ！

นี่มันเกิดอะไรขึ้น

เหลาหู่เบิกตาโพลง “ต่อไปเหรอ”

“แกยังคิดที่จะมีครั้งต่อไปอีกเหรอ”

“หลี่เฉียง คืนนี้แกจะมีชีวิตรอดกลับไปหรือเปล่าก็ยังพูดยากเลย！”

หลี่เฉียงตกใจจนสั่น โขลกศีรษะอย่างต่อเนื่อง “เจ้าพ่อหู่ ผม…ผมรู้ว่าผิดแล้ว คุณก็เห็นผมเป็นลมตด ปล่อยผมไปเถอะนะ…”

“คุณหลิน ประธานสวี่ ผม…ผมไม่กล้าอีกแล้ว…”

“บุคคลที่สูงส่งอย่างพวกคุณอย่าได้ถือสาความผิดพลาดของคนต้อยต่ำเลย ให้อภัยผมเถอะ…”

หลี่เฉียงโขลกศีรษะดังตึกๆ ๆ ๆ อย่างรุนแรง โขลกจนศีรษะแตกเป็นแผลแล้ว เลือดสดไหลออกมา

แต่ว่า เขาไม่กล้าแม้แต่จะเช็ด เพียงแค่โขลกศีรษะร้องขอความเมตตาอย่างต่อเนื่อง

เหลาหู่ไม่สนใจเขาเลยด้วยซ้ำ ยิ้มพร้อมพูดว่า “คุณหลิน คุณนายหลิน ขอโทษครับ เมื่อกี้รถติด ผมมาช้าไปหน่อยแล้ว”

“พวกขยะเหล่านี้ ล่วงเกินคุณทั้งสองแล้ว เป็นเพราะผมจัดการเรื่องได้ไม่ดี”

“คุณทั้งสองคิดจะจัดการอย่างไร”

“ให้โยนทิ้งแม่น้ำก่วงหยาง หรือว่าสับให้ละเอียดให้เป็นอาหารหมา แค่คุณทั้งสองพูดมา ผมจะทำตามอย่างแน่นอน！”

สวี่ปั้นซย่าสีหน้าเลื่อนลอย เธอสับสนแล้ว

เธอไม่เข้าใจจริงๆ ว่า ผู้จัดการฝ่ายจัดซื้อตัวเล็กๆ ของบริษัทที่ตัวเองดูแล ทำไมถึงได้มีความสามารถมากขนาดนี้