หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2321

เขตเกียวโต

ในช่วงที่พักผ่อนได้ไม่นาน

“เสี่ยวซี เธอรอช่วยพี่สะใภ้ของเธอที่ร้านเถอะ

มีธุระอะไร ก็ไปหาฉันที่โรงฝึกศิลปะการต่อสู้ได้เลยนะ”

ในห้องโถง หลินซีที่ติดตามมาช่วยธุระก็ตอบรับอย่างว่านอนสอนง่าย

“เข้าใจแล้ว พี่!”

จากนั้นก็นำอุปกรณ์ทานอาหารถาดใหญ่มุ่งหน้าไปยังห้องน้ำ

หลินมั่วเห็นสีหน้าท่าทางที่จริงจังของเขา ก็ได้แต่ต้องส่ายหน้าอย่างขมขื่น

ตัวเขาเองเหนื่อยล้ากับการแบ่งงาน ไม่คิดเลยว่าเสี่ยวเม่ยจะมีความสุขแบบนี้

หลังจากนั้นที่กล่าวทักทายภรรยากับพ่อตาแม่ยาน

หลินมั่วก็คิดจะไปจากร้านชาก่อนเวลา

ได้รับหนังสือแต่งตั้งครูฝึกสอนจากผู้อาวุโสไป๋มาเป็นเวลานาน

กระบวนการนี้ล่าช้าไประยะหนึ่งเนื่องจากเรื่องที่เกี่ยวข้องกับภรรยา ครอบครัว และพันธมิตรทางการแพทย์

ในวันนี้ เขาก็ควรได้ดำรงตำแหน่งแล้ว

เพียงแต่หลินมั่วยังไม่ทันก้าวออกจากประตูทางเข้าออก

ก็ถูกพ่อตาแม่ยายที่อยู่ด้านหลังเรียกตัวไว้

“หลินมั่ว ผู้จำหน่ายวัตถุดิบสำหรับร้านของเรา

ช่วงนี้จำนวนเวชภัณฑ์ที่จัดส่งในแต่ละครั้งมีน้อยลงเรื่อยๆ เลย

บอกว่าช่วงนี้วัตถุดิบยายังไม่สุกงอมอะไรสักอย่าง”

“ฉันว่า เขาเห็นร้านของเรากำไรงาม ก็เลยคิดจะขึ้นราคาแน่เลย!

ฉันกับปั้นซย่าแล้วก็พ่อของนายไม่คุ้นชินกับคนเกียวโตแถบนี้

หลินมั่ว ถ้ามีเวลากผ้ช่วยไปดูให้หน่อยนะ”

ได้ยินดังนี้ หลินมั่วก็พยักๆ หน้า

“ครับ ผมเช้าใจแล้วครับ แม่

ผมจะจัดการเรื่องผู้จำหน่ายวัตถุดิบให้เอง วางใจได้ครับ”

เหมือนกับที่แม่ยายพูดจริงๆ

ร้านโรงชายามเช้าสวี่มั่วให้บริการชาเพื่อสุขภาพและโจ๊กสมุนไพรที่หลากหลาย

ส่วนผสมของมันคือสมุนไพรที่พบได้ทั่วไป และส่วนใหญ่ก็สุกงอมในเวลานี้

ทฤษฎีที่ว่านอกฤดูหาลนั่นมาจากไหนกัน

เหมือนว่าจะเห็นร้านมีกิจการรุ่งเรืองอย่างกะทันหัน ทำให้คนอิจฉาตาร้อน

หลังจากจำเรื่องนี้ขึ้นใจ

หลินมั่วก็พูดปลอบแม่ยายสองสามประโยค แล้วออกเดินทางไปยังโรงฝึกศิลปะการต่อสู้

ในตอนที่เขามาถึงจุดหมายปลายทาง จี้เฉียนจวิ้นก็รออยู่ที่ด้านนอกของประตู

“และหลังจากที่เขาเติบโตเป็นผู้ใหญ่และเรียนจบ ก็ต้องได้รับการทดสอบเป็นลำดับขั้น

บางคนจะเข้าสู่แผนกต่างๆ ของสาขาศิลปะการต่อสู้ นักเรียนระดับแถวหน้าที่โชคดีพอ

จึงถูกหน่วยทหารเรียกตัว

พูดถึงตรงนี้ จี้เฉียนจวิ้นก็หยุดพูดชั่วคราว

“แน่นอนว่าคนที่เหลือ ส่วนมากจะถูคัดออก

ผู้มีทักษะพิเศษที่เป็นส่วนน้อยบางคนก็มีโอกาสอยู่ต่อ”

ได้ยินดังนี้ หลินมั่วก็ทำสีหน้าจริงจัง

สถานที่แบบนี้เป็นกลุ่มสำรองสำหรับกลุ่มผู้มีความสามารถด้านศิลปะการต่อสู้ทั้งหมดของจีน

และต้องเข้าสู่โรงฝึกศิลปะการต่อสู้เพื่อสอนอบรบผู้เรียน

หลินมั่วก็รู้สึกว่าความรับผิดชอบบนไหล่ของเขาหนักขึ้นกว่าเดิมทันที

จี้เฉียนจวิ้นที่อยู่ข้างกายเห็นท่าทางแบบนี้ของเขา

ก็ขำพรืดออกมาอย่างกะทันหัน

“ฉันรู้ว่านายกำลังคิดอะไรอยู่

ไม่ใช่ว่าใครๆ ก็เป็นศิษย์ชั้นยอดได้

บางคนถูกพ่อแม่ส่งเข้ามาฝึกฝนที่นี่”

“แน่นอนว่าถือเป็นการชุบตัวอย่างเลี่ยงไม่ได้นั่นแหละ”