หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2322

ตกใจกับการเปลี่ยนคำพูดกะทันหันของจี้เฉียนจวิ้น

สีหน้าของหลินมั่วก็ดูสับสนงุนงง

“สถานที่อย่างโรงฝึกศิลปะการต่อสู้ มีคนแบบนี้อยู่ได้ยังไงกันเนี่ย ?”

สำหรับเขา โรงฝึกเป็นแหล่งรวมผู้มีความสามารถของคนรุ่นหลังทั้งประทเศ

วิธีการคัดเลือกนักเรียนก็ต้องเข้มงวดอย่างถึงที่สุดอยู่แล้ว

จะยอมให้คนที่ต้องการชุบตัวเหล่านั้นเข้ามาได้ยังไง

เมื่อเผชิญหน้ากับการเคลือบแคลงสงสัย

จี้เฉียนจวิ้นก็ยักไหล่อย่างช่วยไม่ได้

“เด็กพวกนั้นมาจากครอบครัวชนชั้นสูงหรือนักธุรกิจที่ร่ำรวย เข้ามาด้วยเส้นสายกันทั้งนั้น

ก็แค่รู้สึกว่าตัวเองสั่งสอนได้ไม่ดี ก็เลยอยากให้โรงฝึกอย่างพวกเราช่วยอบรมให้นั่นแหละ

รูปแบบเหมือนกับการจ่ายเงินจ้างครูภายนอกมาสอน”

“แถมพวกเขาก็ให้แต่เงิน มันเป็นเรื่องที่สมควรอยู่แล้ว

การบำรุงรักษาและการดำเนินงานประจำวันของโรงฝึกก็ต้องใช้เงินเป็นจำนวนมาก

มีเหตุผลอะไรที่ต้องไม่ทำแบบนั้น? นี่มันมีแต่ได้กับได้ทั้งคู่ !”

หลินมั่วได้ยินคำอธิบายของจี้เฉียนจวิ้น ก็มองรอยยิ้มอันชั่วร้ายของอีกฝ่ายอีกครั้ง

ทันใดนั้นเขาก็มีลางสังหรณ์ที่ไม่ค่อยดี

อ้างตามเหตุผลแล้ว ไม่ว่าศิลปะการต่อสู้หรือโรงฝึกที่จัดตั้งขึ้นภายใต้ชื่อก็ล้วนแต่เป็นอาวุธสำคัญของประเทศ

สำหรับศิลปะการต่อสู้อันแข็งแกร่งที่เป็นรากฐานของประเทศ จะให้อาจารย์ของโรงฝึกฝึกศิษย์ที่ร่ำรวยเหล่านั้นเพียงเพื่อเงินได้ยังไง

อย่างที่คาดไว้

เห็นว่าหลินมั่วไม่พูดอะไร

จี้เฉียนจวิ้นก็เลิกคิ้วขึ้น

“จากท่าทางของนาย ก็พอจะเดาได้อยู่

ต่อไป ศิษย์ลูกคนรวยพวกนั้นก็รบกวนนายด้วยนะ”

เขาพูดพลางมอบบัตรประจำตัวของผู้ฝึกสอนฝึกหัดในโรงฝึกให้กับหลินมั่ว

“นายรับผิดชอบห้อวเรียนหมายเลข 15123 นะ

คือห้องที่อยู่สุดทางเดิน ที่มีลวดหนามล้อมรอบ

ฉันขอตัวก่อนนะ ถ้าไม่ไหวยังไง ก็มาหาฉันได้ทุกเมื่อเลย”

รอจนพูดจบ

จี้เฉียนจวิ้นก็จากไปอย่างรวดเร็ว เดินไปได้ครึ่งทาง ก็ยังไม่ลืมที่จะหันมาโบกไม้โบกมือให้หลินมั่วด้วยใบหน้าที่เปี่ยมไปด้วยความสุข

ในตอนนี้เหลือเพียงหลินมั่วที่ยืนอยู่ที่เดิมพร้อมรอยยิ้มที่ขมขื่นบนใบหน้า

“เหมือนว่าอาจารย์จี้คนนี้จะยังไม่พอใจกับแขนที่หักไปแล้วนะ”

แต่ทางด้านหลินมั่วกลับสังเกตสภาพแวดล้อมของห้องเรียนอย่างง่ายสักพัก

จากนั้นก็โยนกระเป๋าเป้ลงบนอุปกรณ์ฝึกซ้อม

หลังจากที่ยืดตัวบิดขี้เกียจ ทิ้งตัวลงนอน ตาของเขาก็ปิดสนิทและหลับไป

พฤติกรรมที่ผิดปกติของเขาดึงดูดความสนใจของเด็กเหล่านี้ได้ทันที

พวกเขาเลิกเล่นเสียงดังและเริ่มมองหน้ากัน

จากนั้นก็ขยิบตา ส่งสัญญาณไปในทิศทางที่หลินมั่วอยู่

ในฐานะหัวโจกของห้องนี้ เจิ้งจูก็ต้องนำทีมสร้างปัญหาให้หลินมั่วอยู่แล้ว

“นี่ๆๆ ฉันพูดกับนายอยู่นะ”

หลินมั่วทำท่าเหมือนกับว่าได้ยินคนเรียก และลืมตาขึ้นมาช้าๆ

แต่ตรงหน้าของเขา เป็นกลุ่มเด็กน้อยที่ดูไม่มีเจตนาร้าย

“ทำไม มีปัญหาอะไรกับฉันเหรอ ?”

หลินมั่วถามออกมาแบบนี้

เจิ้งจูก็ถามด้วยความโกรธทันที

“นายคือครูฝึกสอนที่มาใหม่ใช่ไหม ?

ทำไมมานอนอยู่ตรงนี้”