หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2323

ภายใต้การนำของเจิ้งจู

เด็กคนอื่นก็ทยอยกันตั้งคำถาม

ในตอนนี้หลินมั่วก็ยิ้มอยู่ในใจ

ติดกับแล้ว !

เด็กกลุ่มนี้คุ้นเคยกับการเป็นจักรพรรดิตัวน้อยที่บ้าน ยิ่งใส่ใจพวกเขามากเท่าไร พวกเขาก็ยิ่งเกเรมากขึ้นเท่านั้น

กลับกัน ถ้าไม่สนใจพวกเขา พวกเขาก็จะยิ่งไม่พอใจ

“สอนพวกนาย ?”

หลินมั่วเหลือบมองพวกเขา จากนั้นก็แสร้งส่ายหน้าอย่างไม่แยแส

“ประสิทธิภาพของพวกนายย่ำแย่เกินไป แถมยังอายุขนาดนี้แล้ว ทำอะไรไม่ได้หรอก ตัดใจเถอะ

ทุกคนก็เล่นกันไป ถึงเวลาฉันสอนก็แยกย้ายตัวใครตัวมัน

แบบนี้ดีกับนายกับฉันและกับทุกคนนะ”

“เอาล่ะ มายืนล้อมกันอยู่ทำไม แยกย้ายกันได้แล้ว อย่ามารบกวนการนอนของฉัน !”

หลังจากที่หาวออกมา

หลินมั่วก็นอนบนกระเป๋าเป้และแสร้งหลับต่อไป

“นาย…”

เจิ้งจูอยู่ที่โรงฝึกมาเป็นเวลานานขนาดนี้

นี่เป็นครั้งแรกเลยที่ได้เจอกับคนไร้ความสามารถยิ่งกว่าตัวเองแบบนี้ ทำให้พูดติดขัดในทันที

ไม่รู้ว่าควรพูดอะไร

จนเพื่อนที่อยู่ข้างกายพูดเตือน

“นายหลับในเวลาสอน

เราจะรายงานเรื่องนี้ให้โรงเรียนรู้ ถึงตอนนั้นนายก็รอโดนตำหนิได้เลย”

เดิมทีพวกเขาคิดว่าการข่มขู่แบบนี้จะต้องทำให้ครูฝึกสอนคนนี้ตกใจกลัว

เพียงแต่ในตอนที่พวกเขาภาคภูมิใจ

หลินมั่วกลับพูดตอบอย่างเกียจคร้าน

“งั้นก็ไปรายงานเลย ยังไงฉันก็ไม่อยากสอนขยะอย่างพวกนายอยู่แล้ว !”

ทันทีที่พูดออกมาแบบนี้ คนในที่นี้ก็เดือดพล่านทันที

“แม่ม ไม่คิดเลยนะว่าเขาจะกล้าด่าพวกเราว่าเป็นขยะ จัดการเขาซะ”

หลังจากที่เจิ้งจูแผดเสียงดัง

เหตุการณ์เริ่มวุ่นวายทันที

ทุกคนในที่นี้ไม่มีใครไม่ใช่สมบัติล้ำค่ำของครอบครัว พวกเขาเป็นที่รักของพ่อแม่มาตั้งแต่เด็ก

บวกกับเลือดร้อนของเด็กอายุยังน้อย

ถูกหลินมั่วกระตุ้นแบบนี้ ไฟแห่งโทสะก็ปะทุขึ้นมาทันทีอย่างไม่น่าแปลกใจ

เรื่องนี้ต้องใช้หมัดแก้ปัญหา

ฝูงเด็กวิ่งปรี่ตามกันไปด้านหน้า

“ไม่นึกเลยว่าจะกล้าตบฉัน แกจบเห่แล้ว

รอให้ฉันกลับบ้านไปบอกพ่อแม่ก่อนเถอะ โรงฝึกต้องกำจัดแกทิ้งแน่”

เหมือนว่าจะพูดเสียงดังมากเกินไป ทำให้แผลของเขาฉีก

เขากุมแก้มบวมเป่งที่ถูกตบของตัวเองอีกครั้ง

ในตอนนี้ หลินมั่วเดินไปข้างกายเขาอย่างเงียบเชียบ

หลังจากที่คุกเข่าลุง หลินมั่วก็เอื้อมมือออกไปและกดหัวของอีกฝ่ายลงไปบนพื้น

“ไม่ยอมแพ้อีกเหรอ ? ไม่พอใจใช่ไหม ?”

เจิ้งจูไม่ตอบอะไร เพียงแต่ถลึงตาจ้องมองหลินมั่วด้วยความโกรธเคือง

“อายุสิบห้าปี นายถูกคนรังแกก็ยังพึ่งพ่อแม่ตัวเอง ให้พวกเขาระบายความโกรธแทนพวกนายได้

แล้วยี่สิบห้าปีล่ะ ? สามสิบห้าปีล่ะ ?”

“ฉันไม่ใช่คนแรกที่ทุบตีพวกนาย แน่นอนว่าไม่ใช่คนสุดท้ายด้วย”

“คิดดูนะว่าต่อจากนี้ ตอนที่พวกนายอายุสี่สิบห้าปีแล้วถูกคนรังแก

จะยังอยากร้องไห้งอแงกลับบ้านไปหาแม่หรือเปล่า ?”

ถูกหลินมั่วถามแบบนี้ ไม่ใช่แค่เจิ้งจู หนุ่มน้อยคนอื่นในที่แห่งนั้นก็ตกตะลึง

พวกเขาไม่เคยคิดถึงเรื่องนี้มาก่อนเลย

พวกเขาไม่เคยต้องกังวลเรื่องอาหารและเสื้อผ้ามาตั้งแต่เด็ก คุ้นชินกับการยื่นมือรับเสื้อผาและอ้าปากรอรับอาหาร

หลังจากนี้ยังต้องพบเจอกับความอัปยศอดสูอย่างในวันนี้อีกเหรอ ?