หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2324

ที่จริงแล้ว

หลินมั่วคิดว่าเขาเคยเห็นคนหลายประเภทมาไม่น้อยเลย

แต่นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้พบกับเด็กหญิงตัวน้อยที่หยิ่งยโสแบบนี้

ทำให้เขานึกถึงหลินซี น้องสาวผู้เงียบขรึมและมีเหตุผลอย่างเลี่ยงไม่ได้

มองเด็กสาวตรงหน้าอีกครั้ง

หลินมั่วก็รีบร้อนส่ายหน้า

และแอบเป็นห่วงพี่ชายของอีกฝ่าย

ถ้ามีละก็นะ!

เห็นว่าหลินมั่วไม่ตอบอะไร

หูอวี่เตี๋ยก็ยิ้มอย่างไม่แยแส

“สิ่งที่มีค่าที่สุดเกี่ยวกับผู้คนคือการตระหนักรู้ในตนเอง แต่นายไม่มีคุณสมบัติที่จะสอนพวกเรา

ห้องของพวกเราไม่ต้อนรับนาย นายรู้ตัวแล้วก็ไปซะเถอะ”

เธอพูดพลางงอนิ้วชี้และปิดกระจกพับในมือ

“เดี๋ยวก่อน !”

ในตอนที่เธอหันตัว หลินมั่วก็เรียกเธอไว้

ในเวลานี้ นักเรียนคนอื่นๆ ก็เริ่มตื่นเต้นกันขึ้นมาทันที

“มาแล้วๆๆ !”

ตลอดมา ครูฝึกสอนที่มาใหม่ทนไม่ได้กับท่าทีที่ไม่แยแสใครของหูอวี่เตี๋ยและคิดจะสั่งสอน

เพียงแต่ว่าหลังจากที่รู้ภูมิหลังของหูอวี่เตี๋ย

ต่างคนก็ต่างขลาดกลัวเหมือนนกกระทา

แน่นอนว่านี่เป็นฉากที่พวกเขาชอบดูมากที่สุด

“ทำไม ? มีปัญหาอะไรอีก ?”

หลังจากที่หูอวี่เตี๋ยย่ำเท้ามาข้างหน้า ก็เอ่ยถามอย่างเย็นชา

การแสดงออกและน้ำเสียงล้วนแต่ทำให้คนรังเกียจ ไม่อยากเข้าใกล้

แต่ในเมื่อหลินมั่วได้รับมอบหมายให้ดูแลห้องเรียนนี้

เขาก็ย่อมไม่ถอยเพราะเรื่องเล็กน้อยแค่นี้หรอก

“ฉันควรเรียกเธอว่าอะไร ?”

“หูอวี่เตี๋ย”

หลังจากที่รู้ชื่อของอีกฝ่าย

หลินมั่วก็พูดต่อ

“สวัสดี ยินดีที่ได้เจอนะ

เธอเรียกฉันว่าครูฝึกสอนหลินก็ได้”

แต่สำหรับการแนะนำตัวเองของเขา

หูอวี่เตี๋ยคิ้วขมวดยิ่งกว่าเดิม น้ำเสียงฟังดูก็เริ่มอดทนต่อไม่ได้ยิ่งกว่าเก่า

เอางี้สิ พวกนายเข้ามาพร้อมกันเลย ฉันต่อให้พวกนายมือข้างเดียว !”

พูดจบ เขาก็ซ่อนมือขวาไว้ที่ด้านหลัง

“แม่ม พวกเรา มาจัดการไอ้เวรนี่กันเถอะ !”

หลังจากที่เจิ้งจูแผดเสียงดัง

เหตุการณ์เริ่มวุ่นวายทันที

ทุกคนในที่นี้ไม่มีใครไม่ใช่สมบัติล้ำค่ำของครอบครัว พวกเขาเป็นที่รักของพ่อแม่มาตั้งแต่เด็ก

บวกกับเลือดร้อนของเด็กอายุยังน้อย จะทนต่อการยั่วยุแบบนี้ได้ยังไง

ถูกหลินมั่วกระตุ้นแบบนี้ ไฟแห่งโทสะก็ปะทุขึ้นมาทันทีอย่างไม่น่าแปลกใจ

ที่สำคัญที่สุดคือ แม้พวกเขาจะไม่มีพรสวรรค์ แต่พวกเขาก็ฝึกฝนศิลปะการต่อสู้มาเป็นเวลานาน ฝีมือจึงห่างชั้นกับเด็กวัยเดียวกัน

ฝูงเด็กวิ่งปรี่ตามกันไปด้านหน้า

เจิ้งจูที่อยู่ตำแหน่งหน้าสุดยกแขนขึ้นมา เหวี่ยงหมัดเข้าที่หน้าของหลินมั่วโดยตรง

หลินมั่วที่อยู่ฝั่งตรงข้ามยกมือขึ้นมาอย่างขอไปทีและหยุดหมัดของเขาได้ด้วยฝ่ามือ

และไม่ลืมที่จะพูดเยาะเย้ยสักหน่อย

“หมัดปวกเปียกขนาดนี้ นายเป็นเด็กผู้หญิงเหรอ ?”

ได้ยินแบบนี้ สีหน้าของหูอวี่เตี๋ยที่กำลังเฝ้าดูการต่อสู้จากข้างสนามก็เปลี่ยนไปทันที

ทำไมนายถึงได้ดูถูกผู้หญิงขนาดนี้ ?

เธอจึงรู้สึกว่าถูกรุกราน