หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2325

หลังจากที่เจิ้งจูดิ้นรนอยู่นาน ก็พบว่าเขาไม่สามารถหลุดพ้นจากเงื้อมมือหลินมั่วได้

จึงพ่นคำหยาบออกมา

“เด็กผู้หญิงบ้านแม่แกสิ !”

หลังจากที่พูดเยาะเย้ย เจิ้งจูก็เหวี่ยงแขนซ้าย วางแผนที่จะโจมตีอีกครั้ง

เพียงแต่เขายังไม่ทันลงมือ

ฝ่ามือของหลินมั่วก็ฟาดถูกใบหน้าของเจิ้งจูอย่างจัง

“ปากร้ายแบบนี้ สมควรโดนตบ !”

วินาทีต่อมา เจิ้งจูถูกเหวี่ยงกระเด็นออกไป หลังจากที่หมุนคว้างในอากาศหลายรอบ ถึงได้ตกลงพื้นเสียงดัง

“กล้ามาตบพี่เจิ้งของเรา พวกเรา จัดการเขากันเลย”

.........

เสี้ยววินาทีต่อมา

ในที่สุดห้องเรียนที่เสียงดังก็เงียบสงบ

แต่ที่พื้นมีเด็กกลุ่มหนึ่งร้องไห้คร่ำครวญด้วยความเจ็บปวด

แน่นอนว่ามีคนใจแข็งบางคนอยู่ด้วย

อย่างเช่นเจิ้งจู

“ไม่นึกเลยว่าจะกล้าตบฉัน แกจบเห่แล้ว

รอให้ฉันกลับบ้านไปบอกพ่อแม่ก่อนเถอะ โรงฝึกต้องกำจัดแกทิ้งแน่”

เหมือนว่าจะพูดเสียงดังมากเกินไป ทำให้แผลของเขาฉีก

เขากุมแก้มบวมเป่งที่ถูกตบของตัวเองอีกครั้ง

ในตอนนี้ หลินมั่วเดินไปข้างกายเขาอย่างเงียบเชียบ

หลังจากที่คุกเข่าลุง หลินมั่วก็เอื้อมมือออกไปและกดหัวของอีกฝ่ายลงไปบนพื้น

“ไม่ยอมแพ้อีกเหรอ ? ไม่พอใจใช่ไหม ?”

เจิ้งจูไม่ตอบอะไร เพียงแต่ถลึงตาจ้องมองหลินมั่วด้วยความโกรธเคือง

“อายุสิบห้าปี นายถูกคนรังแกก็ยังพึ่งพ่อแม่ตัวเอง ให้พวกเขาระบายความโกรธแทนพวกนายได้

แล้วยี่สิบห้าปีล่ะ ? สามสิบห้าปีล่ะ ?”

“ฉันไม่ใช่คนแรกที่ทุบตีพวกนาย แน่นอนว่าไม่ใช่คนสุดท้ายด้วย”

“คิดดูนะว่าต่อจากนี้ ตอนที่พวกนายอายุสี่สิบห้าปีแล้วถูกคนรังแก

จะยังอยากร้องไห้งอแงกลับบ้านไปหาแม่หรือเปล่า ?”

ถูกหลินมั่วถามแบบนี้ ไม่ใช่แค่เจิ้งจู หนุ่มน้อยคนอื่นในที่แห่งนั้นก็ตกตะลึง

พวกเขาไม่เคยคิดถึงเรื่องนี้มาก่อนเลย

พวกเขาไม่เคยต้องกังวลเรื่องอาหารและเสื้อผ้ามาตั้งแต่เด็ก คุ้นชินกับการยื่นมือรับเสื้อผาและอ้าปากรอรับอาหาร

พายุลูกใหญ่ในชีวิตดูเหมือนจะอยู่ห่างไกลจากพวกเขา