หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2326

ถูกเพื่อนแฉว่าโกงอย่างกะทันหัน หูอวี่เตี๋ยก็ต้องรู้สึกไม่พอใจอยู่แล้ว

ในตอนที่เธอลอบมองหลินมั่ว

เห็นสีหน้าท่าทางไม่แยแสของอีกฝ่าย จึงคิดว่าไม่ได้ยินคำพูดเหล่านั้น

“หุบปากไปเลย ไม่ต้องพูดแล้ว !

ฉันบอกว่าใช่ ก็แปลว่าใช่ !”

เมื่อถูกหูอวี่เตี๋ยหยุดไว้ เพื่อนของเธอก็ปิดปากเธออย่างเชื่อฟัง

กระดูกสันหลังก็หดงอ

ฝ่ายตรงข้ามอย่างหลินมั่วทำได้เพียงส่ายหัวอย่างไร้คำพูดเมื่อเห็นสิ่งนี้

ด้วยประสาทสัมผัสที่เฉียบแหลมของเขา จะไม่ได้ยินคำพูดเหล่านั้นได้ยังไง

แต่ในเมื่อหูอวี่เตี๋ยพูดแบบนี้

หลินมั่วก็แสร้งทำเป็นหูหนวกและทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“ก็ได้ สามพันขึ้นไปสินะ !”

เขาพูดพลางเดินมาถึงด้านหน้าเครื่องวัดพลัง

เมื่อเห็นสิ่งนี้ หลินมั่วก็รู้สึกคุ้นเคยอย่างอธิบายไม่ถูก

“จริงสิ ลืมถามไปเลย

เครื่องวัดพลังนี่วัดขีดจำกัดได้กี่กิโลกรัม ?”

พูดแบบนี้ออกไป

ที่ตรงนั้นก็เงียบกริบ

วินาทีต่อมา ก็มีเสียงหัวเราะดังสนั่น

“ไม่จริงน่าๆ เขาคงไม่ได้คิดว่าตัวเองจะมีพลังถึงขีดจำกัดของเครื่องวัดพลังใช่ไหม”

“เครื่องวัดพลังของเราเป็นเวอร์ชันปรับปรุงแล้ว เขาจะกล้าได้ยังไง”

เจิ้งจูกุมแก้มบวมเป่งของเขาไว้

และพูดอย่างไม่แยแส

“ถ้าเขาทำได้เกินสามพันคะแนน ฉันจะกินเครื่องนี่ให้เรียบเลย”

เมื่อเผชิญกับการเยาะเย้ยจากทุกคน หลินมั่วทำได้เพียงมองย้อนกลับไปที่พวกเขา

จากนั้นเขาก็หันความสนใจกลับไปที่เครื่องวัดพลังตามลำดับ

หลังจากที่เหวี่ยงข้อมือ หมัดขวาของเขาก็ปลิวออกไป

เสียงที่ดังก้องดังก้องเหมือนเจาะแก้วหูจนทะลุ

เหล่านักเรียนที่รายล้อมต่างยกมือมาปิดหูอย่างอดไม่ได้

เพียงพริบตาเดียวใบหน้าของพวกเขาก็ดูหวาดกลัว

ไม่คิดเลยว่าเครื่องวัดพลังที่ความสูงมากกว่าสามเมตรและหนักหลายตันจะเคลื่อนตัวไปเป็นระยะทางสี่ถึงห้าเมตร

ผนังที่ติดตั้งก็ยิ่งมีรอยแตกร้าวมากขึ้นกว่าเดิม

นี่…นี่คือมนุษย์เหรอ ?

สัตว์ประหลาดในโลกมนุษย์เหรอ ?

มองด้วยความตกใจกับเหตุการณ์ที่ไม่น่าเชื่อที่อยู่ตรงหน้า สถานที่ตรงนั้นเงียบกริบ

“พวกเธอเคยคิดบางหรือเปล่า บางทีครูฝึกสอนหลินคนนี้อาจจะหล่อมากเกินไป

ถึงได้ต้องใส่หน้ากากปกปิดไว้”

ถ้าไม่กดเอาไว้สุดแรง พวกเขาอาจดีดดิ้นขึ้นมาตอนนี้เลยก็ได้

ในตอนนี้ เหล่าเด็กสาวที่ความรักเริ่งเบ่งบานก็ใช้สองมือรองใต้คางของตัวเอง

ในสมองเต็มไปด้วยจินตนาการที่ไร้ขีดจำกัด

หูอวี่เตี๋ยที่อยู่ด้านข้างเห็นท่าทางปัญญาอ่อนของพวกเธอก็ได้แต่กลอกตาด้วยความรังเกียจ

แต่ตัวเธอเองก็รวมสองสิ่งที่ปรารถนาไว้ด้วยกัน

การต่อสู้ที่ควรสู้กันก็สู้กันไปแล้ว

วัดพลังที่ควรวัดก็วัดไปแล้ว

ตอนนี้ได้ยินคำถามของหลินมั่ว ถึงเธอจะไม่เต็มใจ ก็ได้แต่ต้องพยักหน้า

“ในด้านการต่อสู้ นายผ่านเกณฑ์มาตรฐานแล้ว

แต่การฝึกสอนในอนาคต นายก็ยังทำได้ไม่ผ่านเกณฑ์อยู่ดี

ยังไงก็ต้องออกไปจากห้องของเรา”

สีหน้าของเจิ้งจูในตอนนี้เต็มไปด้วยความลำบากใจและโกรธเคือง

ดอกไม้ไฟทุกนัดบนเครื่องวัดพลังเหมือนเป็นการใช้ฝ่ามือที่ตบหน้าเขาอย่างแรง

ตั้งแต่เริ่มต้นจนถึงตอนนี้ หลินมั่วไม่ได้ชายตามองเขาเลย

ความรู้สึกถูกเพิกเฉยแบบนี้ทำให้เขาหงุดหงิดมาก